του Διονύση Γουσέτη
Πάμε λίγο πίσω, στο 2000. Την 1η Απριλίου, η εφημερίδα «Αυγή» δημοσίευσε ένα προεκλογικό κείμενο, που το τιτλοφορούσε «180 διανοούμενοι, επιστήμονες και καλλιτέχνες… κείμενο στήριξης του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ». Αυτό το κείμενο διατηρεί όλο το βάρος του και σήμερα, διότι το υπογράφει η αφρόκρεμα του ΣΥΝ. Δύο μάλιστα από τους 180 υπογράφοντες είναι μέλη της σημερινής κυβέρνησης.
Για να υποστηρίξουν λοιπόν το κόμμα τους, οι 180 γράφουν ανάμεσα σε άλλα: «Για την επίλυση των διαφορών που υπάρχουν ανάμεσα σε θρησκευτικές ή εθνοπολιτισμικές ομάδες, που σήμερα ζουν και εργάζονται στον τόπο μας, θεωρούμε ότι κύρια ευθύνη έχει ο ελληνικός λαός, η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού ετούτου του τόπου που είμαστε οι Ελληνες και το ελληνικό κράτος».
Η παράγραφος αυτή αποδεικνύει την πλήρη άγνοια της έννοιας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από την Αριστερά. Διότι οι «διαφορές» που αναφέρουν δεν αφορούν διαφορές ισότιμων ομάδων. Αφορούν τις θρησκευτικές ή εθνοπολιτισμικές μειονότητες και μειοψηφίες που τα δικαιώματά τους χρειάζονται προστασία. Προστασία από ποιον; Μα, από τη «συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού». Φανταστήκατε, π.χ., τη μειονότητα της Θράκης απροστάτευτη στα νύχια της πλειονότητας;
Με άλλα λόγια, οι αριστεροί διανοούμενοι, που δηλώνουν και ευρωπαϊστές, ζητούν να προστατεύσουν τις μειοψηφίες εκείνοι ακριβώς από τους οποίους οι μειοψηφίες έχουν ανάγκη να προστατευτούν.
Και αγνοούν τους θεσμοθετημένους προστάτες: το Σύνταγμα, τη Δικαιοσύνη, αλλά και τους αρμόδιους διεθνείς οργανισμούς – ΟΗΕ, Ε.Ε., Συμβούλιο της Ευρώπης, Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ΟΑΣΕ, κ.λπ. Οι εθνικοί και διεθνείς αυτοί οργανισμοί –και όχι ο «λαός»– έχουν την ευθύνη της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων απέναντι σε κάθε κράτος και σε κάθε πλειονότητα που τα παραβιάζει.
Είναι τόσο δύσκολο για διανοούμενους να κατανοήσουν αυτά τα απλά; Ναι, αν είναι αριστεροί. Διότι τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι ατομικά και κάθε τι το ατομικό ξενίζει την Αριστερά. Ατομική αξιοπρέπεια, ατομική πρωτοβουλία, ατομική επιχείρηση, ατομική προσπάθεια, όλα αυτά κάμπτονται μπροστά στα αντίστοιχα συλλογικά. Το άτομο και το συμφέρον του δεν έχει καμιά σημασία μπροστά στο σύνολο. Με αυτή τη λογική, άλλωστε, πείστηκαν οι αριστεροί κατηγορούμενοι στις δίκες της Μόσχας του 1937 να ομολογήσουν εγκλήματα που δεν έκαναν. Υπέκυψαν στο «συλλογικό συμφέρον».
Και ερχόμαστε στο σήμερα. Στην επιλογή του κ. Νίκου Σακελλαρίου για πρόεδρο του Συμβουλίου της Επικρατείας από την κυβέρνηση. Η επιλογή υπήρξε επιτυχής για τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο κ. Σακελλαρίου ακολούθησε πιστά τον δρόμο που χάραξαν οι 180. Δήλωσε ότι «το καθήκον μας ως δικαστών είναι να πιάσουμε τον σφυγμό της ελληνικής κοινωνίας». Δεν είναι δηλαδή να εφαρμόσουν το Σύνταγμα και τους νόμους; Δεν είναι να προστατεύσουν τους κατατρεγμένους από την «ελληνική κοινωνία», με την οποία ενίοτε εννοούμε τον όχλο; Μήπως αντί για την παραίτηση των δύο αντιπροέδρων του ΣτΕ θα ήταν προτιμότερη η παραίτηση του προέδρου;
Πηγή: Καθημερινή
