του Στέφανου Κασιμάτη
Πράγματα συμβαίνουν στην πολιτική και αλλάζουν τελείως την κατάσταση των πραγμάτων – τα «events», που έλεγε ο Μακμίλαν ότι είναι το σημαντικότερο στην πολιτική. Γι’ αυτό, καλό θα ήταν οι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας να συγκρατήσουν τα νεύρα τους για την Ευρώπη. Χθες, πάλι, άκουγα την Αν-Μισέλ από το ραδιόφωνο να τρέμει η φωνή της από τον θυμό, καθώς επέκρινε την Ευρώπη για τη στήριξή της στον Τσίπρα. Ξέρετε πώς είναι η Αν-Μισέλ όταν θυμώνει: αν την έβρισκε μπροστά της, την Ευρώπη, θα την κατέβαζε επί τόπου από το βόδι και θα την ξεμάλλιαζε…
Το παιχνίδι, λοιπόν, άλλαξε και όσο πιο γρήγορα προσαρμοσθούν οι παίκτες στη νέα κατάσταση, τόσο το καλύτερο. Επί σχεδόν δύο μήνες, η κυβέρνηση κλιμάκωνε την ένταση με την Ευρωπαϊκή Ενωση, ενθαρρύνοντας υποψίες για πιθανή ρήξη, εκλογές ή δημοψήφισμα. Δεδομένης της αλλόκοτης φύσης αυτής της κυβέρνησης (της παλαβομάρας της, για να είμαι σαφής…), ο κίνδυνος ήταν αδύνατο να αγνοηθεί. Για τον λόγο αυτόν, η Ν.Δ., ορθώς υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες, έσπευσε να ζητήσει εκλογές, ώστε να υπερκεράσει τυχόν εκλογικό αιφνιδιασμό από την πλευρά της κυβέρνησης.
Ομως, προς χάριν του ευρύτερου ευρωπαϊκού συμφέροντος, η Ενωση στήριξε την κυβέρνηση Τσίπρα. Εκείνος ουσιαστικά δέχθηκε τα πάντα, εκείνοι του έδωσαν μια ασαφή υπόσχεση για το χρέος, που όμως του φτάνει για να πανηγυρίζει με τον νέο του ρόλο που παρουσίασε την περασμένη Κυριακή στη Βουλή: θεσμικός και σχεδόν συστημικός. Ακούγονται μάλιστα φήμες για διεύρυνση της κυβέρνησης με προσωπικότητες εκτός ΣΥΡΙΖΑ (ακούστηκε το όνομα πρώην υπουργού Οικονομίας του ΠΑΣΟΚ), φήμες οι οποίες χθες ενισχύθηκαν από την κυβερνητική εκπρόσωπο, η οποία δεν απέκλεισε (θεωρητικά) τη συμμετοχή προσώπων εκτός ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση. Βεβαίως, η μεταστροφή αυτή συνολικά μπορεί να φαντάζει γελοία στα μάτια όσων καταλαβαίνουν τι σημαίνει και, κυρίως, τι συνεπάγεται. Δυστυχώς, όμως, όσοι καταλαβαίνουν σε αυτήν τη χώρα εξακολουθούν να είναι πολύ λίγοι. Με απλά λόγια: η κυβέρνηση κέρδισε χρόνο, ενώ η αντιπολίτευση πρέπει να βρει νέα τακτική. Σε αυτό το σημείο βρισκόμαστε.
Ο θυμός που στρέφεται εναντίον της Ενωσης, και μάλιστα όταν εκδηλώνεται δημόσια, δεν προσφέρει τίποτε στην προσπάθεια ανανέωσης που έχει ξεκινήσει η Ν.Δ. με τη νέα ηγεσία της. Ο θυμός μάλλον εκθέτει όσους νόμιζαν ότι υπήρχε ο εύκολος δρόμος για την επιστροφή της Ν.Δ. στην εξουσία, μέσω μιας παταγώδους αποτυχίας του ΣΥΡΙΖΑ και της πιθανής σύγκρουσης με την Ευρώπη που θα επακολουθούσε. Καλώς ή κακώς, όμως, ο μόνος ανοικτός δρόμος είναι ο δύσκολος, που περνάει μέσα από τη δουλειά. Δουλειά, ώστε και να αυξάνεται ο κόσμος εκείνος που καταλαβαίνει το κόστος των αριστερών ιδεοληψιών και σοβαρή κυβερνητική πρόταση να προσφέρει στην κρίση των ψηφοφόρων.
Ας μην αποκαρδιώνονται τόσο εύκολα στη Ν.Δ., διότι η παρεχόμενη από την Ευρώπη στήριξη στην κυβέρνηση Τσίπρα δεν μπορεί να την πάει μακριά. Σύντομα, το κόστος των μέτρων θα γίνει αισθητό στον κόσμο. Δεν αρκεί όμως μόνον αυτό. Είναι απαραίτητο η καταβολή του τιμήματος να συνοδεύεται και από την κατανόηση του λάθους, αλλά και από την αναγνώριση μιας νέας δυνατότητας που ανοίγεται για όλους μας. Αυτή ακριβώς είναι η δουλειά που έχει μπροστά της η Ν.Δ. Ο σκοπός δεν είναι απλώς να έλθει όπως όπως στην κυβέρνηση για να διαχειρισθεί τις ίδιες φρούδες ελπίδες και μάλιστα υπό δυσμενέστερες συνθήκες εν σχέσει με ένα κόμμα καθαρά λαϊκιστικό όπως ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο σκοπός είναι να μας απαλλάξει από την αριστερή απάτη του ΣΥΡΙΖΑ· και αυτό χρειάζεται χρόνο, δεν γίνεται από τη μια στιγμή στην άλλη.
Πηγή: Καθημερινή
