Καημένοι φιλότεχνοι!

του Κοσμά Βίδου

Η χυδαιότητα, η φτήνια και η υποκρισία είναι τελικά μόδα, σε έναν κόσμο που πλασάρει την αμορφωσιά και την κακογουστιά ως απόλυτη τέχνη

Παρακολουθώ από την οθόνη του υπολογιστή µου την πρόσφατη, πολυδιαφημισμένη παραγωγή της «Λουτσία ντι Λάμερμουρ» από το Λονδίνο. Στην καμπαλέτα «Quando rapito in estasi», και ενώ μιλάει για τον αγνό, τρυφερό, ρομαντικό έρωτά της, η Λουτσία προσποιείται οργασμό. Λίγο μετά, στο ερωτικό ντουέτο, βάζει κάτω τον ημίγυμνο τενόρο (τον έχει γδύσει με τα ίδια της τα χέρια), ανεβαίνει με επιδεξιότητα πάνω του και μαζί επιδίδονται στην ερωτική πράξη, ρεαλιστικότατα, με κάθε κίνηση του σώματος, με κάθε έκφραση του προσώπου. (Povero Donizetti!)

Αναζητώ συνεντεύξεις της σκηνοθέτιδος που υπογράφει το ανοσιούργημα, της Κέιτι Μίτσελ. Μιλάει για την εποχή του έργου με ύφος ειδήμονος, επιβεβαιώνοντας την απόλυτη άγνοιά της. Οποιος έχει ελάχιστα διαβάσει μπορεί εύκολα να την κολλήσει στον τοίχο. Η «Λουτσία» της είναι πιο γελοία και από τον «Χορό μεταμφιεσμένων» του Βέρντι, όπου η χορωδία εμφανιζόταν με κατεβασμένα εσώρουχα, καθισμένη σε λεκάνες τουαλέτας, να αφοδεύει διαβάζοντας εφημερίδες. Και από τον «Ευγένιο Ονιέγκιν» του Τσαϊκόφσκι, που τη μαζούρκα δεν τη χόρευαν ρώσοι αριστοκράτες, αλλά ημίγυμνοι γκέι καουμπόι – οι οποίοι, ως γνωστόν, αφθονούν στη χιονισμένη ρωσική στέπα. Ηταν όλες παραγωγές που τις έχουν υπογράψει σκηνοθέτες με περγαμηνές και που την σήμερον ημέραν, εάν δεν σε ενθουσιάσουν, θεωρείσαι ακαλλιέργητος, στερούμενος κουλτούρας και βαθιά συντηρητικός.

Σας έχω κι άλλα: Σερφάροντας στο Διαδίκτυο ανακαλύπτω ένα πρόσφατο ρεσιτάλ της Σιμόνε Κέρμες, της γερμανίδας υψιφώνου που είχαμε φέρει προ ετών στην Ελλάδα να τραγουδήσει στη μνήμη της Μαρίας Κάλλας. (Καημένη Μαρία!) Ερμηνεύει το τραγούδι της κούκλας από «Τα παραμύθια του Χόφμαν» του Οφενμπαχ ντυμένη κάτι ανάμεσα σε τρελή του Σαγιό και Μαντόνα («Like a Virgin») σε απόγνωση. Κακοντυμένη, κακοχτενισμένη και κακόφωνη. Ξαφνικά, κατεβαίνει από τη σκηνή, πλησιάζει έναν θεατή (αυτό ενώ συνεχίζει να τραγουδάει απαίσια), πιάνει το χέρι του και, βάζοντάς το επάνω στο στήθος της, τον προκαλεί να το μαλάξει.

Το κοινό χειροκροτά. (Pauvre Offenbach!)

Η χυδαιότητα, η φτήνια και η υποκρισία είναι τελικά μόδα, σε έναν κόσμο που πλασάρει την αμορφωσιά και την κακογουστιά ως απόλυτη τέχνη. Ή μεγαλώνω και δεν καταλαβαίνω. Μένω πίσω και δεν μπορώ να ακολουθήσω τη νέα εποχή. Μια εποχή που σταδιοδρομούν στις σκηνές και στις αίθουσες συναυλιών ημίτρελα καρακατσουλιά. Που στις θεατρικές παραγωγές οι άνδρες ήρωες του Σαίξπηρ φορούν ζαρτιέρες και οι γυναίκες είναι εθισμένες στα ναρκωτικά και στο σεξ, που στα μουσεία ο κόσμος κάνει ουρές για να δει αποξηραμένες ακαθαρσίες καμήλας, ζώα στη φορμόλη ή περφόρμερ (τι ιδιότητα και αυτή!) να αυνανίζονται, να συνουσιάζονται με φρούτα ή να κοιτάνε κλαίγοντας τον απέναντι τοίχο. Οπου οι «50 αποχρώσεις του γκρι» γίνονται το απόλυτο μπεστ σέλερ. Και που κόβουν τόσο πολλά εισιτήρια ως ταινία, ώστε να γυρίζεται η συνέχειά τους. Βγήκε η πρωταγωνίστρια, η Ντακότα Τζόνσον, και δήλωσε πως έχει κουραστεί να κάνει σεξ στα γυρίσματα, αλλά και πως, παρά τη σκληρή δουλειά που έχει ρίξει (!), δεν υπάρχει περίπτωση να αφήσει τον πατέρα της, Ντον Τζόνσον, να δει ούτε μία ερωτική σκηνή όταν το έργο βγει στους κινηματογράφους. Το θέμα είναι να μην το δει ο μπαμπάς, όλοι οι άλλοι να το δούμε.

Και η υψίφωνος Ντιάνα Νταµράου, που ως «Λουτσία» έζησε στη σκηνή του Κόβεντ Γκάρντεν τις δικές της «50 αποχρώσεις του γκρι», μπορεί να μη νιώθει άνετα με τους γονείς της στην πλατεία, αλλά θεωρεί πως κουτουπώνοντας τον Εντγκάρντο με τον αέρα της Τσιτσιολίνας υπηρετεί τη μελοδραματική τέχνη. Η δε Κέρμες επιβεβαιώνει τι σημαίνει ντίβα νέας γενιάς: εσύ ζουλάς τα μεμέ της και αυτή τραγουδά. Από δίπλα, ο πολυαγαπημένος μας Γιαν Φαμπρ εκθέτει αυτές τις ημέρες, στη Φλωρεντία, μια βαλσαμωμένη νυφίτσα εγκλωβισμένη στο στόμα ενός κρανίου, προκαλώντας θύελλα αντιδράσεων από φιλοζωικές οργανώσεις. Και συνεχίζει να περιφέρει και εκείνος τα κακόγουστα γυμνά του. Που φοβάμαι να τα πω κακόγουστα, γιατί θα με πείτε άσχετο.

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 22 Μαΐου 2016

Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ