του Γιάννη Πρετεντέρη
Στις 23 Ιουνίου, η Μεγάλη Βρετανία καλείται να αποφασίσει με δημοψήφισμα αν θα μείνει στην Ευρωπαϊκή Ενωση.
Ηδη από τον Φεβρουάριο, ο «Economist» έχει πάρει ανοιχτά και επισήμως θέση υπέρ της παραμονής με άρθρο υπό τον τίτλο «Οι κίνδυνοι του Brexit». Εκτοτε διατηρεί μια στήλη, η οποία κάθε εβδομάδα αναλύει αυτούς τους κινδύνους και αντικρούει τα επιχειρήματα όσων υποστηρίζουν την έξοδο από την Ενωση.
Περιέργως κανείς δεν κατηγόρησε το ηλικίας 173 ετών περιοδικό για «κινδυνολογία», ούτε για «χειραγώγηση». Εξ όσων γνωρίζω ουδείς συντάκτης του εκλήθη να απολογηθεί στο Πειθαρχικό της ΕΣΗΕ Αγγλίας για «προπαγάνδα».
Ακόμη χειρότερα. Κανείς δεν διανοήθηκε να συσχετίσει την πολιτική στάση του περιοδικού με το γεγονός πως από πέρυσι το πλειοψηφικό πακέτο μετοχών ανήκει στην οικογένεια Ανιέλι.
Κορόιδα Αγγλοι! Δεν έχουν ακούσει τίποτα για «διαπλοκή», ούτε έχουν πληροφορηθεί το «αμαρτωλό τρίγωνο» των μέσων ενημέρωσης με τα πολιτικά κόμματα και την οικονομική ολιγαρχία.
Στην Αμερική ψηφίζουν στις προκριματικές για την προεδρική εκλογή. Δύο εφημερίδες που παραδοσιακά υποστηρίζουν τους Δημοκρατικούς, οι «The New York Times» και η «Washington Post» πήραν ανοιχτά και επισήμως θέση υπέρ της Χίλαρι Κλίντον.
Περιέργως, το γεγονός θεωρήθηκε απολύτως φυσιολογικό.
Ο (αντίπαλος της Χίλαρι) Μπέρνι Σάντερς δεν κατήγγειλε ανάμειξη «των εξωθεσμικών κέντρων» στα εσωκομματικά των Δημοκρατικών – όπως ο αξέχαστος Παπανδρέου, το 2007…
Ούτε το Πειθαρχικό της ΕΣΗΕ Αμερικής κάλεσε τους δημοσιογράφους των εφημερίδων να απολογηθούν για την επιλογή τους, ακριβώς όπως δεν κάλεσε και τους δημοσιογράφους του Fox News που είναι αναφανδόν υπέρ των Ρεπουμπλικανών και κατά της Χίλαρι.
Κορόιδα Αμερικανοί! Δεν έχουν ακόμη καταλάβει τον κίνδυνο από την «αυτονόμηση των μέσων ενημέρωσης» που πήρε (ευτυχώς) χαμπάρι ο Βερναρδάκης.
Και με την ευκαιρία. Στην Αγγλία, οι δημοσκοπήσεις για το δημοψήφισμα τρελάθηκαν. Τη μία είναι μπροστά οι μεν με τέσσερις μονάδες. Την άλλη είναι μπροστά οι άλλοι με επτά.
Ηδη στις περσινές εκλογές οι δημοσκόποι την πάτησαν: έδιναν ισόπαλο αποτέλεσμα ή μικρό προβάδισμα στους Εργατικούς και κέρδισε καθαρά ο Κάμερον.
Περιέργως όμως κανένας Παππάς Αγγλίας δεν εμφανίστηκε να δηλώνει ότι «πρέπει να μπει ένας έλεγχος στις δημοσκοπήσεις» επειδή έπεσαν έξω.
Ισως επειδή το είδος «Παππάς Αγγλίας» δεν υπάρχει – είναι αποκλειστικά ελληνικό και εθνικά ανεπανάληπτο.
Διότι η Ελλάδα είναι η μοναδική δημοκρατία στον κόσμο στην οποία αμφισβητείται ανοιχτά και απροκάλυπτα το δικαίωμα παρέμβασης του Τύπου.
Το οποίο, κατά τη στοιχειωδώς δημοκρατική αντίληψη και πρακτική, δεν είναι απλώς δικαίωμα αλλά υποχρέωση.
Στις δημοκρατίες, όμως. Οχι στη χώρα του Παππά και του Παπαγγελόπουλου.
Πηγή: TA NEA
