του Πάσχου Μανδραβέλη
Για την Αριστερά ισχύει η ιστορική ρήση του Γεωργίου Παπανδρέου, έστω παραφρασμένη: εδοξάσθη κρυπτόμενη στην αντιπολίτευση και κατεποντίσθη εμφανιζόμενη στην κυβέρνηση. Αλήθεια, θυμάται κάποιος από τους υποστηρικτές της κυβέρνησης πόσα μας είχαν πει τα αστέρια της Πρώτης Φοράς Αριστερά σε ολόκληρη την περίοδο της μεταπολίτευσης; Τους φιλιππικούς που έβγαζαν για τη διαπλοκή για να καταλήξουμε στους εργολάβους με τα βοσκοτόπια; Το αίτημα για χωρισμό Εκκλησίας και Κράτους, και τελικώς δεν μπόρεσαν να χωρίσουν ούτε το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο από την Ιερά Σύνοδο; Τις κατάρες και τη χλεύη για νεποτισμό των κυβερνώντων κομμάτων, και τελικώς δεν έμεινε μικρανίψι υπουργού που να μη διοριστεί; Θυμάται κανείς τις πραγματείες του υπουργού Νικόλαου Παρασκευόπουλου για την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, για να καταντήσει αυτήκοος μάρτυρας ενός μπαχτσισιού που θα δώσει ο πρωθυπουργός στους ανώτατους δικαστές; Τα κηρύγματα περί ευπρέπειας των πολιτικών, για να καταλήξει να κυβερνά με Πολλάκηδες και Καμμένους;
Ο Αμερικανός θεολόγος Ρέινολντ Νίμπουρ είχε γράψει κάποτε: «Θεέ μου, δώσε μου τη δύναμη να αλλάξω αυτά που μπορώ, την υπομονή να αντέξω αυτά που δεν μπορώ και τη σοφία για να καταλάβω τη διαφορά μεταξύ τους». Το κατά Βαρουφάκη «αριστερό τσούρμο» δεν είχε τη σοφία –ούτε καν τις στοιχειώδεις γνώσεις– να καταλάβει τη διαφορά μεταξύ εκείνων που μπορούσε να αλλάξει και των άλλων που ήταν νομοτέλεια.
Χρησιμοποιώντας ένα μείγμα μεγαλοϊδεατισμού και θράσους, ξεκίνησαν με τα πουκάμισα έξω να αλλάξουν την Ευρώπη. Τελικώς, άλλαξαν την ελληνική οικονομία επί τα χείρω. Οι αυταπάτες του κ. Αλέξη Τσίπρα κόστισαν 80 δισ. στον ελληνικό λαό, ποσό που είναι πολλαπλάσιο από όλες τις μίζες, που οι ίδιοι καταγγέλλουν, στη διάρκεια της μεταπολίτευσης. Οι πολίτες, ανακουφισμένοι από το γεγονός ότι ο ελληνισμός απέφυγε την ύστατη στιγμή ακόμη μία εθνική καταστροφή, θεώρησαν τη ζημιά ως κόστος μόρφωσης εκείνων που δεν τα έμαθαν όταν πήγαιναν σχολείο, διότι έκαναν καταλήψεις. Φέρθηκαν σαν τον πατέρα που το τέκνο του στραπατσάρισε το αμάξι, αλλά το συγχωρεί επειδή δεν έγινε το μοιραίο ή επειδή μέσα του νιώθει ενοχές που λάδωσε για να πάρει το δίπλωμα.
Ναι μεν οι αυταπάτες διαλύθηκαν, αλλά ξεκίνησε το συστηματικό ροκάνισμα της μεγαλύτερης κατάκτησης της μεταπολίτευσης, δηλαδή της Δημοκρατίας που θεμελίωσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και για την οποία όλες οι πολιτικές δυνάμεις –της Αριστεράς συμπεριλαμβανόμενης– βοήθησαν να χτιστεί. Ακυρώνουν τη Βουλή με την απουσία των υπουργών να απαντήσουν σε ερωτήσεις βουλευτών· καταρρακώνουν το κύρος της Δικαιοσύνης με τις επιλογές τους· καταργούν την ανεξαρτησία των Αρχών· κουρσεύουν αντισυνταγματικώς τις αρμοδιότητες του ΕΣΡ· φιμώνουν τον Τύπο, είτε με προσαγωγές δημοσιογράφων κατά τη διάρκεια απομάκρυνσης των προσφύγων από την Ειδομένη είτε με εξοντωτικές αγωγές ενός εκατ. ευρώ που ζητεί από τον κ. Ανδρέα Πετρουλάκη ο δεξιός συγκυβερνήτης της ΠΦΑ· ακυρώνουν το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο με απόφαση του πρωθυπουργού, συν τον υπουργό Παιδείας, αλλά αυτό δεν έχει σημασία, αφού ο ίδιος δεν ενοχλείται παρά τις επαναστατικές κορώνες που εκτοξεύει.
Ο θεσμικός κατήφορος της χώρας δεν έχει το φρένο του μνημονίου και δυστυχώς λίγοι ανησυχούν για αυτόν. Και μπορεί να μην «αξίζει μια πεντάρα των γραφειοκρατών η φάρα», αλλά δεν μιλούν ούτε εκείνοι οι προφεσόροι, «υπαλληλίσκοι φοβητσιάρηδες, δούλοι παχιοί…», που θα ’λεγε και τραγούδι της νιότης τους…
Πηγή: Καθημερινή
