του Αλέξη Παπαχελά
Η εικόνα που προβάλλει μια χώρα στον διεθνή περίγυρό της έχει εξαιρετικά μεγάλη σημασία. Πριν από δέκα και κάτι χρόνια η Ελλάδα πρωταγωνιστούσε, πολιτικώς και οικονομικώς, στα Βαλκάνια. Η Τουρκία είχε πάρει τα πάνω της, αλλά η ασυμμετρία δεν ήταν τόσο εμφανής.
Σήμερα η Ελλάδα μοιάζει πραγματικά με Πόρτο Ρίκο της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ζει με δόσεις και δανεικά, ενώ δεν έχει ακόμη καταφέρει να παρουσιάσει ένα δικό της, ιδιόκτητο, σχέδιο με μεταρρυθμίσεις οι οποίες θα τη βγάλουν από τη λάσπη. Βαλκάνιοι ηγέτες απευθύνονται με απαξιωτικό τρόπο στην ανώτατη ελληνική πολιτική ηγεσία. Η Τουρκία δρα ως ηγεμών στην περιοχή. Οι Ευρωπαίοι αντιμετωπίζουν τον Ταγίπ Ερντογάν σαν νεοοθωμανό σουλτάνο.
Και το χειρότερο; Εχουμε υιοθετήσει ένα εξοργιστικό επιχείρημα όταν διαπραγματευόμαστε με ισχυρούς παίκτες στο εξωτερικό. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος ή ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μιλούσαν ως ίσος προς ίσο, προσέφεραν και έπαιρναν σημαντικά στρατηγικά ανταλλάγματα λαμβάνοντας αποφάσεις με ρίσκο. Τώρα ζητάμε από τους έξω να μη μας αφήσουν στην τύχη μας γιατί κατέχουμε κρίσιμη γεωπολιτική θέση και το να γίνουμε failed state θα έχει σημαντικές παρενέργειες.
Οι Ευρωπαίοι μάς έχουν καταστήσει εξ ανάγκης ένα sui generis προτεκτοράτο σε ό,τι αφορά το προσφυγικό/μεταναστευτικό πρόβλημα. Το ελληνικό κράτος έχει εν πολλοίς υποκατασταθεί στη φύλαξη των συνόρων και στη διαχείριση των hotspots στα νησιά. Εκεί δε όπου έχει η Ελληνική Δημοκρατία και μόνο την ευθύνη, συμβαίνουν πρωτοφανή πράγματα, όπως π.χ. οι Αρχές της ΠΓΔΜ να μας στέλνουν πίσω πρόσφυγες – μετανάστες μέσα από τρύπες στα συρματοπλέγματα.
Εχουμε συνηθίσει σε όλα αυτά, σιγά σιγά, γλυκά… Δεν μας κάνει πια τίποτα εντύπωση. Η Ελλάδα έχει γίνει Ελλαδίτσα στα μάτια των έξω, φίλων και εχθρών.
Η ανισορροπία ρητορείας και πράξεων κάνει το φαινόμενο πιο δυσάρεστο. Στη διεθνή πολιτική όλοι ξέρουν ότι όταν γαβγίζει κάποιος πολύ χωρίς καν να δαγκώνει, μία έστω φορά, είναι δεδομένος και προβλέψιμος.
Τα μεγάλα λόγια, η πολιτική διαπραγμάτευση, το σόου επίδειξης στρατιωτικής ισχύος μπορεί να πείθουν ακόμη κάποιους εντός των συνόρων. Οχι όμως εκτός.
Εχουμε ξαναπεράσει τέτοιες φάσεις στην Ιστορία μας. Συχνά είχαν κάποια τραγική κατάληξη, που γινόταν η αφορμή για την αναγέννηση του έθνους. Ορισμένοι προβλέπουν ότι η Ιστορία θα επαναληφθεί. Μακάρι να μη συμβεί κάτι τέτοιο και να βρούμε τη δύναμη να ξαναφτιάξουμε αυτόν τον τόπο χωρίς να περάσουμε από μια, πιο μεγάλη και εμφανή, καταστροφή.
Στην εποχή μας, άλλωστε, δεν μπορείς να ξεγελάσεις κανέναν. Το πόσο ισχυρός φαίνεσαι στο παγκόσμιο σκηνικό εξαρτάται κυρίως από την οικονομική δύναμή σου, το πόσο στέρεοι είναι οι θεσμοί σου και αν διαθέτεις ηγεσία με τσαγανό και επαγγελματισμό. Η εικόνα που προβάλλουμε δεν είναι καλή. Είναι, δυστυχώς, μια δίκαιη απεικόνιση της περιόδου παρακμής που διανύουμε.
Πηγή: Καθημερινή
