του Σήφη Πολυμίλη
Ασφαλώς το μεγάλο ζητούμενο έπειτα από έξι χρόνια κρίσης είναι να επιστρέψει επιτέλους η χώρα, η οικονομία, η κοινωνία σε μια κανονικότητα. Να ξέρεις ότι θα ξυπνάς το πρωί και δεν θα αγωνιάς για το τι θα ακούσεις ή τι θα σου συμβεί. Να ξέρουν οι επιχειρήσεις ότι υπάρχουν κοινοί κανόνες για όλους και αυτοί εφαρμόζονται. Να μπορούν να ελπίζουν οι νέοι ότι, έστω με δυσκολίες, θα βρουν μια δουλειά στον τόπο τους και δεν θα χρειαστεί να ξενιτευθούν.
Μπορεί να φαντάζουν μικρά και ασήμαντα όλα αυτά μπροστά στα μεγαλόπνοα οράματα στα οποία είχαμε συνηθίσει – και πολλοί είχαν πιστέψει – αλλά, όπως αποδείχθηκε τα τελευταία χρόνια, απαιτούν ισχυρά πολιτικά αναστήματα που δεν θα εξαντλούνται σε καιροσκοπική μικροδιαχείριση με το βλέμμα στραμμένο στις δημοσκοπήσεις και στο βόλεμα ημετέρων καρεκλοκένταυρων. Χρειαζόμαστε ηγέτες με ισχυρό αίσθημα ευθύνης που δεν θα προτάσσουν το προσωπικό και κομματικό συμφέρον, που θα τολμούν να λένε αλήθειες, έστω κι αν αυτές δυσαρεστούν νυν και μέλλοντες ψηφοφόρους.
Δεν αρκούν όμως πλέον οι εξαγγελίες και οι υποσχέσεις ούτε οι υπερβολικές προσδοκίες στο πρόσωπο ενός αρχηγού. Χρειαζόμαστε, πέρα από την αποφασιστικότητα του ηγέτη, μια ομάδα με γνώσεις, ικανότητες, πρόθυμη να πάει απέναντι στο ρεύμα, αναλαμβάνοντας το πολιτικό κόστος των επιλογών της. Για την ώρα τίποτε από όλα αυτά δεν φαίνεται ακόμη στον ορίζοντα…
Ο κ. Μητσοτάκης μπορεί να εμφανίζεται απέναντι στον κ. Τσίπρα ως ο κήρυκας της αλήθειας, ότι αποτάσσεται τον λαϊκισμό και τη δημαγωγία, ότι δεν διστάζει να αναγνωρίζει τα λάθη της παράταξής του. Οταν έρχεται η ώρα της αλήθειας, όμως, όπως στην περίπτωση του ελλείμματος και της παραπομπής Γεωργίου, προτιμά τη σιωπή για να μην ταράξει τον ύπνο του Βούδα… Εν ονόματι των κομματικών ισορροπιών επιλέγει να σφυρίζει κλέφτικα. Η ιστορία έχει αποδείξει ότι δεν γίνεται κανείς ηγέτης χωρίς να συγκρουστεί, αν χρειαστεί, ακόμη και με την ιστορία και τα τοτέμ της παράταξής του.
Η Ελλάδα δεν έχει όμως πλέον την πολυτέλεια να εμπιστευθεί την τύχη της σε διαχειριστές κομματικών σκοπιμοτήτων. Τα ζήσαμε – και τα πληρώνουμε – τα πολυσυλλεκτικά κόμματα που αφήνουν όλα τα λουλούδια να ανθίζουν προκειμένου να μαζεύουν ψήφους από παντού. Μετά τον πολιτικό… σανό του κ. Τσίπρα δεν χρειαζόμαστε μια πολιτική σούπα για να χωνέψουμε…
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
