του Νίκου Βατόπουλου
Η αντικειμενική επιτυχία για τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι σταδιακά επέτυχε ώστε η δική του αντίληψη για την κοινωνία να είναι σχετικά αποδεκτή και να θεωρείται λίγο-πολύ φυσιολογική από μεγάλο τμήμα του πληθυσμού, ασχέτως κομματικής προτίμησης και πολιτικής τοποθέτησης. Δεν εκπλήσσει ούτε είναι κάτι νέο για την Ελλάδα, ούτε βεβαίως –στους δικούς μας καιρούς– είναι κάτι που περιορίζεται στη χώρα μας. Ο ΣΥΡΙΖΑ και η «κουλτούρα» του είναι το κακοφορμισμένο παρακλάδι του διεθνούς λαϊκισμού. Η ιστορική καταγωγή του χάνεται, για τα ελληνικά δεδομένα, στον 19ο αιώνα και εντοπίζεται στους αντιπάλους του Τρικούπη, κορυφώνεται στους λαϊκιστές του Διχασμού, απλώνεται στη μονολιθικότητα του ΕΑΜ, περνάει μέσα από τον άγριο λαϊκισμό του ΠΑΣΟΚ της πρώτης περιόδου, οργανώνεται εκ νέου ως έκφραση νεο-μαρτύρων της μνημονιακής Ελλάδας και νομιμοποιείται μέσα από τη διαχρονική άμυνα του θύματος και του περιχαρακωμένου Μινχάουζεν.
Με όλα αυτά και πολλά ακόμη, το φαινόμενο «No Border Camp Thessaloniki 2016» στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, που εκτυλίσσεται ως παράσταση σε διαρκή εξέλιξη, είναι συνεπές με την επικρατούσα αντίληψη περί κοινωνίας και σύμφυτο με την υποκριτική επαναστατικότητα που τροφοδοτεί ο ΣΥΡΙΖΑ με άμεσο και έμμεσο τρόπο. Ως κορωνίδα μιας αποσυναρμολόγησης σε επίσης διαρκή εξέλιξη, η κατάληψη του ΑΠΘ δεν προκαλεί έκπληξη. Προκαλεί, βεβαίως, θλίψη, οργή και αγανάκτηση. Αλλά έκπληξη, όχι. Είναι ένα ακόμη κεφάλαιο στη μακρά «Οδύσσεια» του εξευτελισμού της ελληνικής κοινωνίας. Αλλά η διάγνωση του φαινομένου ως φυσικής εξέλιξης, έπειτα από δεκαετίες υπονόμευσης των αξιών του αστικού κόσμου, δεν αρκεί. Αυτό που μοιάζει να προέχει είναι ότι η χώρα μας είναι διεθνώς πλέον ένα «οικόπεδο», όπου ο κάθε πικραμένος, αποτυχημένος, συμπλεγματικός, άεργος και ανέμπνευστος θεωρεί ότι στην Ελλάδα θα έχει «κατανόηση». Και κατανόηση έχει. Και κυβερνητική στοργή, επίσης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ περιβάλλει, εμμέσως ή όχι, όλη αυτήν την ιδεολογική θολούρα με την επίσης θολή έννοια της αλληλεγγύης. Η αλληλεγγύη, σύμφωνα με τον ΣΥΡΙΖΑ και τους διεθνείς θιασώτες του μηδενισμού, είναι ασφαλώς μονομερής, δογματική, στεγνή και αυστηρή. Είναι σαφώς ανώτερη η ανάγκη προστασίας του «No Border Camp» από το δικαίωμα του απλού φοιτητή και της απλής φοιτήτριας, γιου και κόρης άγρια φορολογούμενων γονιών, να έχουν ένα πανεπιστήμιο που να τους δίνει χαρά, αξιοπρέπεια και ώθηση προς τα μπροστά. Αυτή η βύθιση που νιώθει κάθε νέος στην Ελλάδα έχει ως γενεσιουργό πηγή τη θολή ιδεολογία της «ελευθερίας» και της «αλληλεγγύης». Είναι θεμιτό να θεωρούμε τα παιδιά που φοιτούν στην Ελλάδα ως ομήρους μιας συγκεκριμένης ιδεολογικής δικτατορίας.
Αν σύντομα αποφασίσει το «No Border Camp» να απελευθερώσει το ΑΠΘ, πολλοί θα πουν ότι η κατάσταση «εκτονώθηκε». Στην πραγματικότητα, η κατάσταση θα έχει προχωρήσει ένα ακόμη βήμα.
Πηγή: Καθημερινή
