του Πάσχου Μανδραβέλη
Υπάρχει ένα ερώτημα για τον κ. Δημήτρη Παπαδημούλη σχετικά με την πρόταση που κατέθεσε στον προσυνεδριακό διάλογο του ΣΥΡΙΖΑ. Στο «μονιμότερο φόρουμ διαλόγου των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ με ευρύτερες δυνάμεις της ανανεωτικής Αριστεράς, της σοσιαλδημοκρατίας, της οικολογίας, με στόχο τη συγκρότηση ενός ευρύτερου προοδευτικού πόλου στην ελληνική κοινωνία» (Αυγή 9.10.2016) θα συμμετέχει και το κόμμα του κ. Πάνου Καμμένου;
Το ρωτάμε διότι δύο φορές που εκλήθη ο κ. Αλέξης Τσίπρας να επιλέξει συμμάχους –ειδικά τον Σεπτέμβριο του 2015, όταν μπορούσε να κάνει ένα ευρύτατο σχήμα για να αντιμετωπιστεί η κρίση– διάλεξε την πιο χυδαία και σκοταδιστική Δεξιά του συνταγματικού τόξου. Και αποτελεί υποκρισία εκ μέρους του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ να επισείει τον κίνδυνο επανόδου «μιας έξαλλης, ρεβανσιστικής Δεξιάς» όταν το κόμμα του συμμαχεί ακριβώς με τη Δεξιά που περιγράφει. Γράψαμε πολλάκις –και μάλιστα πριν από τη μεγαλειώδη πατάτα του «έπους των αδειών»– ότι η μοναδική ικανότητα αυτής της κυβέρνησης είναι να βάζει μπροστά της τις πέτρες που θα σκοντάψει. Αυτό ισχύει και για τις συνεργασίες, που τώρα χρειάζεται όσο τίποτε άλλο η κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να επιβιώσει. Αν εξαιρέσουμε τον πάντα πρόθυμο «Μισθούς και συντάξεις τις κάνατε κουρέλι, άντε και γ… σύντροφε Κουβέλη», μέχρι και ο κ. Βασίλης Λεβέντης ανακρούει πρύμναν. Αλήθεια: υπάρχει άνθρωπος στην ευρύτερη Κεντροαριστερά που ο μηχανισμός του ΣΥΡΙΖΑ δεν συκοφάντησε τα προηγούμενα χρόνια και μάλιστα με τον χείριστο τρόπο; Ο κ. Κώστας Σημίτης ήταν «μπήξε», ο κ. Γιώργος Παπανδρέου ήταν «δείξε», ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος ανήκε στην «ομάδα των Σαμαροβενιζέλων», ο κ. Γιάννης Στουρνάρας ήταν «χειρότερος», η κ. Αννα Διαμαντοπούλου «χείριστη», ο άλλος ήταν «μνημονιακός προδότης» και όλοι μαζί «νεοφιλελεύθεροι». Μία από τις τακτικές του ΣΥΡΙΖΑ για να καταλάβει την εξουσία, μαζί με τους έργω προπηλακισμούς και τις αντισυγκεντρώσεις των δήθεν «αγανακτισμένων», ήταν η διαβολή όλων όσους θεωρούσε «πολιτικούς του αντιπάλους». Από τα πυρά του επικοινωνιακού μηχανισμού σπίλωσης δεν γλίτωσαν ούτε πανεπιστημιακοί ούτε δημοσιογράφοι αλλά ούτε καν διανοούμενοι σαν τον κ. Στέλιο Ράμφο ή τον κ. Νίκο Δήμου, επειδή θεωρήθηκαν ότι ήταν στη λάθος μεριά τού «ή εμείς ή αυτοί».
Αλλά ακόμη κι αν υπήρχαν πρόθυμοι αυτόχειρες για να συνεργαστούν με μια τόσο αλλοπρόσαλλη κυβέρνηση, πώς είναι ο κ. Παπαδημούλης σίγουρος ότι οι παλαβές συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ θα δέχονταν τέτοιες συνεργασίες; Δυστυχώς, το δηλητήριο, που έχυσε όλα τα προηγούμενα χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ, δηλητηρίασε πρώτα απ’ όλα το κόμμα του. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο κομματικός μηχανισμός πιο εύκολα κατάπιε τη συνεργασία με τους ΑΝΕΛ, παρά τη συνεργασία με τον κ. Μάρκο Μπόλαρη από το ΠΑΣΟΚ.
Είναι αργά, πλέον, για τον κ. Τσίπρα να κάνει αυτό που διάφοροι ονειρεύονταν ή υπολόγιζαν, δηλαδή τη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα ευρύτερο κεντροαριστερό σχήμα. Και ο ίδιος δεν μπορεί και το κόμμα του δεν θέλει και όλοι όσοι θα μπορούσαν να συμμετάσχουν δεν ενδιαφέρονται. Το πρόβλημα, βεβαίως, δεν θα είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίσει να βράζει στο δηλητηριώδες ζουμί του, αλλά ότι μαζί του αποσυντίθεται και η χώρα…
Πηγή: Καθημερινή
