Σήφης Πολυμίλης
Πόσα πολιτικά κόμματα και πόσους πρωθυπουργούς και υπουργούς Οικονομικών πρέπει να καταναλώσουμε ακόμα για να ξεπεράσουν η κοινωνία και το πολιτικό σύστημα τις αυταπάτες και τις ψευδαισθήσεις τους; Επί οκτώ χρόνια πάμε από το κακό στο χειρότερο, έχουν βγει στην επιφάνεια όλες οι αλχημείες, οι πολιτιστικές και πνευματικές μας καθυστερήσεις, αλλά συλλογικά εξακολουθούμε να βαυκαλιζόμαστε, να αναζητούμε εχθρούς, αλλά να ξεχνάμε μονίμως τις ευθύνες μας.
Το άστρο του κ. Τσίπρα δύει με μεγάλη ταχύτητα, όπως συνέβη και με τους προηγούμενους, αφού παγιδεύτηκε από τους τυχοδιωκτισμούς του και την τραγική διάψευση των προσδοκιών που αφρόνως καλλιέργησε. Κατάφερε όμως να συντηρήσει το κλίμα διχασμού, των λαϊκίστικων ψευδαισθήσεων και των δήθεν εθνικοπατριωτικών εξάρσεων, που υπονομεύει εκ των προτέρων οποιαδήποτε διάδοχη κατάσταση.
Η λογική και ο ορθολογισμός παραμένουν είδη εν ανεπαρκεία και στο πολιτικό σύστημα και στην κοινωνία. Μεγάλο μέρος των πολιτών μπορεί να αποκαθηλώνει τον κ. Τσίπρα αλλά σίγουρα δεν τρέφει καμιά ιδιαίτερη εμπιστοσύνη σε κανέναν επίδοξο ηγέτη. Η πάλαι ποτέ ηγεμονεύουσα μεσαία τάξη που ήταν το εκκρεμές που καθόριζε τις τάσεις του κοινωνικού σώματος έχει χάσει το έδαφος κάτω από τα πόδια της, αδυνατώντας να προσανατολισθεί στις συνθήκες που διαμόρφωσε η κρίση.
Επιμένουμε να ζούμε μέσα σε κατά συνθήκην ψεύδη, κλείνοντας τα μάτια στην πραγματικότητα για να αυτοπροστατευθούμε από τον εφιάλτη που μας περιβάλλει. Περιμένουμε τον από μηχανής θεό που θα μας απαλλάξει από το δράμα, δεν αντέχουμε να ακούσουμε τις οδυνηρές αλήθειες που μπορεί να οδηγήσουν στην κάθαρση της ελληνικής τραγωδίας.
Καμιά αντικατάσταση του κ. Τσίπρα από τον κ. Μητσοτάκη δεν πρόκειται όμως να μας βγάλει από το τούνελ που βρισκόμαστε, αν δεν τελειώσουμε με τις ψευδαισθήσεις μας. Οσο καλές προθέσεις κι αν έχει ο αρχηγός της ΝΔ, με φθαρμένα υλικά και με μισόλογα δεν μπορεί να αντιστρέψει την πραγματικότητα. Με την κοινωνία κατακερματισμένη, με χαμένη κάθε αίσθηση συλλογικότητας, με τον χρόνο να τρέχει αμείλικτος, η πολιτική είναι εκ των προτέρων υπονομευμένη, αν δεν κερδηθεί προηγουμένως το αίσθημα μιας εθνικής αυτογνωσίας. Και αυτή η μάχη δεν κερδίζεται αν δεν συγκρουστούμε μετωπικά με τις συλλογικές μας παθογένειες.
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
