του Κώστα Ιορδανίδη
Κάποιοι αιφνιδιάστηκαν από πρόσφατη ομολογία του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στη Βουλή ότι όταν ο ΣΥΡΙΖΑ κατέκτησε την εξουσία διατηρούσε «αυταπάτες». Θεώρησαν, μάλιστα, ότι εξασφάλισαν αντιπολιτευτικό επιχείρημα. Προφανώς αγνοούν ότι η «αυτοκριτική» είναι κανόνας στον χώρο της Αριστεράς, κάτι σαν δημόσια «εξομολόγηση προς τον λαό», προς τον οποίο θεωρητικώς η εκάστοτε ηγεσία της λογοδοτεί διαρκώς. Είναι ένα τέχνασμα αποκαταστάσεως μιας κλονισθείσας εμπιστοσύνης.
Αυτό, βεβαίως, διόλου δεν σημαίνει ότι ο κ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διατηρούν ακόμη «αυταπάτες», δοθέντος ότι η Αριστερά εξ ορισμού και λόγω ιδεολογικής υπερφορτίσεως κινείται πάντα στην περιοχή κάποιου «κοινωνικού και οικονομικού επέκεινα», πάντα αναιρουμένου από την πραγματικότητα.
Το ανησυχητικό, ωστόσο, είναι ότι και κόμματα που υποτίθεται ότι εκφράζουν την «αστική τάξη» διατηρούν εδώ και μία τετραετία «ψευδαισθήσεις». Θεώρησαν η Νέα Δημοκρατία αλλά κυρίως το ΠΑΣΟΚ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μία εφήμερη εκτροπή, λόγω συναισθηματικής διασαλεύσεως των ψηφοφόρων, και οι εκλογές του 2012 διέψευσαν τις εκτιμήσεις τους.
Εν συνεχεία, όταν άρχισε η δίωξη της Χρυσής Αυγής, διατυπώθηκε η θεωρία «των δύο άκρων», με στόχο προφανή τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά προσέκρουσε σε αντιδράσεις και τελικώς εγκατελήφθη. Ανεδείχθη τον Ιανουάριο του 2015 πρωθυπουργός ο κ. Τσίπρας και προεξοφλούνταν η πτώση της κυβερνήσεως του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ εντός μηνών, αλλά ύστερα από ένα επτάμηνο κατέκτησαν την εξουσία εκ νέου. Συνομολογήθηκε αίσχιστη συμφωνία της Ελλάδος με τους δανειστές και υπερψηφίσθηκε από την κυβέρνηση, δίχως να υπάρξει «λαϊκή εξέγερση».
Σήμερα πλέον διατυπώνονται νέα χρονοδιαγράμματα γύρω από μια ενδεχόμενη πτώση της κυβερνήσεως, επιχειρούνται νέες «δράσεις» για παραίτηση του κ. Τσίπρα, με στόχο τον σχηματισμό «οικουμενικής» κυβερνήσεως, και άλλα παρόμοια που εκκινούν από αντίδραση του θυμικού.
Ενώ αυτά συμβαίνουν στον χώρο της αστικής, ούτως ειπείν, αντιπολιτεύσεως, ο κ. Τσίπρας και η κυβέρνησή του, με τρόπο ερασιτεχνικό και αλλοπρόσαλλο βεβαίως, κατά τη φύση πάντα των στελεχών αυτού του ιδιορρύθμου πολιτικού σχηματισμού, δημιουργούν νέα τάξη πραγμάτων στην Ελλάδα, νέο εν ολίγοις καθεστώς.
Δεν πρόκειται, όμως, απλώς για τη συνήθη προσπάθεια ελέγχου του κρατικού μηχανισμού, στην οποία επιδίδεται, ούτως ή άλλως, κάθε κόμμα ανερχόμενο στην εξουσία. Δεν πρόκειται καν για μία ιδεολογική κατίσχυση της Αριστεράς, διότι αυτή έχει ήδη συντελεσθεί εδώ και δεκαετίες και, δυστυχώς, δεν είναι αναστρέψιμη απλώς και μόνον με λόγο καταγγελτικό ή γραφικότητες. Η συντηρητική παράταξη έχει περιπέσει σε κατάσταση διανοητικής οκνηρίας και απάθειας, το ΠΑΣΟΚ ήταν και παραμένει κόμμα ευκαιριακό και αριστερής ιδεολογίας, και στην Ελλάδα, χώρα κατ’ εξοχήν αυτοδημιουργήτων, υπάρχουν ασφαλώς αστοί αλλά όχι συγκροτημένη τάξη αστικού ήθους και αντιλήψεων.
Το κυριότερο, όμως, είναι ότι ο κ. Τσίπρας και η κυβέρνησή του θα ολοκληρώσουν τη σάρωση της μεσαίας, της ανώτερης και της ανώτατης οικονομικής τάξεως, με την εφαρμογή του νέου μνημονίου και την ενθάρρυνση των Ευρωπαίων εταίρων μας. Αυτό σημαίνει πλέον νέα τάξη πραγμάτων και νέο καθεστώς. Θα υπάρξει νέα επιχειρηματική τάξη που θα προκύψει από την εφαρμογή του μνημονίου, με καταλυτική την ξένη παρουσία. Αυτό είναι το θέμα και όχι οι οιωνοσκοπήσεις περί του μέλλοντος του ΣΥΡΙΖΑ και διάφοροι τακτικισμοί.
Πηγή: Καθημερινή
