του Διονύση Γουσέτη
Την εποχή του φορολογικού στραγγαλισμού των πολιτών κάθε μείωση κρατικών δαπανών είναι ανακούφιση. Στις 19 του περασμένου Σεπτεμβρίου υπολογίστηκε (News 247) ότι η μείωση του αριθμού των βουλευτών σε 200 θα μας απάλλασσε από δαπάνη 18,06 εκατ. ευρώ ετησίως.
Η υπόθεση έχει μακρά ιστορία. Τον Δεκέμβριο του 2010, στην αρχή της κρίσης, ο τότε υπουργός Δημήτρης Ρέππας πρότεινε, για λόγους μείωσης των κρατικών δαπανών, να μειωθεί ο αριθμός των βουλευτών σε 200. Είχε προηγηθεί το 1999 ο σημερινός Επίτροπος της Ε.Ε. Δημήτρης Αβραμόπουλος. Το ίδιο είχαν προτείνει και οι πρώην πρωθυπουργοί Γιώργος Παπανδρέου και Αντώνης Σαμαράς. Ο τελευταίος το πρότεινε δυο φορές: το 2011 στο Συνέδριο του Economist και το 2014 ως πρωθυπουργός, με σύμφωνη γνώμη του τότε αντιπροέδρου Ευάγγελου Βενιζέλου. Το 2011 επίσης, ο κ. Τσίπρας, με το γνωστό αμετροεπές στυλ του («αφήστε τα κόλπα»), απαιτούσε να μειωθούν οι πραγματικοί μισθοί των βουλευτών κατά 50%, που ισοδυναμεί οικονομικά με μείωση στους 150 βουλευτές. Τον Φεβρουάριο του 2012 η «Δημοκρατική Συμμαχία» της Ντόρας Μπακογιάννη κατέθεσε στη Βουλή πρόταση νόμου για τη μείωση των βουλευτών στους 200. Τούτη τη φορά προβλήθηκε η αποτελεσματικότερη λειτουργία του κοινοβουλίου, καθώς ο αριθμός των μελών του είναι πολύ μεγαλύτερος σε σύγκριση με άλλα ευρωπαϊκά κοινοβούλια. Πράγματι, οι τρεις χώρες της Ε.Ε. με παρεμφερή πληθυσμό (Πορτογαλία, Αυστρία, Βέλγιο) διαθέτουν αντίστοιχα 230, 183 και 150 βουλευτές, η δε Ολλανδία με 15,5 εκατ. κατοίκους έχει μόνο 150 βουλευτές! (Κ. Ζούλας, «Κ», 25/2/2012). Και καμία Βουλή των χωρών αυτών δεν κατηγορήθηκε για αναποτελεσματικότητα.
Επίσης, στις 4 Μαΐου 2014, ο σημερινός πρόεδρος της Ν.Δ. Κυριάκος Μητσοτάκης, υπουργός τότε Διοικητικής Μεταρρύθμισης, πρότεινε μείωση των βουλευτών σε 200. Ακόμα, την πρώτη του περασμένου Δεκεμβρίου, το Ποτάμι σε ειδική ημερίδα στο Ζάππειο πρότεινε τη μείωση των βουλευτών σε 255. Ακολούθησε καταϊδρωμένος ο κ. Λεβέντης τον περασμένο μήνα με 200 βουλευτές. Αυτές τις μέρες ψηφίζεται ο εκλογικός νόμος έπειτα από πολλούς καβγάδες που, ως συνήθως, όλοι έγιναν «σε επίπεδο αρχών». Οι σκεπτόμενοι πολίτες όμως παρακολουθούν με ένα πικρό και ειρωνικό χαμόγελο. Αν υπήρχε στον νόμο μια διάταξη για μείωση του αριθμού των βουλευτών θα αποδείκνυε ότι, σε κάποιο βαθμό τουλάχιστον, οι πολιτικοί μας συναισθάνονται την ευθύνη τους για τα δεινά που μας προκάλεσαν. Διότι δεν πρόκειται μόνο για την ανακούφιση των 18 εκατ. ευρώ. Πρόκειται κυρίως για τη συνέπεια και την αξιοπιστία τους. Δεν είμαι οπαδός του «όλοι ίδιοι είναι», αλλά η ομαδική αμνησία των πολιτικών μας αρχηγών στο αίτημα που οι ίδιοι έχουν ρητά διατυπώσει βγάζει μάτι. Οσο δεν μειώνονται οι βουλευτές, άλλο τόσο δεν μειώνεται και το πάχος του δέρματός τους. Πώς να πιστέψεις ύστερα παχιά λόγια όπως το «κηρύσσω πανστρατιά για την ανάπτυξη» του κ. Τσίπρα, ή τις κατηγορίες που αφειδώς αλληλοεκτοξεύονται ότι «μας χωρίζει άβυσσος με όσους κατέστρεψαν τη χώρα»;
Πηγή: Καθημερινή
