του Ηλία Μαγκλίνη
Το ρεπορτάζ λέει πως η Νέα Δημοκρατία ετοιμάζει τη «Μαύρη Βίβλο» των 14 μηνών διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, καταγράφοντας κυβερνητικές αποφάσεις που έφεραν σε ακόμα πιο δυσμενή οικονομική θέση τον πολίτη (φορολογία, συντάξεις, κ.λπ.). Επί του παρόντος, ας αποπειραθούμε μερικές, ενδεικτικές σκέψεις αναφορικά με μια «Μαύρη Βίβλο του ΣΥΡΙΖΑ» σε ένα ευρύτερα πολιτικό, πολιτισμικό επίπεδο.
• Η περίφημη «κωλοτούμπα» ως προς τα «μνημονιακά»: Αυτό που κουβέντιαζαν προ Ιανουαρίου 2015 ακόμα και ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ («Δεν θα κάνει τίποτε απ’ όσα λέει»), συνέβη. Βεβαίως, για όσους δεν πιστέψαμε στο αφήγημα ΣΥΡΙΖΑ, ευτυχώς που συνέβη. Ωστόσο, η όλη σημειολογία της… κυβίστησης περιέχει ένα ιδιαιτέρως αρνητικό μήνυμα προς τον απλό πολίτη: είτε ότι οι Ελληνες πολιτικοί (ακόμα και οι λεγόμενοι «νέοι και άφθαρτοι») συνεχίζουν να λένε εξωφρενικά ψέματα για να ανέλθουν στην εξουσία, είτε ότι συνεχίζουν να είναι το ίδιο ανίκανοι με τους προηγούμενους. Με άλλα λόγια, ο ισοπεδωτικός αρνητισμός τού «όλοι τους ίδιοι είναι» βρήκε μιαν αναπάντεχη αποθέωση από τον κυνισμό τού «πρώτη φορά αριστερά».
• Ευνοιοκρατία: Εχω ξαναπεί πως, στο βάθος, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πολύ χειρότερος από προηγούμενα πολιτικά σχήματα, αλλά ότι σαφώς και συμπυκνώνει σε επικίνδυνα υψηλό βαθμό διαχρονικές ελληνικές παθογένειες. Η ευνοιοκρατία, ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της ελληνικής πολιτικής σκηνής και κοινωνίας γενικότερα (ακριβώς διότι πρόκειται για διαχυμένη συλλογική ψυχική εγγραφή), στους 14 μήνες του ΣΥΡΙΖΑ αποθεώθηκε. Τα παραδείγματα πολλά, με πιο κραυγαλέο ίσως αυτό της περίπτωσης Καρανίκα. Προσέξτε: Καρανίκες είχαν και οι προηγούμενοι. Απλώς τούς τοποθετούσαν σε μια κάποια δημόσια υπηρεσία, όχι στο Μαξίμου. Και τα δύο είναι ανήθικα, και τα δύο είναι λάθος, όμως εδώ το μήνυμα είναι αυτό ενός άκρατου αμοραλισμού. Και πάλι μιλάμε για μια σημειολογία που παραπέμπει σε μιαν απολύτως σκόπιμη κατάργηση κάθε στοιχειώδους έννοιας αξιοκρατίας.
• Αριστεία, αξιολόγηση κ.ο.κ.: Εδώ ερχόμαστε σε ένα από τα πλέον μελανά σημεία της πολιτισμικής «Μαύρης Βίβλου του ΣΥΡΙΖΑ». Για την ακρίβεια, μιλάμε για στάση (ειδικά στην παιδεία) που εμφανίζει, τελικά, την αριστεία ως κάτι νομοτελειακά αρνητικό. Και πάλι θα τονίσω πως δεν αποτελεί αποκλειστικότητα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά μία από τις βαθύτερες παθογένειες της ελληνικής πραγματικότητας, διαχρονικά. Θέλω να πω, είχαμε που είχαμε ως χώρα, ως κράτος (και ως λαός βέβαια) σοβαρό έλλειμμα στον τομέα αυτό, ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ και το έκανε σημαία – ακριβώς διότι αποτελεί ιδεολογικό, θεωρητικό του πρόσημο: έναντι της ελευθερίας και της ατομικότητας, ο σοσιαλισμός προτάσσει μια διεστραμμένη έννοια ισότητας, αυτήν του γκαζόν: ομοιόμορφα κοντοκουρεμένοι όλοι, στα όρια της γήινης επιφάνειας, κανένας να μην ξεχωρίζει, αρκεί να είμαστε όλοι ίσοι, ασφαλείς και βολεμένοι.
Ο χώρος δεν επιτρέπει για περισσότερα. Οπως, για παράδειγμα, η έκπτωση της εικόνας της χώρας διεθνώς (η τραγωδία του προσφυγικού μάς έβαλε πάλι στον διεθνή χάρτη). Κάπου εδώ θα μπορούσαμε να θίξουμε και την κατακρήμνιση του «ηθικού πλεονεκτήματος της αριστεράς», εξαιτίας του ΣΥΡΙΖΑ. Για να είμαι ειλικρινής, βλέπω το συγκεκριμένο ως κάτι θετικό – σα να ξεφορτώνεσαι παιδικές ασθένειες. Ισχύει όμως αυτή η λεγόμενη «χαριστική βολή» στο αφήγημα του αριστερού ηθικού αβαντάζ; Διατηρώ τις αμφιβολίες μου, και εδώ το σχόλιο αφορά τον Ελληνα ψηφοφόρο: η ανοχή που επιδεικνύει απέναντι σε αποφάσεις που αν τις έπαιρνε μια, π.χ., σαμαροβενιζελική κυβέρνηση, θα είχε καεί το σύμπαν, είναι εξαιρετικά ανησυχαστική. Αλλά είπαμε: Πολιτισμικά μιλώντας, η διάβρωση που πέτυχε ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα σε εξαιρετικά σύντομο χρονικό διάστημα έχει αφήσει τα αποτυπώματά της, τα οποία θα βρίσκουμε συνεχώς μπροστά μας.
Πηγή: Καθημερινή
