της Μαρίας Κατσουνάκη
Η «συγγνώμη» έχει κόστος στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα. Ερμηνεύεται ως αδυναμία και υπαναχώρηση, ποτέ ως συνειδητοποίηση και επόμενο βήμα. Είναι σχεδόν απαγορευτική ανάμεσα στα μέλη του Κοινοβουλίου και σχεδόν αδιανόητη στα πολιτικά ρετιρέ. O αναπληρωτής υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής Γιάννης Μουζάλας ζήτησε συγγνώμη από τον Νίκο Δένδια, «διότι κάποτε διαδήλωνε εναντίον του για τις συνθήκες στα προαναχωρησιακά κέντρα και χρειάσθηκε να γίνει υπουργός για να μάθει ότι υπήρχε εμπλοκή με το Ελεγκτικό Συνέδριο και με τα οικονομικά, ότι είναι πιο πολύπλοκα τα πράγματα…». Τι παραδέχθηκε, δηλαδή, ο κ. Μουζάλας; Οτι όταν είσαι έξω από τον χορό, έχεις και άλλη εικόνα για τις συνθήκες. Το έπραξε δημόσια, μέσα σε ένα περιβάλλον με συμπαγείς βεβαιότητες και διαρκείς καταγγελίες, καθώς η ευθύνη βαρύνει πάντα τους «προηγούμενους» και τους «άλλους».
Με ανακοίνωσή της η Νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ σχεδόν τον εγκαλεί, έχοντας διαφορετική άποψη για τον κ. Δένδια, θεωρώντας ότι συνδέεται με «μία από τις μελανότερες πτυχές της τριετούς διακυβέρνησης Σαμαρά». Ομως το πρόβλημα δεν είναι ο πρώην υπουργός, αλλά η «συγγνώμη». Για τη Νεολαία (και αυτό είναι ακόμη πιο ανατριχιαστικό) του ΣΥΡΙΖΑ, με επιχειρήματα που δηλώνουν ότι δεν υπάρχει καμία επαφή με τον «έξω» (εκτός κομματικού σωλήνα και ιδεοληπτικής αντίληψης) κόσμο, η «συγγνώμη» σε τοποθετεί, με συνοπτικές διαδικασίες, στην απέναντι πλευρά. Ενδεχομένως να είναι και μια «αστική» μισητή συνήθεια. Ενώ οι βανδαλισμοί των αντιεξουσιαστών του No Border Camp στο Δημαρχείο Θεσσαλονίκης, για παράδειγμα, είναι μέρος μιας καθ’ όλα αποδεκτής «διαμαρτυρίας». Επ’ αυτού του συμβάντος, ως νεολαίοι, δεν πήραν καμία θέση. Οι συγγενείς«αλληλέγγυοι» (προς ποιους, αναρωτιέται κανείς) μπορούν να δρουν ως άτακτα και ατίθασα παιδιά, για τα οποία δείχνουμε ανοχή, κατανόηση και συμπάθεια. Μπορούν να προκαλούν ζημιές, να καταστρέφουν δημόσια περιουσία, αλλά… τι να κάνουμε; «Αλληλέγγυοι» είναι αυτοί.
Ο κ. Μουζάλας, αν και μέλος της κυβέρνησης, δεν είναι σάρκα από τη σάρκα τους. Εχει κάτι ανοίκειο και ακατάλληλο για ανηλίκους η στάση του. Αποτελεί μέρος ενός πολιτικού πολιτισμού όχι τόσο άγνωστου όσο ιδιοτελώς κακοποιημένου. Γιατί «συγγνώμη» σημαίνει απόσταση από τον λαϊκισμό. Στάση για την οποία το πολιτικό σύστημα δεν τρέφει καμία αλληλεγγύη.
Πηγή: Καθημερινή
