του Νίκου Βατόπουλου
Οσο η κυβέρνηση επιδίδεται στην επικοινωνιακή καλλιέργεια θεμάτων βολικών για το δικό της ακροατήριο, τα μείζονα που απασχολούν τη χώρα και την ελληνική κοινωνία παραμένουν κρίσιμα και ανοιχτά, με αβέβαιη εξέλιξη. Καθώς το κυβερνητικό επιτελείο περιθωριοποιεί τεχνηέντως από τον δημόσιο διάλογο τις πιθανές εξελίξεις του προσφυγικού ζητήματος, τη βυθισμένη αγορά εργασίας, την εξοργιστική κατάσταση στα ΑΕΙ και τις τραγικές ελλείψεις στην Υγεία, η πολιτική ατζέντα του Μαξίμου ζει τη δική της φούσκα. Είναι δουλειά της αντιπολίτευσης να τη σπάει καθημερινά. Ωστόσο, και παρότι οι επιδόσεις της χώρας είναι απογοητευτικές έως εξευτελιστικές σε διεθνή κλίμακα (ετήσια έκθεση του Bertelsmann Stiftung για τις προηγμένες χώρες) και με τις τραγικές αυτές επιδόσεις να είναι απολύτως αισθητές στην καθημερινότητα του πολίτη, η κυβέρνηση εστιάζει στη δική της επικοινωνιακή θεματολογία: Ελεγχος της ενημέρωσης, πολεμικές αποζημιώσεις και διχαστική γλώσσα μέσα από διαύλους-φερέφωνα.
Ο τρόπος με τον οποίον η κυβέρνηση χειρίζεται ειδικά το ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων δείχνει όχι μόνο παντελή νομική άγνοια του τρόπου λειτουργίας των διεθνών δικαστηρίων, αλλά και αδιαφορία για τον διασυρμό της ίδιας της κυβέρνησης. Ποσώς απασχολεί, προφανώς, η έκβαση του διαρκώς ανακινούμενου ζητήματος όσο αυτό ικανοποιεί το μεγάλο κάδρο παραμονής στην εξουσία. Υπάρχουν ημερομηνίες-ορόσημα μπροστά. Σε καθεστώς ασάφειας και με συνταγματική εκτροπή προχωράει το θέμα των τηλεοπτικών αδειών, επιβεβαιώνοντας την καθεστωτική αντίληψη που έχει διαβρώσει τον λόγο κάθε εκπροσώπου της κυβέρνησης. Είναι εντυπωσιακή η διγλωσσία, μια για το εσωτερικό ακροατήριο και άλλη για τις διεθνείς επαφές, καθώς πλησιάζει και η έναρξη της δεύτερης αξιολόγησης το φθινόπωρο με ψήφιση νέων μέτρων έως το τέλος του έτους. Απορεί κανείς σε ποιους απευθύνεται ο επικοινωνιακός λαϊκισμός για τους «καναλάρχες» και τις «κατοχικές αποζημιώσεις», αλλά και η διαρκής διχαστική γλώσσα, όταν τα πράγματα είναι απλά μαθηματικά. Η κυβέρνηση θα ανταποκριθεί στις διεθνείς υποχρεώσεις της χώρας όχι φυσικά γιατί το θέλει, αλλά γιατί δεν έχει κανένα περιθώριο ελιγμού. Ολα τα άλλα είναι η ανατροφοδότηση της πρακτικής του πετροπόλεμου με την οποία έχουν γαλουχηθεί η κυβέρνηση και ο κόσμος που εκπροσωπεί. Πάντως πολιτική δεν είναι. Και πρωτίστως, δεν είναι υπεύθυνη διακυβέρνηση, όταν η χώρα έχει ανάγκη την απελευθέρωση της οικονομικής δραστηριότητας, που μπορεί να φέρει θέσεις εργασίας και ευημερία.
Πηγή: Καθημερινή
