του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Το Ισλάμ έχει πλημμυρίσει την επικαιρότητα με τρόπο ελάχιστα κολακευτικό γι’ αυτό. Οι άγριες δολοφονίες, οι καταστροφές μνημείων, οι μεταναστευτικές ροές εξαθλιωμένων ανθρώπων αποκλειστικά από μουσουλμανικές χώρες –δίχως όλες να αντιμετωπίζουν φαινόμενα εμφύλιων σπαραγμών– αναδεικνύει το μέρος αυτό του κόσμου ως επικίνδυνο για την παγκόσμια ισορροπία. Δίχως να αληθεύει πως όλοι οι μουσουλμάνοι είναι τρομοκράτες, είναι δυστυχώς γεγονός πως σχεδόν όλοι οι τρομοκράτες είναι οπαδοί του Ισλάμ. Είναι φυσικό ολόκληρος ο κόσμος να διακατέχεται πλέον από συναισθήματα καχυποψίας προς τους οπαδούς του Μωάμεθ και να εξετάζει εξονυχιστικά συμπεριφορές, δόγματα και αρχές που χαρακτηρίζουν τα άτομα που ακολουθούν τις διδασκαλίες της θρησκείας αυτής.
Πολλοί ισχυρίζονται πως η καχυποψία προς τους μουσουλμάνους διευκολύνει τους ακραίους της Τζιχάντ και τους ηγήτορες του Χαλιφάτου διότι στόχος τους είναι η δημιουργία ρηγμάτων στις δυτικές κοινωνίες και η υπονόμευση της ευρωπαϊκής Δημοκρατίας. Διαφωνώ. Το τελευταίο που απασχολεί τον Αλ Μπαγκντατί (ηγέτη του ISIS) και τους επιτελείς του είναι η διχόνοια στην Ευρώπη και η τύχη της Δημοκρατίας. Η Τζιχάντ δεν είναι κομμουνισμός να στοχεύει στην εσωτερική διάβρωση του ιδεολογικού οικοδομήματος του αντιπάλου, την ανάδειξη της δικής του ανωτερότητας και την προσέλκυση –μέσω της σχετικής προπαγάνδας– οπαδών. Στόχος του ακραίου Ισλάμ είναι η καταστροφή του αντίπαλου κοινωνικού οικοδομήματος και συστήματος αξιών επεκτείνοντας το κράτος του Θεού (Νταρ αλ Ισλάμ) σε περιοχές που ακόμη ανθίστανται, δεν ασπάζονται τη Σαρία κι ανήκουν έτσι στον κόσμο του Πολέμου (Νταρ αλ Χαρμπ). Δεν αντιμετωπίζεται το επεκτατικό Ισλάμ με περισσότερη Δημοκρατία. Διότι για τους Σαλαφιστές (τους οπαδούς των πρακτικών της εποχής του Προφήτη), η Δημοκρατία αποτελεί ύβριν. Δημοκρατία σημαίνει λαϊκή κυριαρχία. Που μπορεί να αλλάξει τα πάντα. Η κυρίαρχη όμως βούληση του λαού δεν είναι δυνατόν να βρίσκεται πάνω από (ή και να μπορεί να τροποποιεί) τις διδασκαλίες του Προφήτη και των Σοφών του Ισλάμ (Σούρα και Χαντίντ). Ισλάμ σημαίνει «υποταγή». Σε όλα, σε θρησκεία αλλά και σε πολιτική. Γι’ αυτό και μετριοπαθές Ισλάμ περιγράφεται μοναχά αυτό που βρίσκεται περιθωριοποιημένο, σε δραματική μειοψηφία ή κάτω από την μπότα της καταπίεσης (στρατιωτικά ή κομμουνιστικά καθεστώτα). Δεν είναι τυχαίο πως δεν έχει υπάρξει κάποια σημαντική γενική κινητοποίηση μουσουλμάνων –στη Δύση ή αλλού– καταδίκης των ακραίων δολοφονικών επιθέσεων των τζιχαντιστών. Είναι υποχρέωσή μας λοιπόν ως δυτικών κοινωνιών που σέβονται και θέλουν να προστατεύσουν τη Δημοκρατία να δίνουμε μάχες για τις αξίες που φτιάξαμε. Ο σεβασμός του άλλου, η πολυφωνία, η ανοχή του διαφορετικού αλλά και η υποταγή στον νόμο και τους κανόνες. Η εμφάνιση μαθήτριας προ ημερών στην παρέλαση με μαντίλα προκάλεσε συζητήσεις. Και βέβαια είναι δικαίωμα του καθενός σε μια Δημοκρατία να επιλέγει την εμφάνιση της αρεσκείας του. Οταν όμως το δικαίωμα αυτό αφορά όλους. Κι όχι κάποιος να εξαιρείται λόγω εθνικής ή θρησκευτικής ιδιαιτερότητας. Καταπατώντας τους σχετικούς κανόνες. Θα μπορούσε ένας άλλος μαθητής να φορέσει τζιν παντελόνι; Ή μια μαθήτρια κολάν; Αν όχι, και η εξαίρεση αφορά μόνο θρησκευτική επιλογή και ιδιαιτερότητα, ανοίγουν επικίνδυνα ρήγματα στη δημοκρατική ισονομία. Σε λίγο θα υπάρξει ενδεχομένως απαίτηση στα σούπερ μάρκετ να υπάρχει απαραίτητα «χαλάλ» (φαγητό που επιτρέπει η Σαρία) και να το χειρίζονται αποκλειστικά και μόνο μουσουλμάνοι εργαζόμενοι. Εξίσου μπορεί να απαιτηθεί η απαγόρευση πώλησης ποτών και χοιρινού σε ορισμένα μαγαζιά τροφίμων. Εκτιμώ πως οι νεοεισερχόμενοι οφείλουν να ακολουθούν τους κανόνες και να σέβονται τις αξίες της χώρας που τους δέχεται. Κι όχι το αντίθετο. Διαφορετικά, οι μελλοντικές εμπλοκές είναι αναπόφευκτες.
Και η όξυνση ορατή.
* Ο κ. Ανδρέας Ανδριανόπουλος είναι πρώην υπουργός και διευθυντής του Ινστιτούτου Διπλωματίας του Αμερικανικού Κολλεγίου Ελλάδας (Deree). Τελευταίο του βιβλίο είναι «Η oργή του Ισλάμ και οι φανατικοί της Τζιχάντ», εκδ. Επίκεντρο (2015).
Πηγή: Καθημερινή
