του Νότη Παπαδόπουλου
Σε μια χώρα όπως η Ελλάδα που βασίζεται για την οικονομική της ανάπτυξη κατά κύριο λόγο στον τομέα των υπηρεσιών θα έπρεπε να θεωρείται αυτονόητο απο κάθε κυβέρνηση η εξασφάλιση παιδείας υψηλού επιπέδου σε όσο το δυνατόν περισσότερα ελληνόπουλα.
Άρα θάπρεπε στόχος κάθε κυβέρνησης να είναι η ενίσχυση με κάθε τρόπο της δημόσιας παιδείας που αφορά πάνω από το 90% των μαθητών αλλά και η θεσμοθέτηση κάθε δυνατού κινήτρου για την απογείωση της ιδιωτικής παιδείας .
Δυστυχώς ο κ.Φίλης, και άλλοι ιδεοληπτικοί υπουργοί της κυβέρνησης, εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν την ιδιωτική εκπαίδευση ως πολυτέλεια που θάπρεπε να φορολογηθεί σκληρά (ποιος δεν θυμάται την επιμονή Φίλη ,που «γείωσε» η τρόικα, να βάλει ΦΠΑ 23% στα δίδακτρα;) ενώ βλέπουν “την επίκληση της αριστείας ως τρόπο όξυνσης των ανισοτήτων” όπως παραδέχτηκε ο υπουργός Παιδείας στη Βουλή.
Γι αυτό και το νομοσχέδιο για τα ιδιωτικά σχολεία που ψήφισε την Τρίτη η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ οδηγεί ακριβώς στην αντίθεση κατεύθυνση από αυτή στην οποία θάπρεπε να στοχεύει η χώρα: όχι μόνο δεν εξασφαλίζει την βελτίωση του επιπέδου της παρεχόμενης εκπαίδευσης των μαθητών στα ιδιωτικά σχολεία θέτοντας ένα ασφυκτικό πλαίσιο λειτουργίας τους ενώ ενδιαφέρεται μόνο για την ικανοποίηση των συνδικαλιστικών αιτημάτων των ιδιωτικών εκπαιδευτικών !
Το να μην έχει δικαίωμα ο υπεύθυνος ενός ιδιωτικού σχολείου να αξιολογήσει και να απομακρύνει έναν εκπαιδευτικό αν αντιληφθεί ότι είναι ακατάλληλος για τα υψηλά στάνταρ του σχολείου είναι ανήκουστο και δείχνει ότι η κυβέρνηση θέλει να μετατρέψει τα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια σε δημόσιες υπηρεσίες μόνιμων υπαλλήλων που από την ώρα που διορίζονται έως την ώρα που θα πάρουν σύνταξη μπορούν – αν το επιθυμούν – να καθαρίζουν, ατιμωρητί, φασολάκια εν ώρα εργασίας!
Το να μην επιτρέπεται στο ιδιωτικό σχολείο να κάνει ενισχυτική διδασκαλία φροντιστηριακού τύπου ή ακόμη και απογευματινές εκδηλώσεις επιμόρφωσης είναι επίσης πρωτοφανές .Η ίδια η ύπαρξη του ιδιωτικού σχολείου με δίδακτρα που σε κάποιες περιπτώσεις ξεπερνούν τις 10.000 ευρώ το χρόνο και πληρώνονται από τις τσέπες των πολιτών έχει αυτή ακριβώς την έννοια: να ενισχύσει με κάθε τρόπο τις μαθησιακές ικανότητες του κάθε μαθητή.
Επιπλέον, αυτό που αδυνατεί να αντιληφθεί ο κ. Φίλης είναι ότι η άνοδος του επιπέδου στα ιδιωτικά σχολεία -που όχι μόνο δεν επιβαρύνουν το κράτος και την δημόσια παιδεία αλλά αντίθετα το ελαφρύνουν αφού αφαιρούν 80.000 μαθητές από το δημόσιο σύστημα παιδείας – ανεβάζει το συνολικό επίπεδο εκπαίδευσης της χώρας.
Κάθε υπουργός Παιδείας θα ήθελε όλα τα σχολεία της Ελλάδας (αλλά κυρίως τα δημόσια στα οποία φοιτούν πάνω από 1.250.000 μαθητές κάθε χρόνο ) να είναι άριστα. Ωστόσο , ελλείψει αυτού, είναι παράλογο, μίζερο και προκλητικό ο υπουργός να βάζει κάθε δυνατή τρικλοποδία στα ιδιωτικά σχολεία για να κατεβάσει το επίπεδό τους σ αυτό του μέσου δημόσιου σχολείου.
Πόσο μάλλον όταν κάθε πολίτης που στέλνει το παιδί του σε ιδιωτικό σχολείο χρηματοδοτεί (μέσω της φορολογίας ) την δωρεάν εκπαίδευση του παιδιού τουλάχιστον ενός συμπολίτη του ο οποίος έχει επιλέξει το δημόσιο σχολείο.
Σε μια δίκαιη κοινωνία ,κύριε Φίλη, ο πολίτης που επιλέγει να στείλει σε ιδιωτικό σχολείο το παιδί του -όπως π.χ. ο Πρωθυπουργός – θάπρεπε να παίρνει πίσω κάθε χρόνο μία επιταγή από το κράτος με την αξία ενός έτους δημόσιας εκπαίδευσης που έχει ήδη πληρώσει αλλά δεν χρησιμοποιεί.
Αυτά ,όμως, είναι ψιλά γράμματα για μία κυβέρνηση που πουλάει άδειες τηλεοπτικής ενημέρωσης του κόσμου σε καναλάρχες όχι με βάση την σχέση τους με το αντικείμενο ή τον πρότερο έντιμο βίο τους αλλά με βάση “το πάχος της πορτοφόλας τους” !
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
