του Στέφανου Κασιμάτη
Οταν όλα αυτά θα έχουν περάσει (μαζί τους και εμείς, πολύ φοβάμαι), όταν θα είναι τόσο μακρινά ώστε να μπορεί να δει κάποιος τη δραματική εποχή μας με την απαραίτητη ελαφρότητα, είμαι σίγουρος ότι ένα παιχνίδι με το οποίο θα κατατριβούν οι ιστοριοδίφες θα είναι να βρουν το ορόσημο του τέλους της «εποχής της Μεταπολίτευσης». Σύμφωνα με τον τρόπο που προσωπικώς αντιλαμβάνομαι τον εντός εισαγωγικών όρο παραπάνω, μια ισχυρή υποψηφιότητα για το γεγονός-ορόσημο θα ήταν η αποψινή ψήφιση του νομοσχεδίου των 7.500 σελίδων – αν ψηφιστεί.
Θα ψηφιστεί, όμως. Οπως θα γνωρίζουν ήδη οι βουλευτές της συμπολίτευσης, είτε από τις αφηγήσεις συναδέλφων τους της αντιπολίτευσης είτε από ίδιες εμπειρίες πλέον, η πρώτη φορά είναι η δυσκολότερη. Μετά, το συνηθίζεις σιγά σιγά. Αλλωστε, αν υποκύψεις μία φορά στον ηθικό εκβιασμό, θα υποκύψεις και στις επόμενες.
Πέραν των γενικών όμως, παίζει ρόλο στην υπερψήφιση του νομοσχεδίου και το ποιόν των συγκεκριμένων βουλευτών που θα το υπερψηφίσουν απόψε. Είναι άνθρωποι οι οποίοι δεν προέρχονται από τις ελίτ που άλλοτε υπήρχαν στη χώρα – και οι οποίες ενδεχομένως κάπου να φυτοζωούν ακόμη. Συνάδελφοί τους της αντιπολίτευσης, οι οποίοι τους ζουν καθημερινά και τους παρατηρούν, έχουν καθαρότερη εικόνα της ανθρώπινης πλευράς τους (και του ηθικού πλεονεκτήματός τους, εννοείται). «Βλέπεις ανθρώπους που δεν είχαν ποτέ τέτοιους μισθούς, προνόμια και ανέσεις· και βλέπεις ότι το απολαμβάνουν. Δεν τους είναι εύκολο να βρεθούν ξαφνικά εκεί από όπου ήλθαν. Γι’ αυτό και θα ψηφίσουν», μου έλεγε παλιός κοινοβουλευτικός.
Σκεφθείτε, όμως, τι είναι αυτό που ψηφίζουν απόψε: πόσο μεγάλο και πόσο παράλογο είναι. Αφήστε κατά μέρος την εξόντωση της μέσης ιδιοκτησίας, τη φορολόγηση δικαίων και αδίκων, την υπερφορολόγηση της επιχειρηματικότητας και τα συναφή – όλα αυτά τα υπαγορεύει η ιδεολογία τους, άρα είναι αναμενόμενα. Ψηφίζουν την παραχώρηση της διαχείρισης της περιουσίας του κράτους σε ένα θεσμό ευρωπαϊκό για 99 χρόνια. Επιτέλους! Θα γίνει αυτό που κάποιοι από εμάς πάντα εύχονταν: να αναλάβουν οι ξένοι τη διαχείριση της χώρας, γιατί οι Ελληνες έχουμε αποδείξει ότι δεν μπορούμε. Προσωπικώς, αυτό με βρίσκει σύμφωνο, αλλά εγώ είμαι δεξιός. Αυτοί πώς το ψηφίζουν; (Εννοώ, βέβαια, χωρίς τη βοήθεια συνταγογραφούμενων φαρμάκων, αλκοόλ, ναρκωτικών ή άλλων ψυχοτρόπων ουσιών.)
Ολο αυτό, δε, το κολοσσιαίο συμβαίνει με την κωμική δικαιολογία της «αυταπάτης». Παρόμοιας ευθύτητας ομολογία ανοησίας και ανικανότητας δεν θυμάμαι να έχει υπάρξει ξανά στην πολιτική. Ο Ανδρέας Παπανδρέου, τον οποίον μιμείται ασύδοτα ο Τσίπρας, τουλάχιστον παραδέχθηκε το λάθος του στα λατινικά, που και ακατάληπτα είναι και πιο σικ.
Αλλά και ποιοι το ψηφίζουν αξίζει να προσέξουμε. Πρόκειται για μια δήθεν ριζοσπαστική αριστερά, η οποία είναι στην πραγματικότητα μια μετάλλαξη του ΠΑΣΟΚ προς τα πίσω. Τι είναι ο εθνολαϊκισμός της κυβέρνησης Συριζανέλ, αν όχι ένα ΠΑΣΟΚ του 1980 στο πιο άγριο; Δεν είναι, λοιπόν, αυτό το γκραν φινάλε της εποχής της Μεταπολίτευσης, όταν αυτή η Αριστερά παραχωρεί με αυτούς τους όρους την κρατική περιουσία για 99 χρόνια; Είναι τέλειο, είναι σαν βγαλμένο από ταινία του Αλμοδόβαρ, όπου λ.χ. ο πατέρας του παιδιού επιστρέφει μετά από χρόνια ως τραβεστί που πεθαίνει από HIV (για όσους θυμούνται το «Ολα για τη μητέρα μου»). Τι πιο ταιριαστό για το φινάλε μιας εποχής που ξεκίνησε με τα εμβατήρια του Μίκη Θεοδωράκη από μια παρωδία Αλμοδόβαρ;
Πηγή: Καθημερινή
