του Γιώργου Μαλούχου
Υπό την κυβέρνηση του «αριστερού» Τσίπρα και του «πατριώτη» Καμένου, η Ελλάδα αλλάζει πλέον χέρια: η διαδικασία απώλειας κάθε εθνικής κυριαρχίας και κάθε, έστω και περιορισμένης, δυνατότητας της χώρας να έχει ένα λόγο στη μοίρα της, πλέον εξαλείφεται. Απλώς, δεν υπάρχει πια.
Το κακό είχε ξεκινήσει φυσικά πολύ νωρίτερα, από το 2010 και την κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου που με περισσή ευκολία και προθυμία οδήγησε την Ελλάδα στο διεθνή οικονομικό έλεγχο, κάτι που αν όχι με βεβαιότητα, τουλάχιστον με εξαιρετικά μεγάλη πιθανότητα, μπορούσε να είχε αποφευχθεί.
Ο Παπανδρέου αρνήθηκε τη δεδομένη δυνατότητα δανεισμού της χώρας στα τέλη του 2009 και, στη συνέχεια, πρωταγωνίστησε στη δημιουργία ενός, ανύπαρκτου έως τότε, μηχανισμού επιβολής του διεθνούς οικονομικού ελέγχου.
Σταδιακά, η κυριαρχία άρχισε να συρρικνώνεται όλο και περισσότερο. Οσοι φώναζαν, από τότε, όπως η παρούσα στήλη, ότι αυτός είναι ένας ολισθηρός δρόμος καταστροφής ο οποίος δεν έχει τέλος και οδηγεί νομοτελειακά στην απώλεια κάθε ελέγχου στη χώρα, λοιδορήθηκαν ως λαικιστές, αφελείς, επικίνδυνοι και όλα τα γνωστά συναφή.
Όμως το πολιτικό σύστημα της χώρας προτίμησε, ουσιαστικά, τον εύκολο δρόμο: ενδίδοντας όλο και περισσότερο στην πίεση των δανειστών, πήγαινε διαρκώς ένα βήμα πίσω προκειμένου να διατηρηθεί ουσιαστικά στην εξουσία, υπό την «απειλή» ότι αλλιώς η χώρα θα του έσκαγε στα χέρια. Και η ζημιά, όλο και μεγάλωνε.
Ο Τσίπρας και ο Καμένος ήρθαν στην εξουσία κυριολεκτικά σαν κλέφτες: μπήκαν από την «πίσω πόρτα» μιας ρητορικής που θα αντιστεκόταν δήθεν σε όλα αυτά, όμως, τελικά, όχι μόνον δεν αντιστάθηκαν, αλλά, αντίθετα, προχώρησαν εκεί όπου οι προκάτοχοί τους, του Γιώργου Παπανδρέου εξαιρουμένου ο οποίος αποτελεί μία κατηγορία από μόνος του, δεν θα είχαν καν διανοηθεί να φτάσουν – όπως και δεν έφτασαν.
Σήμερα, η διαδικασία αυτή ολοκληρώνεται με τον πιο πικρό και σκληρό για την Ελλάδα τρόπο: οι τράπεζες (τις οποίες η πτωχευμένη Ελλάδα πολλάκις πλήρωσε χρυσάφι) χάνονται, όπως χάνονται και οι ΔΕΚΟ, αλλά και κάθε τι άλλο υπάρχει σε αυτή τη χώρα που μπορεί να αξίζει και το οποίο το μνημόνιο Τσίπρα – Καμένου έχει πλέον θέσει υπό τον έλεγχο ενός ΤΑΙΠΕΔ που επίσης αποκτά πια ξένη διοίκηση.
Με άλλα λόγια, η Ελλάδα είναι πλέον μόνον κατ’ όνομα χώρα. Κατ’ ουσίαν, τα πάντα βρίσκονται πια σε άλλα χέρια. Και, φυσικά, αυτά τα χέρια, το τελευταίο πράγμα που θα είχαν ποτέ στο μυαλό τους, είναι το πώς θα βοηθούσαν τη χώρα να ανακάμψει και να γυρίσει σελίδα. Αυτό το αντιλαμβάνονται πλέον ακόμα και όλοι όσοι υποστήριζαν μέχρι και πριν από λίγα χρόνια ότι αυτού του είδους η απώλεια κυριαρχίας θα έκανε καλό σε αυτόν τον τόπο, με το «επιχείρημα» ότι οι… «καλοί ξένοι» θα μας έβαζαν σε τάξη…
Το τελευταίο πράγμα που άξιζε και έπρεπε να υπερασπιστεί κανείς σε αυτό τον τόπο, ήταν το λεγόμενο «σύστημα»: οι ευθύνες του για την πτώχευση είναι απόλυτες. Όμως, ακόμα και αυτό το σύστημα, όπως πολύ σύντομα θα αποδειχθεί, ήταν μακράν καλύτερο από ότι στο εξής μας περιμένει, όταν ο έλεγχος θα έχει φύγει εντελώς και οριστικά από ελληνικά χέρια – τα όποια χέρια. Τώρα βέβαια, αυτό όλοι πια το κατάλαβαν. Αλλά τώρα, είναι πια αργά.
Η Ιστορία, όπως και, πολύ πιο σύντομα, ο λαός, θα χρεώσουν προσωπικά τον Τσίπρα και τον Καμένο με αυτή την καταστροφή που, εδώ και λίγες εβδομάδες, η τελική της φάση βρίσκεται σε εξέλιξη.
Πρόκειται για δήθεν «ηγέτες» που αν δεν είχαν πολιτευθεί με αυτόν τον ανεύθυνο, ψευδεπίγραφο, ύπουλο και εχθρικό για τον τόπο τρόπο προκειμένου να υφαρπάξουν και να διατηρήσουν την εξουσία, παραδίδοντας κυριολεκτικά τα πάντα, ασφαλώς και θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί αυτή η οριστική, άνευ όρων πλήρης παράδοση που θα ήταν νοητή μόνον έπειτα από συντριπτική ήττα, έπειτα από πόλεμο – και ίσως ούτε καν τότε.
Αυτοί οι δύο είναι που, τελικά, παρέδωσαν ολοκληρωτικά τη χώρα, με αντάλλαγμα τις καρέκλες τους…
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
