του Στέφανου Κασιμάτη
Ο καθένας δικαιούται να μεταφέρει τα χρήματά του εκεί όπου φορολογούνται χαμηλότερα, εφόσον τα έχει νομίμως αποκτήσει και μεταφέρει στο εξωτερικό. Με τους πολιτικούς, όμως, είναι διαφορετικά και ιδίως όταν ασκούν εξουσία, επειδή –υποτίθεται– ότι την ασκούν στο όνομα του κοινού συμφέροντος. Υπό αυτές τις συνθήκες, αν κάποιος κυβερνητικός συλλαμβάνεται να δίνει προτεραιότητα στα ίδια συμφέροντά του, η πράξη του κατά κανόνα ερμηνεύεται από τους πολλούς ως αμφισβήτηση της υπηρεσίας του στο κοινό συμφέρον. Δεν είναι θέμα νομιμότητας για τους πολλούς, είναι θέμα ηθικής. Σωστό ή λάθος, δίκαιο ή άδικο, έτσι ήταν πάντα, σε κάθε στιγμή της Ιστορίας που υπήρξε δημοκρατία ή κάτι που έμοιαζε με δημοκρατία.
Στην Ελλάδα, για ιδιαίτερους πολιτισμικούς λόγους (με επτά λέξεις: επειδή όλοι πιστεύουν ότι οι πάντες κλέβουν…), ίσχυε η απαγόρευση στους πολιτικούς να έχουν εξωχώρια εταιρεία. Με το πολυνομοσχέδιο των 7.500 σελίδων, η κυβέρνηση Συριζανέλ άλλαξε κρυφίως (ουδείς το πήρε χαμπάρι) το ισχύον καθεστώς και επιτρέπει πλέον στους πολιτικούς να έχουν εξωχώριες, εφόσον αυτές βρίσκονται σε 26 συγκεκριμένες χώρες με τις οποίες υπάρχει φορολογική συνεργασία. Εφεξής, λοιπόν, έχουμε τις καλές εξωχώριες και τις κακές εξωχώριες ή, αν το δούμε από άλλη πλευρά, έχουμε καλούς πολιτικούς με εξωχώριες και κακούς πολιτικούς με εξωχώριες. Γιατί μας κάνει εντύπωση; Είναι το ίδιο όπως με τα ΜΜΕ και τους δημοσιογράφους, που η κυβέρνηση τους χωρίζει σε καλούς και κακούς.
Αλλά τι περιμέναμε για να μένουμε τώρα κατάπληκτοι; Οταν ξεκινάς, ως αντιπολίτευση έστω, από το σημείο ότι υπάρχει καλή βία και κακή βία, δηλαδή άδικη βία που την υφίστανται οι καλοί και η άλλη βία, που δυσκολευόμαστε να τη χαρακτηρίσουμε γιατί την υφίστανται οι κακοί και τους αξίζει, έχεις ήδη διανύσει ολόκληρη τη διαδρομή. Ολα τα άλλα που τώρα σοκάρουν ορισμένους, όπως οι καλές και κακές εξωχώριες εταιρείες, μέσα σου τα έχεις ήδη τακτοποιήσει, γιατί είναι υποδεέστερα κατά την τάξη. Με τον ΣΥΡΙΖΑ έχουμε φάει κοτζάμ γάιδαρο χωρίς να το καταλάβουμε. Ξαφνικά ανακαλύπτουμε την ουρά του και αναρωτιόμαστε τι ήταν αυτό που τρώγαμε τόση ώρα;
Πηγή: Καθημερινή
