Κώστας Καλλίτσης
Η ενίσχυση των φτωχότερων είναι ανθρωπιστικό καθήκον. Τούτου λεχθέντος, όταν έχεις περιορισμένους πόρους, είσαι υποχρεωμένος να επιλέξεις ποιους και με ποιον τρόπο ενισχύεις κατά προτεραιότητα. Εκείνους, π.χ., που έχουν χαμηλή σύνταξη ή τους ανέργους – οι εννιά στους δέκα δεν παίρνουν καν επίδομα ανεργίας που είναι μικρότερο από τη μικρότερη σύνταξη; Εκείνους που σε όλο τον εργασιακό βίο τους κατέβαλαν τις μικρότερες ασφαλιστικές εισφορές ή τους νέους των 300 ευρώ, οι οποίοι θα υποχρεωθούν να τους ενισχύσουν;
Με εφάπαξ βοηθήματα ή, ίσως, με υπηρεσίες μόνιμου χαρακτήρα, στην εκπαίδευση, στην περίθαλψη ή αλλού;
Σε μια δημοκρατική πολιτεία, το θέμα θα το συζητούσε η Βουλή και θα αποφάσιζε. Στην Ελλάδα, για να μη διατηρούμε αμφιβολίες ότι η κοινοβουλευτική συζήτηση του προϋπολογισμού είναι μια εθιμική παρωδία, ο πρωθυπουργός ανακοινώνει την απόφασή του με διάγγελμα – την ίδια ώρα που η Βουλή αγέρωχα φλυαρεί για τον προϋπολογισμό. Ετσι κάνουν όλες οι κυβερνήσεις. Οπως τώρα, έτσι και το 2014 η τότε κυβέρνηση είχε μοιράσει 500 εκατ. σε 1 εκατ. νοικοκυριά, από το (και τότε) υποτιθέμενο περίσσευμα. Οπως τότε έτσι και σήμερα οι πανηγυρισμοί και καταγγελίες επαναλαμβάνονται αυτούσιες. Εχει αλλάξει κάτι; Εχουν εναλλαχθεί οι πλευρές που τις διατυπώνουν.
Αλλαξαν οι πάροχοι, όχι ο χαρακτήρας τέτοιων μεθοδεύσεων. Ετσι, το μόνο πρακτικά σημαντικό ερώτημα κατά τη γνώμη μου, είναι το κίνητρο που οδήγησε τη σημερινή κυβέρνηση να διανείμει τα 617 εκατ. ευρώ σε 1,6 εκατ. συνταξιούχους. Το κάνει για να ενισχύσει την αποδοχή της ώστε να μπορέσει να εφαρμόσει το συμφωνημένο Πρόγραμμα ή, μήπως, το κάνει για να αποφύγει να το εφαρμόσει, προσφεύγοντας σε πρόωρες εκλογές; Εκτιμώ ότι το κάνει με στόχο να αποφύγει πρόωρες εκλογές και να δοκιμάσει να ολοκληρώσει το Γ΄ Μνημόνιο, με τη θεμιτή προσδοκία, όταν φτάσει η ώρα των εκλογών να υπάρχουν απτά δείγματα οικονομικής ανάκαμψης.
Αν προσέφευγε σε εκλογές τώρα, με την κοινοβουλευτική ομάδα της να αντιμετωπίζει τον ορατό κίνδυνο να χάσει το bonus και μαζί να χάσει τις μισές βουλευτικές έδρες, ίσως θα ήταν η πρώτη φορά που μια παράταξη θα βίωνε συνθήκες εμφυλίου πολέμου μέσα σε προεκλογική περίοδο – ίσως κινδύνευε με διάλυση εις τα εξ ων συνετέθη πριν καν επέλθει η εκλογική ήττα. Δεν πιστεύω, λοιπόν, ότι η κυβέρνηση προτίθεται να αυτοκτονήσει.
Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι καταδικασμένη να πετύχει. Αν δεν έχει αμετάκλητα ξεχάσει να βιάζεται και κλείσει την αξιολόγηση έγκαιρα, αν ενταχθεί η χώρα στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ (ώστε να πέσουν τα επιτόκια) και παράλληλα τρέξει η εξυγίανση των «κόκκινων» επιχειρηματικών δανείων, το στοίχημα παραμένει στο τραπέζι. Αν, όμως, ενδίδει σε ψηφοθηρικά τεχνάσματα, απλώς θα τροφοδοτεί μια προεκλογική ατμόσφαιρα η οποία (παγίως και βεβαιωμένα…) εντείνει τα διαλυτικά φαινόμενα σε όλο το σώμα της κοινωνίας.
Και, τότε, οι εκλογές θα καταστούν αναπόφευκτες.
Πηγή: Καθημερινή
