του Νότη Παπαδόπουλου
Μια αμερικανική σαχλή ταινία – “Η μεγάλη των μπάτσων σχολή” λεγόταν νομίζω – όπου οι αστυνομικοί αντί να ασχολούνται με το έγκλημα διασώζουν φοβισμένες γάτες ή κόβουν κλήσεις στους ιδιοκτήτες σκύλων που λερώνουν το πεζοδρόμιο, μου έφερε στο μυαλό η εικόνα που είδα σε κάποιο δικαστήριο της χώρας.
Και μου επιβεβαίωσε μία φράση που μου είχε πει ανώτατος αξιωματούχος της Κομισιόν μετά από ένα ταξίδι του στην Ελλάδα.: “εάν δεν υπάρξουν βαθιές τομές στο δικαστικό σύστημα, η χώρα θα παραμένει απαγορευτική για όποιον ξένο σκέφτεται σοβαρά να επενδύσει στην ελληνική οικονομία.”
Προσέξτε: για σχεδόν μία ώρα, ένας δικαστής, μία γραμματέας που κρατούσε πρακτικά, τρεις δικηγόροι και δυο μάρτυρες ασχολούνταν με την υπόθεση ενός ενοικιαστή μικρού ισογείου διαμερίσματος ο οποίος αρνούνταν να εξοφλήσει στον διαχειριστή της πολυκατοικίας όλα τα κοινόχρηστα επειδή η γενική συνέλευση των ενοίκων δεν ενέκρινε την συχνή απολύμανση του κτιρίου με αποτέλεσμα, όπως υποστήριζε, να εμφανίζονται στο σπίτι του συχνά ποντίκια!
Θαύμασα μάλιστα για την υπομονή του δικαστή ο οποίος υποχρεωνόταν να τηρήσει με σοβαρότητα το τυπικό της υπόθεσης όταν μάλιστα ήταν σαφές ότι η οικονομική διαφορά των δύο πλευρών ήταν μερικές εκατοντάδες ευρώ – ασφαλώς μικρότερη από το κόστος του δημοσίου για την ακροαματική διαδικασία της μιας ώρας.
Σημειώνεται ότι η ανισότητα των υποθέσεων που έρχονταν προς εκδίκαση ήταν καταφανής. Σε διπλανή αίθουσα του δικαστικού μεγάρου δικαζόταν μία σοβαρή υπόθεση απώλειας δημοσίων εσόδων εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ καθώς μιας επιχείρηση κατηγορούνταν ότι είχε καταπατήσει μία πλαζ του ΕΟΤ με εκατοντάδες τραπεζοκαθίσματα και πρόσβαση στη θάλασσα παρανόμως, βγάζοντας μεγάλα αφορολόγητα κέρδη .
Πως όμως μπορεί να εκσυγχρονισθεί η ελληνική Δικαιοσύνη όταν ένας δικαστής είναι υποχρεωμένος να δικάσει …μπουγαδοκαβγάδες οι οποίοι σε καμιά σοβαρή χώρα του κόσμου δεν θα έφταναν ποτέ στο ακροατήριο; Αλλά θα είχαν λυθεί σε λίγα λεπτά σε μία προδικαστική διαμεσολάβηση των δυο δικηγόρων με την διαιτησία εκπροσώπου του κράτους.
Η προδικαστική διαμεσολάβηση θα ήταν ευεργετική όχι μόνο για την ταχύτητα εκδίκαση υποθέσεων (υπάρχουν αυτή τη στιγμή δικαστήρια που ορίζουν ημερομηνία δικάσιμους για το 2021!) αλλά θα επέβαλε σιγά-σιγά και μια διαφορετική κουλτούρα στους πολίτες πολλοί από τους οποίους είναι δικομανείς – λάτρεις των μηνύσεων και των αγωγών- μπροστά στην αδυναμία τους να κάνουν ένα βήμα πίσω για τις καθημερινές αντιδικίες που έχουν με τους συμπολίτες τους.
Όταν, μάλιστα, έθεσα το θέμα σε έναν φίλο μου δικηγόρο ενώ συμφώνησε απολύτως, συμπλήρωσε: “Και καλά εμείς κλέφτες θα γίνουμε;”- εννοώντας ότι οι δικηγόροι πληρώνονται από τις παραστάσεις στις υποθέσεις που φτάνουν στο ακροατήριο ενώ υπάρχει πάντα και η δυνατότητα της έφεσης…
Μπορούμε, όμως, να προχωρήσουμε μπροστά όταν δεν υπάρχει δικαιοκρατία στη χώρα. Όταν δεκάδες χιλιάδες δίκες περιμένουν χρόνια εκδίκαση, τα δικαστήρια έχουν ακόμη αστείες υποδομές, ο αριθμός των δικαστών αλλά και των υπαλλήλων γραμματειακής υποστήριξης δεν επαρκεί και οι αποφάσεις κάνουν μήνες να δημοσιευτούν αφού εξακολουθούν να καθαρογράφονται με το χέρι; Έλα ντε;
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
