του Σήφη Πολυμίλη
«Το να έχουμε έναν εχθρό είναι σημαντικό όχι μόνο για να ορίζουμε την ταυτότητά μας αλλά και για να διαμορφώνουμε ένα εμπόδιο με το οποίο να μετράμε το δικό μας σύστημα αξιών. Για αυτό όταν ο εχθρός δεν υπάρχει πρέπει να τον κατασκευάσουμε» έγραφε πριν από μερικά χρόνια ο Ουμπέρτο Εκο. Μια διαπίστωση που βρίσκει πλήρη επιβεβαίωση στην ελληνική πραγματικότητα.
Ο μαέστρος στην κατασκευή εχθρών είναι βέβαια ο κ. Τσίπρας. Εφτασε στην εξουσία στοχοποιώντας όποιον και ό,τι έβρισκε μπροστά του. Αλλά και μετά την ανάληψή της τη διαχειρίζεται με το ίδιο σταθερό – και αποδοτικό για τον ίδιο – αφήγημα. Πέρα από τους πολιτικούς του αντιπάλους, που όποια κριτική κι αν κάνουν εκπροσωπούν τα συμφέροντα των ξένων, οι αγαπημένοι του εχθροί είναι φυσικά τα μέσα ενημέρωσης και οι δημοσιογράφοι. Η επάρατη διαπλοκή που χρόνια τώρα αποτελεί τη μόνιμη επωδό κάθε εξουσίας διά πάσαν νόσον, για κάθε δυσκολία που αντιμετωπίζει.
Ο κ. Τσίπρας δεν πορεύεται όμως εν κενώ. Ακολουθεί το ρεύμα συνωμοσιολογίας και κατασκευής εχθρών που ενδημεί σε μεγάλα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας. Που δεν μπορούν να αποδεχθούν την κατάσταση στην οποία βρέθηκαν αυτά τα χρόνια της κρίσης και αναζητούν αποδιοπομπαίους τράγους για να μεταθέσουν και τις όποιες δικές τους ευθύνες. Είναι χαρακτηριστικό ότι στη δημοσκόπηση που δημοσιεύει σήμερα «Το Βήμα», όταν ερωτώνται αν θεωρούν ακόμη ότι ψήφισαν προσωπικά σωστά στις τέσσερις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, οι επτά στους δέκα απαντούν «Ναι». Οταν ερωτώνται πώς κρίνουν συνολικά την ψήφο του εκλογικού σώματος, πάλι οι επτά στους 10 απαντούν λάθος…
Αυτό το κλίμα σύγχυσης και δαιμονοποίησης των άλλων αποτελεί κυρίαρχο χαρακτηριστικό σημαντικού τμήματος της ελληνικής κοινωνίας τα τελευταία χρόνια και όχι μόνο. Απλώς η κρίση έφερε στην επιφάνεια αυτό το επίπεδο λαϊκής υποκουλτούρας, της εθνικής θυματοποίησης, του ανάδελφου έθνους που μονίμως κάποιοι άλλοι υπονομεύουν, εποφθαλμιούν, θέλουν να απομυζήσουν τον ανεξάντλητο πλούτο του.
Τώρα όμως που καταρρέει η τιμωρητική μνημονιακή ηθικολογία, ο ψευδεπίγραφος ριζοσπαστισμός, αδυνατούμε να προσανατολιστούμε, να βάλουμε φρένο στην πολιτική και πολιτιστική μας ημιμάθεια, για να αναζητήσουμε την αυτογνωσία που χρειαζόμαστε, μήπως και σταματήσουμε τον κατήφορό μας…
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
