του Πέτρου Μακρή
Θα ήταν άραγε υπερβολή, εάν ταυτίζαμε το επικίνδυνο φλερτ μεταξύ των φίλων του αρχηγείου των Καραμανλικών της Ραφήνας και του Αλέξη Τσίπρα, με τον «ματωμένο γάμο» του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και του Συνασπισμού της Αριστεράς (ΕΑΡ-ΚΚΕ), που αυτοπροσδιορίστηκε με τον απαξιωτικό πολιτικό αφορισμό «Βρώμικο ‘89»;
Και όμως, και στις δύο περιπτώσεις, και στο Βρώμικο ’89, αλλά και στο φλερτ Καραμανλικών-ΣΥΡΙΖΑ διαπιστώνουμε περίπου τον ίδιο στόχο:
Το 1989, η συμμαχία ΣΥΝ-Κ. Μητσοτάκη είχε τον συνωμοτικό χαρακτήρα του κοινού μετώπου δύο πολιτικών αντιπάλων, για την ανατροπή από πλευράς της τότε Αριστεράς, ενός φύσει πολιτικού συμμάχου της, δηλαδή του ΠΑΣΟΚ. Και αυτό με ωμή και σε επίπεδο παγκόσμιας και γελοίας πρωτοτυπίας, καταπάτηση μιας πάγιας λαϊκομετωπικής αρχής, σύμφωνα με την οποία οι δυνάμεις της ευρύτερης κοινοβουλευτικής Αριστεράς συντρέχουν τον απειλούμενο, από τη Δεξιά σοσιαλδημοκρατικό χώρο, σε περιόδους σφοδρών πολιτικών συγκρούσεων, για τη διαφύλαξη των κεκτημένων του Κράτους Δικαίου και Πρόνοιας.
Στις βουλευτικές εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015 και στο «Δημοψήφισμα» της 5ης Ιουλίου 2015, η κατά τρόπον εκδήλως χαριστικό, υπέρ του Αλέξη Τσίπρα, συμπεριφορά του «καπετανάτου» ΝΔ της Ραφήνας θα μας οδηγήσει στην υποψία ενός κυοφορούμενου νέου Βρώμικου ’89. Και μάλιστα με στόχο πιο δαιμονικό από εκείνον του «ματωμένου γάμου» Κων. Μητσοτάκη με Λεων. Κύρκο και Χαρ. Φλωράκη (του 1989-1993), που εσκόπευε στην ανατροπή και καταδίκη του Ανδρέα Παπανδρέου. Αλλά εν προκειμένω, στην αποδυνάμωση του ηγετικού ρόλου του Κυριάκου Μητσοτάκη, που πανηγυρικά πήρε τα ηνία της ΝΔ στις εσωκομματικές εκλογές για την προεδρία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης (10 Ιανουαρίου 2016).
Το κεφάλαιο Κυριάκος φαίνεται ν’ αποτελεί κάποια έστω και θεωρητική καινοτομία στις παλαιοκομματικές παραδόσεις, που ευλαβικά αλλά και επαυξημένα τις ακολουθεί και ο ψευδοκαινοτόμος ΣΥΡΙΖΑ. Η περίπτωση λοιπόν αυτή, ενός γόνου παλιάς πολιτικής οικογένειας, ο οποίος φαίνεται ν’ αποφεύγει τις Συμπληγάδες του αναχρονιστικού πολιτικού συστήματος, οπωσδήποτε ταράσσει τα νερά ενός πολιτικού τέλματος που αποτελεί σφραγίδα, σήμα κατατεθέν, στην πολιτική παράδοση της νεότερης Ελλάδας. Και ταυτόχρονα αποστασιοποιεί τον υιό Κυριάκο από τα αρνητικά πεπραγμένα του πατρός του.
Ήταν λοιπόν επόμενο, η με ανατρεπτικές κινήσεις εμφάνιση, στο γερασμένο πολιτικό μας προσκήνιο, ενός νέου με πλούσιο από πανεπιστημιακές περγαμηνές βιογραφικό, επαγγελματική κατάρτιση, αλλά και τεκμηριωμένη μαχητική και ευγενική παρουσία στο Κοινοβούλιο, όχι μόνον να θορυβήσει και να συνασπίσει εναντίον του Κυριάκου το Ραφηνιώτικο αρχηγείο του Κώστα Καραμανλή, αλλά και να οδηγήσει, το ίδιο αυτό αρχηγείο, σε απροκάλυπτη συνωμοτική σύμπραξή του με τον Αλέξη Τσίπρα.
Από τις άλλοτε συγκεκαλυμμένες και άλλοτε απροκάλυπτες δηλώσεις του ξεχασμένου πια Καραμανλικού porte-parole, Θ. Ρουσσόπουλου, προκύπτει ότι οι ευσεβείς πόθοι, από τη ναρκοθέτηση της πορείας του Κυριάκου επικεντρώνονται σε δύο στόχους: 1) Στην ανατροπή του από τη σημερινή ηγετική του θέση και 2) Με τη διατήρηση του ανατρεπτικού μετώπου των Καραμανλικών με τον Αλ. Τσίπρα, στη ματαίωση οποιασδήποτε αναδημιουργικής κίνησης στον σοσιαλδημοκρατικό χώρο, με άξονα το ΠΑΣΟΚ.
Ο παραπάνω δεύτερος στόχος, προφανώς αποσκοπεί στην πλήρη εξουδετέρωση του προαιώνιου αντιπάλου της ελληνικής Δεξιάς, δηλαδή του κεντροσοσιαλιστικού χώρου, με μεθόδους πολεμικής που μας ξαναγυρίζουν στο διχασμό 1985-1993, με τα αποκρουστικά και γελοία γαλάζια και πράσινα καφενεία.
Όμως, με τις έμμονες και αναχρονιστικές αυτές ιδέες και κινήσεις, είναι εκ προοιμίου βέβαιο, ότι η συντροφιά της Ραφήνας κλείνεται ερμητικά πλέον και οριστικά στο καβούκι της αυτοαπομόνωσης. Όσο για τον έτερο της ανατρεπτικής παρέας, δηλαδή τον Αλέξη, ήδη έχει υπογράψει τη ληξιαρχική πράξη του επιθανάτιου ρόγχου στο κυβερνών ψευδο-αριστερο-ακροδεξιό καταγέλαστο και ανεπανάληπτο μόρφωμα ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Αλλά για τον Κυριάκο, ο μόνος τρόπος για ν’ αποφύγει το ναρκοπέδιο της Καραμανλοτσιπραϊκής σύμπραξης είναι το κατά το δυνατόν αμεσότερο ξεκαθάρισμά του με τη μέθοδο της ελεγχόμενης έκρηξης της νάρκης. Ή επί το ηπιότερον: Δεν γίνεται ομελέτα χωρίς σπασμένα αυγά…
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
