Δημήτρης Κάζης
Οι κάτοικοι του Ελλαδικού χώρου τελούν υπό ουσιαστική κατοχή επί 2.160 χρόνια: από την κατάκτηση της Ελλάδος από τους Ρωμαίους. Στη συνέχεια, το Βυζάντιο θεωρούσε το Θέμα της Ελλάδος ως “Εθνικό” – ειδωλολατρικό. Ορεινές περιοχές (π.χ. Αρκαδία) εκχριστιανίστηκαν οριστικά μόλις τον 9ο αιώνα μ.Χ.
Ειδικότερα η Πελοπόννησος αποτελούσε ένα από τα 12 «Θέματα» στα οποία είχε διαιρεθεί το ευρωπαϊκό τμήμα της Αυτοκρατορίας, με διοικητή της ένα στρατηγό, που είχε έδρα την Κόρινθο και κύρια ασχολία του την είσπραξη ποικίλων φόρων, συνοδευόμενη ως είθισται από παντοειδείς πιέσεις και καταχρήσεις.
Τη ζοφερή εικόνα συμπλήρωναν οι επιθέσεις των πειρατών, οι επιδρομές από ξηράς και οι θανατηφόρες επιδημίες. Ήταν το φτωχότερο και πιό καταπιεσμένο τμήμα της Αυτοκρατορίας. Μετά ήρθαν οι Φράγκοι, οι Καταλάνοι, οι Βενετσιάνοι, οι Τούρκοι και τέλος μας έμειναν οι Κοτζαμπάσηδες και οι οσφυοκάμπτες προς τους ξένους πολιτικοί που παρατείνουν τη νοοτροπία του ραγιαδισμού μέχρι και τις μέρες μας.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες αναπτύχθηκε, δια μέσου των αιώνων, μια κοινωνική – πολιτισμική κατάσταση όπου ο υποτελής προσπαθεί να επιβιώσει με κάθε μέσον και αυτό το κατορθώνει με το ψέμα, τη λαμογιά, την απάτη, την κολακεία και την “ευελιξία”. Ακριβώς δηλαδή όπως η φιγούρα του Καραγκιόζη.
Έτσι, η Νέα Ελληνική διάλεκτος είναι ίσως η μόνη παγκοσμίως όπου ο όρος “εργασία” (δηλ. δημιουργία, παραγωγή, συνεργασία, δύναμη) έχει υποκατασταθεί από τον όρο “δουλειά” (δηλ. καταναγκαστικό έργο). Αναμενόμενο, αφού το προϊόν της εργασίας το καρπώνονταν οι εκάστοτε διοικούντες. Και επομένως, αν κάποιος ήθελε να προκόψει είτε έφευγε στο εξωτερικό ή φρόντιζε να «καλοπιάνει» παντοειδώς τους άρχοντες-πολιτικούς για να έχει υποστήριξη και κάλυψη. Δυστυχώς αυτό το πολιτισμικό DNA θέλει γενιές για ν’ αλλάξει και γι’ αυτό η αξιοκρατία δεν μπορεί να ευδοκιμήσει στον τόπο μας.
Συνεπακόλουθο η παντελής έλλειψη εμπιστοσύνης προς την κάθε είδους ηγεσία αλλά και προς τους λοιπούς συμπολίτες. Και επειδή όλοι έχουν κατ’ επανάληψη εξαπατηθεί, ο καθένας περιχαρακώνει την οικογένειά του έναντι των άλλων και αναγνωρίζει μόνο το άμεσο ατομικό του όφελος «εδώ και τώρα». Το αποτέλεσμα είναι μια μή κοινωνία. Και ενώ παλαιότερα μπορούσαν να καλλιεργηθούν μύθοι που να κατευθύνουν τη δράση των πολιτών, τώρα, με την άνοδο του μορφωτικού επιπέδου και την υπερπληροφόρηση, οι μύθοι και οι αξίες καταρρέουν και ουδείς πλέον πιστεύει ο,τιδήποτε. Αποτέλεσμα η μαζική μετανάστευση των μορφωμένων κυρίως νέων μας που δεν βλέπουν πια μέλλον σ’ αυτή τη χώρα της ανεργίας και της αναξιοκρατίας.
Και ενώ η χώρα διαλύεται από την υπερφορολόγηση, την υπογεννητικότητα, τη συνεχή υποβάθμιση της Διοίκησης και της Παιδείας, την αιμορραγία του άνθους της νεολαίας μας και τα κύματα των μή αφομοιώσιμων μεταναστών, η πολιτική ηγεσία του τόπου φροντίζει μόνο τα του εαυτού της και αρνείται να σοβαρευτεί και να συνεννοηθεί για το καλό του τόπου. Δυστυχώς στην Ελλάδα η Δημοκρατία απέτυχε μέχρι στιγμής να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να βγάλει τη χώρα από το αδιέξοδο. Οκτώ χρόνια μετά από την έναρξη της καταστρεπτικής αυτής κρίσης οι κάθε λογής ηγεσίες του τόπου δεν φαίνεται να διδάχθηκαν τίποτε και συνεχίζουν ακάθεκτες τις ζημιογόνες πρακτικές του παρελθόντος.
Εκείνο όμως που εξοργίζει κάθε εχέφρονα άνθρωπο είναι η πολιτική απάτη της τζάμπα μαγκιάς που έχει πάρει τη μορφή της δημόσιας καταγγελίας των δανειστών της χώρας, οι οποίοι “επιδιώκουν να διαλύσουν τη δύσμοιρη χώρα μας” και τους οποίους από τη μιά θερμοπαρακαλούν και ζητιανεύουν αλλά ταυτόχρονα τους εγκαλούν και τους καταριούνται ως “άκαρδους καταπιεστές και δυνάστες”! Ούτε παιδιά του Δημοτικού σχολείου δεν θα μπορούσαν να σκέφτονται έτσι… Πρόκειται για μια χονδροειδή και σχιζοφρενική προσπάθεια να δημιουργηθεί ένας μύθος που απευθύνεται σε ανεγκέφαλους και που έχει ως βάση την «κακή μας μοίρα» και το ότι «για όλα φταίνε οι ξένοι και επομένως όχι οι δικές μας ηγεσίες».
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι αρχικοί δανειστές προσπάθησαν να φορτώσουν στην Ελλάδα όλο το φταίξιμο. Αλλά μετά από το κούρεμα και την ανάληψη του χρέους από τους εταίρους μας και επειδή οι πολιτικοί μας φρόντισαν διαχρονικά να μη διαθέτουμε σοβαρά, ανεξάρτητα και ακομμάτιστα επιτελεία, δεν είμαστε καν σε θέση να αντιπροτείνουμε τεκμηριωμένα μέτρα. Και έτσι μας επιβάλλουν τις δικές τους αναλύσεις που δεν είναι πάντοτε ορθές ή συμβατές με την Ελληνική πραγματικότητα. Οπότε οι «δικοί μας» κάνουν «αντίσταση» καθυστερώντας την εφαρμογή των μέτρων, την ανάπτυξη, την έξοδο από τα Μνημόνια και αυξάνοντας τα βάρη! Με άλλα λόγια βγάζουμε τα μάτια μας με τα ίδια μας τα χέρια.
Με αυτά τα τερτίπια τίποτα δεν πάει αλλά ούτε και θα πάει μπροστά. Και ενώ η Κύπρος βγήκε με πολιτική σύμπνοια από τα μνημόνια σε 2½ χρόνια, εμείς σερνόμαστε ήδη επί 7 χρόνια, ο ένας κατηγορεί τον άλλον και ουδείς γνωρίζει το πότε θα βγούμε, άν θα είμαστε στο Ευρώ και σε τί κατάσταση θα είναι τότε η χώρα. Οι δε εταίροι μας απορούν αν έχουμε σώας τας φρένας…
Πρίν από 36 χρόνια ενταχθήκαμε στην ΕΟΚ και μας δόθηκε μια μοναδική ευκαιρία να αποσείσουμε κάποιες κακές μας συνήθειες και την κακομοιριά μας και εμείς κάναμε το πάν για να τη σνομπάρουμε. Δεύτερη τέτοια ευκαιρία δεν πρόκειται να υπάρξει διότι προκαλέσαμε με κάθε τρόπο τη δυσαρέσκεια, την αντιπάθεια και την περιφρόνηση των εταίρων μας.
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
