του Σταύρου Ψυχάρη
Ως λαός και ως κοινή γνώμη είμαστε τουλάχιστον ιδιότροποι και πάντως ανεύθυνοι.
Ακόμη και στους εορτασμούς είμαστε ανάποδοι. Ισως είμαστε το μόνο έθνος του κόσμου (μαζί με τους Σέρβους) που εορτάζουμε με πανηγυρισμούς περιπτώσεις ήττας και καταστροφής. Ακόμη χειρότερα γίνονται τα πράγματα αν σκεφτούμε ότι υπάρχουν ομάδες, ακόμη και πατριωτικά σωματεία, που εορτάζουν την άλωση της Πόλης από τον Μωάμεθ τον Κατακτητή στις 29 Μαΐου του 1453.
Οταν η Πολιτεία έχει τέτοια μυαλά, φυσικό είναι να παρασύρει τα πλείστα, και ίσως και σοβαρότερα, μέλη της σε ανοησίες. Τους μύθους αυτούς καλλιεργούν και προάγουν ακόμη και σοβαρά πρόσωπα και κυρίως πολιτικές ομάδες – ακόμη και πολιτικοί που έπρεπε να είναι περισσότερο υπεύθυνοι.
Το ψεύδος και η εξαπάτηση αξιοποιούνται εναντίον των λαών από πολιτικούς που σήμερα έχουν την εξουσία και την παραδίδουν τελικά, όπως διδάσκει και η σύγχρονη Ιστορία, σε ομάδες άλλων πολιτικών απατεώνων.
Δυστυχώς, το ψεύδος και η εξαπάτηση του Λαού υπήρξε συχνό φαινόμενο και στην ελληνική πολιτική ιστορία. Αξίζει να σημειωθεί ότι ακόμη και οι σπουδαιότεροι έλληνες πολιτικοί αξιοποίησαν ως βασική παράμετρο της πολιτικής δραστηριότητάς τους απατηλά συνθήματα. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα του ΠαΣοΚ που έβγαλε τον κόσμο στους δρόμους, τη δεκαετία του ’80, με αστεία συνθήματα όπως «οι Βάσεις που φεύγουν», αλλά τελικά παραμένουν…
Αλλη περίπτωση, η ιστορική επικράτηση της Δεξιάς το 1956, όταν η ΕΡΕ έλαβε λιγότερες ψήφους αλλά κατέλαβε με το διαβόητο τριφασικό εκλογικό σύστημα περισσότερες βουλευτικές έδρες.
Ισως αυτά μαθαίνουν οι σύγχρονοι φωστήρες της νέας κοπής της Αριστεράς και ονειρεύονται, προφανώς, ανάλογες εκλογικές ρυθμίσεις.
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
