του Μπάμπη Παπαδημητρίου
Αν τελικώς η αξιολόγηση δεν κλείσει και η κυβέρνηση αποφασίσει να βγει από τη συμφωνία του καλοκαιριού, τότε η χώρα θα επιστρέψει στην περιδίνηση της περιόδου που ξεκίνησε μετά τις ευρωεκλογές του 2014 και κορυφώθηκε έναν χρόνο αργότερα, με το δημοψήφισμα του 2015. Το χάος θα επιστρέψει και θα είναι ό,τι χειρότερο έχουμε δει μέχρι σήμερα. Αν όμως η αξιολόγηση κλείσει, οι δείκτες εμπιστοσύνης στις προοπτικές της οικονομίας θα βελτιωθούν εντυπωσιακά.
Η κυβέρνηση πιστεύει ότι η δυναμική που θα δημιουργήσει η επίλυση της διετούς πλέον της κρίσης απραξίας θα μπορούσε να ενισχυθεί καθοριστικά αν η αξιολόγηση συνδυαστεί με μια τολμηρή αναδιοργάνωση του χρέους. Η πεποίθηση αυτή είναι σωστή και δεν είναι απλώς «θέμα πρεστίζ», όπως βιάστηκε να πει ο κ. Σόιμπλε.
Ομως, ακόμη και αν με κάποιον τρόπο οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και το ΔΝΤ χάριζαν στην Ελλάδα ολόκληρο το χρέος, «πύραυλος» η οικονομία δεν πρόκειται να γίνει, ούτε πιο ανταγωνιστική, πολύ απλά τίποτα δεν θα είχε αλλάξει στις παραγωγικές ικανότητες της χώρας. Ασχολούμαστε, δικαίως, με τους φόρους, δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε τις τεράστιες διαρθρωτικές αδυναμίες της οικονομικής βάσης.
Ολα αυτά τα χρόνια της κρίσης, οι μόνοι που πλήρωσαν τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας ήταν οι μισθωτοί. Το κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος στη μεταποίηση έπεσε στο επίπεδο με το οποίο μπήκαμε.
Εφυγε, δηλαδή, ολόκληρη η «φούσκα» του εύκολου χρήματος, σε ό,τι αφορά την αμοιβή της εργασίας. Το ίδιο συνέβη και με την «αμοιβή» του κεφαλαίου, όπως δείχνει η εξάτμιση των κερδών και η καταβαράθρωση των μετοχικών αξιών. Εργασία και κεφάλαιο πλήρωσαν επίσης, μέσω μεγαλύτερης ανεργίας και πτώχευσης επιχειρήσεων.Επιπλέον, το κράτος αφαίρεσε ένα ακόμη κομμάτι από τους μικρότερους μισθούς και τα ισχνότερα κέρδη με τη συνεχή αύξηση των φόρων.
Πλην όμως, η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας κόστους αξιοποιήθηκε λίγο από την οικονομία. Μόνον ο τουρισμός εκμεταλλεύθηκε την ευκαιρία. Οι εξαγωγές, έπειτα ένα αρχικό ξεπέταγμα, έχουν περιοριστεί και δεν μπόρεσαν να βοηθήσουν στην έξοδο από την κρίση, όπως συνέβη σε Ιρλανδία, Πορτογαλία και Ισπανία. Η οικοδομή δίνει ακόμη σήμερα μάχες οπισθοφυλακής επιδιώκοντας να κρατήσει τις τιμές του αποθέματος κατοικιών σε βάρος της παραγωγής νέων προϊόντων. Ο κατασκευαστικός τομέας καταβυθίστηκε μαζί με τον τραπεζικό δανεισμό και τις καταστροφικές παρεμβάσεις των υπουργών.
Αυτό που έλειψε και λείπει ακόμη είναι οι νέες επενδύσεις. Επιπλέον, οι τράπεζες έμειναν κυριολεκτικώς από διαθέσιμα κεφάλαια.
Το νέο διπλό έλλειμμα της χώρας είναι επενδυτικό και χρηματοδοτικό. Οι αλυσιδωτές κρίσεις πολιτικής σκοπιμότητας προκάλεσαν απώλεια εμπιστοσύνης μεταξύ των επενδυτών, διεθνών και Ελλήνων. Οι άμεσες ξένες επενδύσεις μηδενίστηκαν. Το μέλλον σκοτείνιασε για τα καλά.
Ενα και μόνον συμπέρασμα είναι ασφαλές. Μετά την αξιολόγηση και την επαναρρύθμιση του χρέους, μόνον η απόλυτη προσήλωση στην απελευθέρωση των δυνάμεων της επιχειρηματικότητας μπορεί να διευκολύνει την ανάκαμψη. Σε κάθε άλλη περίπτωση, θα συνεχίσουμε να ξύνουμε τον πάτο του βαρελιού!
Πηγή: Καθημερινή
