του Γιάννη Πρετεντέρη
Οταν μια κυβέρνηση καταρρέει έχει μπροστά της μια απλή επιλογή: να πάει σε εκλογές. Είναι ίσως η πιο καθαρή και δημοκρατική λύση.
Αλλά δεν είναι εύκολη επιλογή. Καμία κυβέρνηση δεν είναι πρόθυμη να χάσει τις καρέκλες – το είπε και ο Βούτσης: «Να κάνουμε εκλογές; Τρελός είσαι, παιδί μου;».
Αν αποκλείσουμε τις εκλογές, μένουν δύο σενάρια: το «Σενάριο Γιώργου» και το «Σενάριο Μαδούρο».
Το «σενάριου Γιώργου» δοκιμάστηκε από τον Γιώργο Παπανδρέου το 2011. Και απέτυχε. Στη σύλληψη δεν είναι κακό αλλά μάλλον ανέλαβε να το εκτελέσει ο λάθος άνθρωπος.
Η ουσία του είναι «φεύγω για να επιστρέψω». Τον Ιούλιο 2011 ο Παπανδρέου μπορούσε ακόμη και να φύγει και να μείνει στο παιχνίδι. Τον μάζεψαν κάτι ευφυείς δικοί του.
Τον Οκτώβριο 2011 τα έκανε χειρότερα. Αντί για εκλογές, πήγε για δημοψήφισμα. Μετά έφυγε μήπως επιστρέψει αλλά ο δρόμος της επιστροφής είχε ήδη καεί. Τώρα ηγείται της εξωκοινοβουλευτικής Κεντροαριστεράς – εξ ημισείας με τον Ραγκούση.
Το «σενάριο Μαδούρο» παίζεται ακόμη στη Βενεζουέλα. Η ουσία του είναι «μένω γιατί δεν γουστάρω να φύγω».
Ο ανεκδιήγητος Μαδούρο μετέρχεται όλες τις θεμιτές και αθέμιτες μεθόδους, κάθε πιθανή και απίθανη αλητεία, προκειμένου να μείνει στην εξουσία, παρ’ όλο που το 80% του λαού ζητάει να φύγει.
Το 80% από μόνο του δεν είναι εντυπωσιακό. Να θυμίσω ότι στην Ελλάδα η δυσαρέσκεια από την κυβέρνηση έχει φτάσει αισίως στο 86,5% και το γιόρτασαν με πιανίστα τον Ζουράρι στο Μέγαρο Μαξίμου.
Απλώς και σε αντίθεση με το «σενάριο Γιώργου», δεν ξέρουμε ακόμη πού θα καταλήξει το «σενάριο Μαδούρο».
Σε ένα πραξικόπημα, ενδεχομένως σε μία φυλακή, ίσως σε κάποιο εκτελεστικό απόσπασμα, διότι οι Λατινοαμερικανοί είναι και ζόρικοι, δύσκολα σε φυγή, διότι τον περιμένουν κάτι διεθνή εντάλματα σύλληψης. Ιδωμεν.
Το βέβαιον είναι ότι οι επιλογές της δικής μας κυβέρνησης δεν είναι πολλές.
Είτε θα φύγει το συντομότερο με εκλογές είτε θα προσπαθήσει να φύγει αλλά να μείνει στο παιχνίδι χωρίς εκλογές είτε θα το παίξει Μαδούρο και θα οδηγήσει τη χώρα στα όρια της εμφύλιας σύγκρουσης, όπως συμβαίνει στη Βενεζουέλα.
Το πρώτο δεν το αντέχουν και το φοβούνται (παρ’ όλο που είναι το πιο λογικό και το λιγότερο ζημιογόνο), ενώ το δεύτερο ουδείς τους το προσφέρει – το έκαψε κι η καταψήφιση της απλής αναλογικής.
Προσωπικά λοιπόν θεωρώ όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά αλλά πιθανότερο το «σενάριο Μαδούρο».
Για την υλοποίησή του χρειάζονται κάποια χαρακτηριστικά τα οποία η κυβέρνηση έχει δείξει ότι διαθέτει: έλλειψη ενδοιασμών, χαμηλή δημοκρατική ευαισθησία, αγωνιστικό αμοραλισμό και ευμετάβλητη συνείδηση. Κοινώς, δεν καταλαβαίνουν τίποτα.
Για την επιτυχία του όμως δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι όλα αυτά θα αποδειχθούν αρκετά. Ακόμη κι η πιο αντιδημοκρατική εκτροπή χρειάζεται τη στήριξη ενός ελάχιστου λαϊκού παράγοντα για να επιτύχει και τέτοια στήριξη δεν κυκλοφορεί εσχάτως στα κυβερνητικά έδρανα.
Το σύνολο των δημοσκοπήσεων περιγράφει τη χειρότερη εικόνα κυβέρνησης και Πρωθυπουργού από την εποχή που έχουμε δημοσκοπήσεις στην Ελλάδα. Και δεν γνωρίζω πολλούς πρόθυμους να τη συνδράμουν σε έναν ανασχηματισμό πλην των συνηθισμένων και ανυπόληπτων υπόπτων.
Ολα αυτά στοιχειοθετούν μάλλον ένα αδιέξοδο. Το οποίο η κυβέρνηση προσπαθεί να παρακάμψει με διάφορα κοντόφθαλμα και μάλλον αντιαισθητικά τεχνάσματα (τηλεοπτικές άδειες, έλεγχος της Δικαιοσύνης, ποινικές διώξεις) ή με την αβάσιμη αερολογία περί ρύθμισης του χρέους που δήθεν θα εκτοξεύσει την ανάπτυξη.
Τα οποία έχουν όμως έναν κοινό παρονομαστή: ότι όλα λειτουργούν σαν μια φυγή προς τα εμπρός χωρίς επιστροφή και ταυτοχρόνως καταλήγουν σαν μπούμερανγκ εναντίον των εμπνευστών τους!
Αν ήμουν στη θέση της κυβέρνησης, αυτό θα με ανησυχούσε περισσότερο από όλα.
Η… μοιρασιά!..
Ευτυχώς η διαφωνία για τη μοιρασιά ξεπεράστηκε. Ο Τσίπρας είχε πει ότι τα λεφτά από τις τηλεοπτικές άδειες θα πάνε σε «ευπαθείς ομάδες».
Ο Παππάς κάτι έλεγε για σχολεία και προσλήψεις στο ΕΣΥ.
Τελικά υπερίσχυσε προφανώς η γνώμη του Πρωθυπουργού. Προτιμήθηκαν οι «ευπαθείς ομάδες».
Ετσι και σύμφωνα με την κυβέρνηση τα λεφτά θα πάνε στα αναδρομικά της ευπαθούς ομάδας των ανώτερων δικαστικών. Ογδόντα θα πάρουν από τις άδειες, εκατόν δέκα τα αναδρομικά, λείπουν και τριάντα – υποθέτω θα τα δώσουν οι άλλες ευπαθείς ομάδες…
Είναι ευπαθής ομάδα οι ανώτεροι δικαστικοί; Δεν γνωρίζω. Αλλά αυτούς χρειάζεται η κυβέρνηση για να κάνει το δικό της!..
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
