του Πάσχου Μανδραβέλη
Ξεχειλίζει ο λυρισμός στον συνεδριακό διάλογο του ΣΥΡΙΖΑ, όπως και η αμηχανία του κόμματος που βρέθηκε να κυβερνά τον τόπο χωρίς να έχει το παραμικρό σχέδιο για την επόμενη μέρα. Ετσι η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Χαρά Καφαντάρη διακηρύσσει μέσω της «Αυγής» «“Σύντροφε”, δεν υπάρχει δρόμος, τον δρόμο τον φτιάχνεις περπατώντας…» (7.8.2016). Προ μηνός ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, κ. Γιάννης Δραγασάκης, πρότεινε τη ναυπηγική ως λύση διαχείρισης: «Η αριστερή κυβερνησιμότητα δεν μπορεί να κατανοηθεί ως κάτι το δεδομένο, με όρους μιας “προκατασκευής”, ως ένα καλοφτιαγμένο πλοίο που αναμένει την ώρα να πέσει και να αρχίσει το ταξίδι του στη θάλασσα. Η αριστερή κυβερνησιμότητα, το χτίσιμο, δηλαδή, της ικανότητας για διακυβέρνηση, ακριβώς επειδή δεν περιορίζεται στη διαχείριση του υπάρχοντος, μπορεί να κατανοηθεί μόνο ως μια διαδικασία διαρκής, ως ναυπήγηση που γίνεται “εν πλω”, σε συνθήκες μάλιστα μεγάλης θαλασσοταραχής, ως διαδικασία συγκρούσεων και αναδιατάξεων, δοκιμών, αναγνώρισης και διόρθωσης λαθών, εντοπισμού και γενίκευσης θετικών επιτευγμάτων και εμπειριών, μια διεργασία διαρκούς μάθησης» («Αυγή» 17.7.2016).
Δεν ξέρουμε τι θα πρωτοκάμουν οι σύντροφοι. Δρόμους θα ανοίξουν περπατώντας, καράβια θα ναυπηγήσουν πλέοντας, ή θα μάθουν στα γεράματα τη δημοκρατική αλφαβήτα όπως τη διδάσκει εσχάτως η κυβερνητική εκπρόσωπος. Η κ. Ολγα Γεροβασίλη δήλωσε με αφορμή την επίθεση στη Μονή Πετράκη ότι «καμιά πράξη βίας δεν θα γίνει ανεκτή». Πάει καιρός, δηλαδή, από τότε που η «Αυγή» δημοσίευε τα κάλαντα «ω έλατο, θα σε κάψω μια βραδιά κι ας έχει μπάτσους στα κλαδιά»…
Το βασικό πρόβλημα όμως είναι η παραδοχή των δύο στελεχών ότι η κυβέρνηση δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει. Ασκεί πολιτική στου κασίδη το κεφάλι, δηλαδή ημών που πληρώνουμε τα σπασμένα της ναυπήγησης. Κάνοντας και βλέποντας, δηλαδή. Τι άλλο συμπέρασμα μπορούμε να συνάγουμε από την ακροτελεύτια παράγραφο της κ. Καφαντάρη «Απαιτείται επομένως, στόχευση, σχεδιασμός, προγραμματισμός και ισχυρή βούληση επίτευξης ενός οργανωμένου σχεδίου για την υλοποίηση περιβαλλοντικών πολιτικών». Τώρα θα τα κάνουν αυτά, ενώ κυβερνούν ενάμιση χρόνο; Και εντάξει να κάνουν «δοκιμές, αναγνώριση και διόρθωση λαθών», που λέει και ο κ. Δραγασάκης; Με τον λογαριασμό, όμως, τι γίνεται; Ξέρει πόσο μας κόστισε η ναυπήγηση της Βαρουφακιάδας από τον κ. Τσίπρα; Οι αυταπάτες πληρώνονται ακριβά, αλλά δυστυχώς όχι από εκείνους που τις έχουν. Το μόνο που μοιράζει δίκαια ο κομμουνισμός είναι το κόστος της ιδεοληψίας των κυβερνώντων. Ας ρωτήσουν και κανέναν που έζησε το «χτίσιμο» του σοσιαλισμού στην Ανατολική Ευρώπη…
Βεβαίως είναι καλό να συζητούν τα κόμματα, να φτιάχνουν και να αλλάζουν στρατηγικές, να διαμορφώνουν πολιτικές αναλόγως με την πραγματικότητα και ουχί τις ονειρώξεις που έχουν κάποιοι στο κεφάλι τους. Μόνο που το, κατά Βαρουφάκη, «αριστερό τσούρμο» έχει βαθύτατη άγνοια επί παντός, πρέπει να τα μάθει όλα από την αρχή. Πως δεν αλλάζουν οι συμβάσεις μετά την υπογραφή και κατά τη διαδικασία νομοθέτησης, γιατί η βία δεν είναι λύση, και σε μια δημοκρατική Πολιτεία η Κερατέα δεν μπορεί να είναι «υπόδειγμα», πως οι φόροι γονατίζουν μια οικονομία κ.λπ. Βλέποντας, δε, το όργιο παλαιοκομματικών προσλήψεων και ρουσφετιών, δημιουργείται η εντύπωση πως τα κυβερνητικά στελέχη είναι ανεπίδεκτα μαθήσεως. Τσάμπα πάει η ξυλεία για τη ναυπήγηση εν μέσω θαλασσοταραχής και κινδυνεύουμε όλοι να πνιγούμε.
Πηγή: Καθημερινή
