του Άγγελου Στάγκου
Την ιστορική δεκαετία του ’60, το σύνθημα «νόμος και τάξη» στις ΗΠΑ εξέφραζε τους συντηρητικούς έως και αντιδραστικούς Αμερικανούς πολιτικούς και ψηφοφόρους. Πενήντα και περισσότερα χρόνια αργότερα, στην Ελλάδα, το ίδιο σύνθημα αποτελεί το φωναχτό ή σιωπηρό αίτημα των ανθρώπων που διαπιστώνουν καθημερινά την απουσία και κατάρρευση ενός κράτους που είτε αδυνατεί είτε δεν θέλει να εγγυηθεί στοιχειωδώς ένα αξιοπρεπές και ασφαλές περιβάλλον για να ζουν οι πολίτες του. Και αυτό δεν είναι αποτέλεσμα της κρίσης, είναι αποτέλεσμα αδιαφορίας, ανικανότητας και, κυρίως, γενικευμένης παρακμής. Περί αυτού πρόκειται και όποιος δεν το αντιλαμβάνεται, εθελοτυφλεί.
Η χώρα βρίσκεται σε διαδικασία παρακμής αρκετά χρόνια. Τώρα όμως βρίσκεται στη φάση επιταχυνόμενης κατάρρευσης, καθώς το κράτος έχει παύσει να λειτουργεί, ιδιαίτερα σε τομείς όπου πρέπει να έχει καθημερινή παρουσία. Κορυφαίο παράδειγμα, η απόφαση να αλλάξουν δρομολόγιο τα λεωφορεία και τα τρόλεϊ που περνούν από το Πολυτεχνείο, γιατί κάθε τόσο ομάδες τραμπούκων και βανδάλων εφορμούν από τα πέριξ και τα καίνε. Το δε πιο καταπληκτικό είναι ότι αντί το κράτος να αντιμετωπίσει αποφασιστικά τους «μπαχαλάκηδες», προτιμά να τους αφήσει ανενόχλητους και να υποχωρήσει, αλλάζοντας τα δρομολόγια των μαζικών μέσων μεταφοράς. Ούτε γάτα ούτε ζημιά δηλαδή… Μα λέγεται κράτος αυτό;
Σε ποιο άλλο κράτος καρατομούνται χάλκινες προτομές στο κέντρο της πρωτεύουσας επί δύο συνεχείς νύχτες, δίχως κανείς να καταλάβει το παραμικρό, ούτε βέβαια η αστυνομία; Το είδαμε στην Αθήνα, στον χώρο μεταξύ της Νομικής Σχολής και του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου, όπου με πλήρη άνεση μια συμμορία αποκεφάλισε πέντε αγάλματα ανθρώπων των γραμμάτων, για να πουλήσει τη λεία σε παράνομα χυτήρια που λειτουργούν στην Αττική. Οι άνθρωποι το είχαν ξανακάνει στο παρελθόν κλέβοντας τη χάλκινη προτομή του συνταγματάρχη Ψαρρού κι έμειναν ατιμώρητοι, γιατί να μην το ξανακάνουν λοιπόν; Στο σύγχρονο ελληνικό κράτος ζουν, όχι στην αρχαία Αθήνα όπου ο Αλκιβιάδης κυνηγήθηκε για την καταστροφή των Ερμών.
Τα παραδείγματα είναι αναρίθμητα. Από τις καταστροφές των μηχανημάτων εισιτηρίων στο μετρό, τις πυρπολήσεις αστυνομικών τμημάτων, αυτοκινήτων και γραφείων κομμάτων έως την καταστροφή πινακίδων της Τροχαίας ή την κατάληψη της μοναδικής σιδηροδρομικής γραμμής που ενώνει τη χώρα με το εξωτερικό, από πρόσφυγες, μετανάστες και αλληλέγγυους. Από τη συστηματική ρύπανση των προσόψεων όλων των κτιρίων μέχρι τα «συγχωροχάρτια» που αφειδώς δίδονται σε επιόρκους και πλαστογράφους υπαλλήλους του Δημοσίου. Από τις μαζικές καταπατήσεις κρατικής γης έως το απόλυτο χάος που επικρατεί στην υγεία, σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, στην απονομή της δικαιοσύνης, με κορυφαίο παράδειγμα τον εκφυλισμό της δίκης των χρυσαυγιτών.
Μα είναι κράτος αυτό; Κατά τα άλλα, ενοχλεί σφόδρα ο έλεγχος του Ταμείου Αποκρατικοποιήσεων από τους ξένους επί 99 χρόνια, επειδή στα προηγούμενα 200 επικρατούσε νόμος και τάξη…
Πηγή: Καθημερινή
