Πάσχος Μανδραβέλης
Στο προφητικό του άρθρο «Πέντε λόγοι για τους οποίους ο Τραμπ θα κερδίσει τις εκλογές» ο σκηνοθέτης Μάικλ Μουρ κατέληγε (τον Ιούλιο) ως εξής: «Κάποιος με σταμάτησε στον δρόμο και μου είπε “Μάικλ, πρέπει να ψηφίσουμε τον Τραμπ. Πρέπει να ταρακουνήσουμε τα πράγματα”. Αυτό του έφθανε: “Να ταρακουνήσουμε τα πράγματα”». Ο πρόεδρος Τραμπ θα κάνει ακριβώς αυτό και ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος θα ήθελε να κάτσει στα καθίσματα και να παρακολουθήσει σαν να είναι ένα ακόμη ριάλιτι…
Τα πράγματα περιπλέκονται ακόμη περισσότερο διότι εκείνοι που ψηφίζουν ανθρώπους σαν τον Τραμπ είναι συνήθως όσοι πιστεύουν ότι η Δημοκρατία δεν λειτουργεί, οι εκλογές δεν αλλάζουν τα πράγματα, η ψήφος τους δεν έχει νόημα κ.λπ. Και ξαφνικά κινητοποιούνται δημοκρατικώς για τις εκλογές και δίνουν την ψήφο τους στον χειρότερο, μόνο και μόνο για να «ταρακουνήσουν τα πράγματα».
Η αλήθεια είναι ότι η Δημοκρατία, επειδή ακριβώς είναι πολύ σοβαρή υπόθεση, είναι και αργή. Εχει θεσπίσει μια σειρά ελέγχων και ισορροπιών για κάθε απόφαση, πράγμα που σημαίνει χρονοτριβή και αυτό δίνει την εντύπωση ότι το σύστημα δεν λειτουργεί. Η δημοκρατική διαδικασία μοιάζει με εκείνες τις μεγάλες τεκτονικές αλλαγές, που όμως για να τις αντιληφθεί κάποιος πρέπει να παρακολουθήσει κάποιο ντοκιμαντέρ του BBC, σαν εκείνο που έδειχνε σε λίγα δευτερόλεπτα τη σύγκρουση των τεκτονικών πλακών μεταξύ Ινδικού και Ειρηνικού Ωκεανού και το Εβερεστ να ψηλώνει κατά ένα χιλιόμετρο για λίγα δευτερόλεπτα. Κατ’ αντιστοιχία, ο Τζορτζ Μπους ο νεότερος εκλέχθηκε το 2000, αποφάσισε την εισβολή στο Ιράκ το 2003 και το 2007 άρχισαν να καταλαβαίνουν οι Αμερικανοί πόσο επιπόλαιη και επικίνδυνη ήταν η ψήφος εκείνου του Νοεμβρίου. Το ίδιο συμβαίνει ήδη με το Brexit και θα συμβεί με τον Ντόναλντ Τραμπ. Μέχρι να αποδώσει καρπούς η ασυναρτησία του, όλοι θα έχουν ξεχάσει ποιοι ευθύνονται για το γεγονός ότι αυτή η ασυναρτησία έγινε πολιτική.
Και τότε πώς θα «ταρακουνηθούν τα πράγματα», όπως έλεγε ο συνομιλητής του Μάικλ Μουρ; Αμεσα, μόνο στο επίπεδο το εικονικού. Οι ψηφοφόροι του Τραμπ θα χαρούν από τη θλιμμένη φάτσα της Χίλαρι Κλίντον, όταν μιλήσει για την αποδοχή του αποτελέσματος, θα πανηγυρίσουν για τους τηλεπαρουσιαστές που αγρίεψαν με την εκλογή του λαϊκιστή, μπορεί και κάποιοι να χορέψουν στην Constitution Square για το γεγονός ότι θα στενοχωρηθεί ένας Σόιμπλε· χωρίς βεβαίως να ξέρουν ότι αυτός θα τρίβει τα χέρια του. Και μετά θα συνεχίσουν τις δουλειές τους, σίγουροι ότι τίποτε δεν θα αλλάξει, ότι η Δημοκρατία (και κατά συνέπεια η ψήφος τους) δεν μετράει. Εν τω μεταξύ, όμως, οι τεκτονικές πλάκες της Ιστορίας θα αρχίσουν να κινούνται. Ανεπαίσθητα στην αρχή: σε ένα τόσο περίπλοκο πολιτικό σύστημα όπως είναι των ΗΠΑ θα είναι σαν την πεταλούδα στην Κίνα που κανείς δεν μπορεί να τη συνδέσει με τον τυφώνα στη Νέα Υόρκη. Αλλά η πραγματικότητα δεν αφήνει τίποτε να πέσει κάτω. Μετασχηματίζει αθορύβως τα μικρά σε κατακλυσμιαία και μερικές ψήφους στην Πενσιλβάνια σε καταστροφές.
Ναι, ο ήλιος βγήκε κανονικά σήμερα στις ΗΠΑ, όπως έλεγε και ένα εγχώριο τηλεοπτικό σποτ του 2015. Να δούμε μόνο πόσο θα τους κοστίσει η προηγούμενη νύχτα. Και πόσο θα κοστίσει στον υπόλοιπο πλανήτη.
Πηγή: Καθημερινή
