του Σήφη Πολυμίλη
Δεν ξέρω τι θα έλεγε σήμερα ο Αγγελος Ελεφάντης αν έβλεπε και άκουγε τους συντρόφους και συνοδοιπόρους του στον «Πολίτη», διανοούμενους της ανανεωτικής υποτίθεται Αριστεράς τότε, υπουργούς και χειροκροτητές σήμερα του χειρότερου, ίσως, εθνολαϊκισμού που έχει γνωρίσει η χώρα… Ολους αυτούς, με πρώτο τον κ. Μπαλτά, που ασπάζονταν την πρώτη ίσως τόσο συνεκτική κριτική στο ΠαΣοΚ το 1977 με τίτλο «Λαϊκισμός ή σοσιαλισμός» και τώρα όταν δεν αντιγράφουν, επικροτούν ή σιωπούν στις πιο ακραίες λαϊκίστικες πρακτικές.
Πού χάθηκαν όλοι αυτοί που κατακεραύνωναν τότε το ΠαΣοΚ, που οργίζονταν με τον αυριανισμό, που επεδίωκαν να αρθρογραφούν σε εφημερίδες που σήμερα στοχοποιεί η παρέα του Μαξίμου; Μετέχουν βέβαια σε επιτροπές διαλόγου, έστω και αν δεν τις λαμβάνουν υπόψη τους αυτοί που τους όρισαν, σχεδιάζουν εορτές και πανηγύρεις και παρακολουθούν αμέριμνοι και βολεμένοι την «πρώτη φορά Αριστερά» να διαλύει θεσμούς και να προσπαθεί να επιβάλει την καθεστωτική λογική της.
Στο τελευταίο κείμενό του που δημοσιεύθηκε στην «Αυγή», που έχει ξεχάσει προ πολλού την παράδοσή της, ο Ελεφάντης προειδοποιούσε τους συντρόφους του στον ΣΥΡΙΖΑ που βρισκόταν καβάλα στο ρεύμα να μη συμπεριφέρονται «σαν τα μυρμήγκια που όταν θέλουν να πετάξουν βγάζουν φτερά και χάνονται». Πίστευε ακόμα ότι η ανανεωτική Αριστερά – αιωνία της η μνήμη – είχε ξεπεράσει τη χιμαιρική και καταστροφική λογική της εφόδου και κατάληψης των χειμερινών ανακτόρων και την καλούσε να επιδιώκει διαρκώς τη λαϊκή συναίνεση.
Τα ακριβώς αντίθετα από όσα πράττουν δηλαδή σήμερα, στρογγυλοκαθισμένοι στα ανάκτορα της εξουσίας, με τη στήριξη, την ανοχή των πάλαι ποτέ συντρόφων και συνεργατών του. Που ξέχασαν γραφές και διαμάχες, ιδεολογικές και πολιτικές ανησυχίες και αυτοθαυμάζονται μπροστά στον καθρέφτη της εξουσίας. Παρακολουθούν θαμπωμένοι τον μεγάλο λαϊκιστή να αλλάζει σαν τα πουκάμισά του υποσχέσεις και ελπίδες που μοίραζε αφειδώς, να καταρρακώνει κάθε ιδέα της Αριστεράς που, υποτίθεται, πίστευαν και διακονούσαν.
Πάρτε μαζί σας νερό, έγραφε ένας άλλος αποσυνάγωγος, ο Μιχάλης Κατσαρός, γιατί το μέλλον μας θα έχει πολλή ξηρασία. Και δεν μπορούμε να πούμε καν, όπως θα ‘λεγε ο Μ. Αναγνωστάκης, «Δώστε μας πίσω τα χρόνια μας, δώστε μας πίσω τα χαρτιά μας.
Κλέφτες!»
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
