Σήφης Πολυμίλης
Είμαστε μια χώρα και μια κοινωνία που πορεύεται σε ρυθμούς πολιτικής παράνοιας. Τη μια μέρα παρακαλούμε τον αμερικανό πρόεδρο, στα όρια της δουλοπρέπειας, να μη λησμονάει τη χώρα μας. Την επομένη διαδηλώνουμε με πρόσχημα την ιστορική μνήμη στην αμερικανική πρεσβεία κατά των «φονιάδων των λαών». Με λοιδορούμενη τη νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ να κραυγάζει «Ούτε στις εξορίες ούτε στις φυλακές, ποτέ δεν τους λυγίσανε τους κομμουνιστές», προφανώς για να τα ακούει η τρόικα!
Με όλον τον σεβασμό στους συνανθρώπους μας που τυχόν υποφέρουν από παρόμοια προβλήματα, αντιγράφω από τη Βικιπαίδεια: Τα άτομα με διπολική διαταραχή βιώνουν επεισόδια ανεβασμένης ή ευερέθιστης διάθεσης γνωστά ως μανία, εναλλασσόμενα με επεισόδια κατάθλιψης. Η περιγραφή, τηρουμένων των αναλογιών, παραπέμπει ευθέως στο σκηνικό που ζούμε τα τελευταία χρόνια. Συνεχείς εκρήξεις οργής, μια μανία καταστροφής και ισοπέδωσης των πάντων από τη μια και ένα κύμα απογοήτευσης, απαξίωσης, παθητικής παράδοσης σε μια διαρκώς ογκούμενη μιζέρια που νιώθουμε ότι δεν μπορούμε να τη διαχειριστούμε.
Κατασκευάζουμε συνεχώς εχθρούς για να μεταθέσουμε και τις δικές μας ευθύνες, απορρίπτουμε φίλους γιατί δεν ταυτίζονται με τα «θέλω» μας και ενθουσιαζόμαστε με χθεσινούς «ιμπεριαλιστές φονιάδες» γιατί εγκωμιάζουν το εθνικό μας «εγώ» ή τις ένδοξες παραδόσεις μας. Αντιλήψεις και συμπεριφορές που δεν περιορίζονται όμως μόνο σε ένα κομμάτι της κοινωνίας, αλλά διαπερνούν και την ηγεσία της χώρας.
Η αριστεροδεξιά μας κυβέρνηση που μέχρι προχθές θεωρούσε τους Αμερικανούς ως υπευθύνους για όλη την παγκόσμια δυστυχία, ξαφνικά κλίνει ευλαβικά το γόνυ και αναπέμπει δεήσεις υπέρ του φιλεύσπλαχνου και φιλέλληνα Ομπάμα. Οπως έκανε πριν από λίγο καιρό με τον Ολαντρέου και την «go home» μαντάμ Μέρκελ που σήμερα προστρέχουμε για να μας σώσουν…
Δυστυχώς ή ευτυχώς οι Μεγαλέξανδροι μας τελείωσαν προ πολλού. Ούτε ο θυμός, ούτε η διαρκής αμφιθυμία, ούτε η απογοήτευση του αναχωρητισμού θα λύσουν τα προβλήματά μας. Τα κοινωνικά, ηθικά, πολιτικά τραύματα που βιώνουμε μόνο με έναν τρόπο μπορούμε να τα ξεπεράσουμε: αναζητώντας την προσωπική και συλλογική αυτογνωσία και ξεπερνώντας τα ενοχικά σύνδρομα που προσπαθούμε να κρύψουμε διά της μετάθεσης ευθυνών…
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
