του Πάσχου Μανδραβέλη
Αν αποδεικνύει κάτι το σκάνδαλο με τη σίτιση των 420 προσφύγων στις Σέρρες είναι πως το διαβόητο «ηθικό πλεονέκτημα» μόνο ηθικό δεν είναι, αλλά σίγουρα αποτελεί πλεονέκτημα για κάποιους, εκείνους δηλαδή που ύψωσαν τη σημαία «Πρώτη Φορά Αριστερά με ολίγον από ΑΝΕΛ». Να θυμίσουμε ότι τη σίτιση στον καταυλισμό των Σερρών, με διαγωνισμό για τον οποίο υπάρχουν πολλά ερωτήματα, ανέλαβε το μέλος της Νομαρχιακής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ και συντονιστής του κόμματος για το προσφυγικό κ. Δημήτρης Τάπας. Υπεύθυνη για τον καταυλισμό είναι η κόρη του, του στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ και προμηθευτή, κ. Χρύσα Τάπα· οικογενειακή υπόθεση, δηλαδή. Οπως ορθά είπε η βουλευτής του νομού κ. Αφροδίτη Σταμπουλή, «η κ. Τάπα, που θα παραλαμβάνει τα τρόφιμα από τον πατέρα της και θα τα ελέγχει και υποτίθεται ότι θα πάρει και κάποια μέτρα εάν αυτά δεν είναι όπως πρέπει, είναι κόρη του προμηθευτή».
Τα πράγματα γίνονται χειρότερα αν ευσταθούν οι καταγγελίες του βουλευτή της Δημοκρατικής Συμπαράταξης Σερρών κ. Μιχάλη Τζελέπη, ότι «το Κέντρο φιλοξενίας των προσφύγων στον Ν. Σερρών δημιουργήθηκε μετά την έλευση των προσφύγων στον νομό και μάλιστα με πολύ πρόχειρο τρόπο και εν αγνοία όλων των τοπικών θεσμικών φορέων της περιοχής: Δήμοι, περιφέρεια και βουλευτές. Μήπως, τελικά, με τον τρόπο που δημιουργήθηκε το Κέντρο Φιλοξενίας των Μεταναστών διεξήχθη ακριβώς και με τον ίδιο τρόπο ο διαγωνισμός από τον τοπικό ΣΥΡΙΖΑ για τη σίτιση των μεταναστών; Εν αγνοία της κυβέρνησης και των φορέων του νομού; Μήπως, τελικά, ο ΣΥΡΙΖΑ Ν. Σερρών αντικαθιστά την κυβέρνηση ως προς τη διαχείριση της προσφυγικής κρίσης;» Διόλου απίθανο αν σκεφθεί κανείς ότι υπήρξε μόνο μία παραίτηση κι αυτή κομματική.
«Παραιτήθηκε ο Δημήτρης Τάπας από την Ν.Ε. Σερρών», μας πληροφόρησε το όργανο του κόμματος («Αυγή» 23.8.2016)
Κορυφή του παγόβουνου
Η υπόθεση των Σερρών μπορεί να αποδειχθεί η κορυφή του παγόβουνου (που ονομάζεται «ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς») στο πάρτι που γίνεται με τις δαπάνες για το προσφυγικό. Από τον περασμένο Απρίλιο ο επικεφαλής του Ποταμιού, κ. Σταύρος Θεοδωράκης, αποκάλυψε ότι για το κάμπινγκ που έχει ενοικιάσει στο Λιτόχωρο το υπουργείο Εθνικής Αμυνας, προκειμένου να φιλοξενήσει πρόσφυγες και μετανάστες, η σύμβαση προβλέπει χρεώσεις 9,5 ευρώ την ημέρα, όταν ο επίσημος τιμοκατάλογος της εταιρείας χρεώνει με 4,5 ευρώ ημερησίως (Βουλή 20.4.2016). Οσμή σκανδάλου υπάρχει και για το hotspot στη Χίο. Την ίδια εποχή Το Ποτάμι ρωτούσε την κυβέρνηση «Γιατί δόθηκαν 1.277.167 ευρώ για την κατασκευή του hotspot στη Χίο, όταν: 1) η έκταση παραχωρήθηκε από τον Δήμο, 2) ο εξοπλισμός και τα κοντέινερ που φιλοξενούνται οι πρόσφυγες διατέθηκαν από τα Ελληνικά Πετρέλαια, 3) τα κρεβάτια μεταφέρθηκαν από τις στρατιωτικές μονάδες και 3) τη φροντίδα των 30 στρεμμάτων είχαν φαντάροι; Σημειώνουμε ότι ο συγκεκριμένος διαγωνισμός για το Hotspot της Χίου, διάρκειας μίας (1) μόνο ημέρας, είχε προϋπολογισμό 1.229.477 ευρώ και τον κέρδισε εταιρεία από την Αργυρούπουλη με προσφορά 853.984 ευρώ. Είκοσι μέρες μετά την ολοκλήρωση των εργασιών βγήκε συμπληρωματική δαπάνη για την “έντεχνη ολοκλήρωση του έργου” προϋπολογισμού 423.183 ευρώ. Οι εργασίες έγιναν από την ίδια εταιρεία και τελικά το έργο στοίχισε συνολικά 1.277.167 ευρώ, πολύ κοντά στον αρχικό προϋπολογισμό». Ο αναπληρωτής υπουργός Προστασίας του Πολίτη Νίκος Τόσκας και ο αναπληρωτής υπουργός Εθνικής Αμυνας Δημήτρης Βίτσας απάντησαν «άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε» και τους έκανε μεγάλη εντύπωση που και η Νέα Δημοκρατία έκανε τις ίδιες αιτιάσεις. Τότε ο σανός του «ηθικού πλεονεκτήματος» ήταν ακόμη εύγευστος και η μόνιμη απάντηση στα ερωτήματα ήταν του στιλ «πώς τολμάτε να υπονοείτε πως η Αριστερά των αγώνων, των θυσιών κ.λπ. μπορεί να αποδειχθεί ανήθικη».
«Σεμνά και ταπεινά»
Από την εποχή τού «σεμνά και ταπεινά» (αυτό ήταν το αντίστοιχο «ηθικό πλεονέκτημα» της Δεξιάς) γράφαμε ότι η ηθική είναι χρήσιμη στον δημόσιο βίο, αλλά δεν είναι ακριβής επιστήμη· δεν υπάρχει καντάρι για να ζυγιστεί το ηθικό και το ανήθικο. Καλόν είναι να υπάρχει, αλλά δεν μπορεί να χαραχτεί πολιτική με βάση μια τόσο ρευστή έννοια. Το δεύτερο πρόβλημα είναι πως η ανηθικότητα αποκαλύπτεται κατόπιν εορτής, δηλαδή αφού κάποιος αναλάβει δημόσια θέση. Μέχρι τότε όλοι έχουν «ηθικό πλεονέκτημα. Θεωρητικώς μπορούν να είναι «ηθικοί»… Το μόνο που μπορεί να μας υποψιάσει προ της κυβερνητικής θητείας είναι αυτό που έγραψε ο Ralf Waldo Emerson: «Οσο πιο δυνατά μίλαγε για την τιμή του, τόσο πιο γρήγορα μετρούσαμε τα ασημικά μας». Και τούτοι εδώ, μας τα παραείπαν για το «ηθικό τους πλεονέκτημα»…
Αν μακροημέρευε αυτή η κυβέρνηση, θα αποδεικνυόταν η πιο διεφθαρμένη όλων. Οχι διότι τα στελέχη της είναι πιο ανήθικα· κολιός και κολιός από την ίδια κοινωνία βγαίνουν και το ίδιο κράτος διαχειρίζονται. Αλλά διότι τα στελέχη της α) δεν κατανοούν την ανάγκη αποκέντρωσης της εξουσίας· η ντε φάκτο κατάργηση των Ανεξάρτητων Αρχών, ο ασφυκτικός έλεγχος της Δικαιοσύνης είναι θερμοκήπιο για την ανάπτυξη της διαφθοράς, β) αποστρέφονται τη δημιουργία μηχανισμών ελέγχου και ισορροπιών των εξουσιών· «Θεωρώ αδιανόητο κεντρικές επιλογές της κυβέρνησης… να βρίσκονται υπό την αίρεση ή την ακύρωση κάποιου δικαστικού λειτουργού», είπε ο πολλά βαρύς κ. Παύλος Πολάκης. γ) θεωρούν ότι το μεταφυσικό «ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς» μπορεί να φτιάξει χρηστή διακυβέρνηση. Το τελευταίο δε δημιουργεί μια υπέρμετρη και αδικαιολόγητη αλαζονεία. Αρκεί να ακούσει κάποιος τον κ. Νίκο Παππά να δικαιολογεί –διά επιθέσεων στην αντιπολίτευση– το νομοθετικό έκτρωμα για τις τηλεοπτικές άδειες, με μια διαγωνιστική διαδικασία στην οποία συμμετέχει με πολλές αξιώσεις (και με τον διευθυντή του ραδιοσταθμού «Στο Κόκκινο») εργολάβος του Δημοσίου, ο οποίος εσχάτως παίρνει πολλά έργα από την κυβέρνηση. Το «ηθικό πλεονέκτημα» όλα τ’ αλέθει.
Το βασικότερο πρόβλημα όσων στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν αγαθές προθέσεις –υπάρχουν πολλοί– είναι πως δεν κατανοούν ότι η διαφθορά είναι σύμφυτη του κράτους· οποιουδήποτε κράτους, όπως αποδείχθηκε στη ματωμένη εβδομηκονταετία της Σοβιετικής Ενωσης.
Το πνευματικό μειονέκτημα της Αριστεράς είναι ότι δεν κατανοεί πως το πρόβλημα της διαφθοράς σε κάθε χώρα είναι βαθύ και πολιτικό. Δεν λύνεται με ηθικές υποσχέσεις, όσο αγαθές κι αν είναι οι προθέσεις των πολιτικών. Λύνεται με ισορροπίες και ελέγχους μεταξύ των εξουσιών. Στην Ελλάδα η εκτελεστική εξουσία είναι παντοδύναμη: διορίζει την ηγεσία της Δικαιοσύνης κι έχει την κοινοβουλευτική εξουσία στο μαντρί. Η ετεροβαρής σχέση των εξουσιών είναι τροφείο σκανδάλων. Ακόμη κι αν υπήρχαν άγιοι, για να διαχειριστούν τα δημόσια πράγματα, και αυτοί τη φοβέρα (άλλων εξουσιών) θέλουν. Γι’ αυτό και τα σκάνδαλα, όσο περνά ο καιρός, θα πληθαίνουν…
Πηγή: Καθημερινή
