της Λίνας Γιάνναρου
Πολύ ταιριαστό που πριν από την κρίσιμη ψηφοφορία της Κυριακής στη Βουλή είχε το μπασκετικό ντέρμπι των «αιωνίων». Και σε απόλυτη αρμονία με όσα διαδραματίζονταν την ίδια ώρα στο κανάλι της Βουλής· ανάλογα με το αν βρισκόσουν στη μία ή την άλλη εξέδρα, «έβλεπες» ή όχι βήματα του Σπανούλη στην τελευταία φάση.
Το εφέ της μαγικής εικόνας. Η πραγματικότητα αλλάζει ανάλογα με τη θέση από την οποία την παρακολουθείς. Για όσους απολαμβάνουν τη θέα από τα κυβερνητικά έδρανα, για παράδειγμα, εργάζονται σε Μέσα που πρόσκεινται στην κυβέρνηση ή ανήκουν στους επώνυμους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, η υπερψήφιση του πολυνομοσχεδίου δεν είναι κάτι άλλο από μια αναγκαιότητα. Για όσους κάθονται οπουδήποτε αλλού, είναι περίπου εθνική προδοσία. Και vice versa. Οσο οξύμωρο είναι αριστεροί βουλευτές να υπερασπίζονται σκληρά μνημονιακά μέτρα, με τη λογική ότι δεν υπάρχει εναλλακτική, να διαγράφουν δηλαδή «με ένα νόμο κι ένα άρθρο» ολόκληρη την επιχειρηματολογία τους από την περίοδο που βρίσκονταν στην αντιπολίτευση, άλλο τόσο παράφωνη ακούγεται η κριτική από την άλλη μπάντα. Ποιος αμφιβάλλει ότι οι ίδιοι άνθρωποι θα υποστήριζαν ακριβώς τα αντίθετα σε άλλη συνθήκη; Ετυχε να το πει, κάπως κυνικά είναι η αλήθεια, από την Παρασκευή ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Νίκος Συρμαλένιος: «Διαφωνώ με αυτή τη διάταξη (σ.σ. την αύξηση του ΦΠΑ στα νησιά), δεν μπορώ όμως να μην ψηφίσω το πολυνομοσχέδιο γιατί έτσι θα έκανα το χατίρι της αντιπολίτευσης και της Νέας Δημοκρατίας που ουρλιάζει». Περί αυτού πρόκειται. Περί καβγά μεταξύ οπαδών σε καφενείο που είναι διατεθειμένοι να διαστρεβλώσουν αρκετά την πραγματικότητα και τα πιστεύω τους για να αναδειχθούν νικητές.
Δυστυχώς όμως, η θητεία μας στην κρίση έχει δείξει ότι η ίδια κοντόφθαλμη, συμφεροντολογική θεώρηση των πραγμάτων ευδοκιμεί στην ελληνική κοινωνία συνολικά. Ανάλογα με τη θέση στην οποία βρισκόμαστε –του συνταξιούχου, του δημοσίου υπαλλήλου, του νέου επαγγελματία, του επιχειρηματία–, αλλάζει και ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα. Οι μεταρρυθμίσεις χρειάζονται, αρκεί να περιλαμβάνουν μόνο τους άλλους. Είναι χαρακτηριστικό ότι δεν έχει υπάρξει επαγγελματικός φορέας που να μην έχει επαναστατήσει όταν μέσα στη δίνη για εξεύρεση λύσης θίχτηκαν τα κεκτημένα του. (Το προσωπικό μου «αγαπημένο» είναι η θέση του Ιατρικού Συλλόγου Αθήνας κατά της πληρωμής των ιατρικών υπηρεσιών με πιστωτική κάρτα.) Είναι και το «όχι σε όλα» ένας αντικατοπτρισμός του «ναι σε όλα».
Κι ίσως είναι αυτή η πιο δυσοίωνη σκέψη που μπορεί κάποιος να κάνει. Οτι θα συνεχίσουμε έτσι, με τον έναν να λέει το ένα, τον άλλο κάθε φορά το αντίθετο, ανάλογα τα πρόσκαιρα οφέλη του, σαν σε έναν μονότονο κυκλωτικό χορό, υπό τους ήχους μιας αόρατης ορχήστρας, ένα στάσιμο, μάταιο χορευτικό από το οποίο μόνη διέξοδος θα είναι η εξάντληση.
Πηγή: Καθημερινή
