του Φώτη Γεωργελέ
Καμιά φορά από τα μικρότερα καταλαβαίνεις καλύτερα τις κρυφές επιδιώξεις. Ζαλισμένοι ανάμεσα σε αυξήσεις φόρων, αυξήσεις έκτακτης εισφοράς και μειώσεις συντάξεων, δεν δώσαμε σημασία στα 500ρικα. Το νέο «εχθρό». Τα οποία είναι τεκμήριο μαύρου χρήματος, θα καταργηθούν, οπότε τρέχει ο κόσμος να τα χαλάσει στις τράπεζες, όπου όμως θα πληρώσει προμήθεια-φόρο τραπεζικών συναλλαγών και επιπλέον θα καταγραφεί! Για να ξέρει το κράτος ποιος έχει 500ρικα. Έτσι καταδιώκοντας τις Εσκομπάρ μαμάδες μας που έχουν τα λεφτά στον απορροφητήρα, η κυβέρνηση αποκαλύπτει το νέο στόχο, να βάλει χέρι και στα χρήματα που έχουν αποσυρθεί στα σπίτια. Παίζουμε μήνες, χρόνια, την ίδια υπερπαραγωγή, διαπραγματεύσεις με τις τρόικες, τους θεσμούς, μέτρα, κόκκινες γραμμές, πόσες θα ’ναι οι μειώσεις των μισθών και πού θα είναι οι αυξήσεις των φόρων, ενώ στην πραγματικότητα τα πράγματα είναι πολύ απλά: Το κράτος χρειάζεται τα λεφτά σου για να συντηρηθεί. Θα τα δώσουμε μέχρι τελευταίας δεκάρας. Και μετά θα καταρρεύσουμε πανηγυρικά.
Θα ’ταν εξαιρετική αφέλεια να πιστέψει κανείς ότι αυτή η κυβέρνηση θα μπορούσε να κάνει κάτι διαφορετικό, να βγάλει τη χώρα από την κρίση. Δεν έχει ούτε την επάρκεια, ούτε την προετοιμασία, ούτε την εντολή για κάτι τέτοιο. Οι οικονομικές και κοινωνικές δυνάμεις που τη στήριξαν, την οδήγησαν στην εξουσία για τον εντελώς αντίθετο στόχο. Αν των προηγούμενων το κατενάτσιο δεν άντεχε, η αντιμνημονιακή κυβέρνηση, τελευταία εφεδρεία του συστήματος, θα οδηγούσε στη πρόσκρουση στον τοίχο και στην έξοδο από την Ευρώπη προκειμένου να διαφυλαχθεί ο παρασιτικός κρατισμός. Η «πρώτη φορά», στ’ αλήθεια, ήταν ο Λαφαζάνης, η Ζωή, ο Βαρουφάκης, όσοι προετοιμάζονταν για αυτή την τελική σύγκρουση. Υπάρχουν και άλλα λιμάνια για το καράβι της Ελλάδας, είχε πει ο πρωθυπουργός στη Μόσχα. Όταν έφτασε η ώρα, η ομάδα του Μαξίμου κατάλαβε ή της έδωσαν να καταλάβει αρμοδίως, τι σημαίνει μια Βενεζουέλα της Μεσογείου χωρίς πετρέλαιο και με όλη την περιοχή σε πολεμική ανάφλεξη. Σε λίγα 24ωρα το «Όχι» έγινε «Ναι», η τριτοκοσμική μετατόπιση της Ελλάδας προς τη Βόρεια Αφρική προς το παρόν απεφεύχθη.
Έκτοτε παρακολουθούμε επανάληψη του ίδιου έργου με ακόμα χειρότερα αποτελέσματα. Μια ακόμα μνημονιακή κυβέρνηση. 14 μήνες η κυβέρνηση αυτή δεν κυβερνάει, μόνο διαπραγματεύεται και διορίζει τους δικούς της. Οι διαπραγματεύσεις, όπως πάντα, καταλήγουν σε νέους φόρους μέχρι τελικής εξαντλήσεως. Τώρα πια τα πράγματα παρουσιάζονται εντελώς ξεκάθαρα. Στις προηγούμενες φάσεις υπήρχε, έστω για τα μάτια, η δήθεν προσπάθεια και για περικοπές κρατικών δαπανών. Έχουν πια αποσυρθεί από το δημόσιο διάλογο. Μιλάμε μόνο για φόρους και μειώσεις συντάξεων. Το πολιτικό σύστημα δεν διαπραγματεύεται τον κρατισμό, την κομματοκρατία, τα προνόμια των πελατειακών σχέσεων. Γιατί μιλάμε για πολιτικό σύστημα και όχι για τον Τσίπρα; Θύματα του συνεχούς και σφοδρού επικοινωνιακού πολέμου, δεν μπορούμε να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να δούμε την εικόνα ολόκληρη. Ωστόσο αν ένας Έλληνας έφευγε από δω το 2005 και επέστρεφε σήμερα, το πιθανότερο που θα έλεγε βλέποντας τα πρόσωπα, είναι ότι έχουμε μια οικουμενική κυβέρνηση. Είναι ειρωνικό, αλλά η συναίνεση επετεύχθη, έχουμε μια εθνική κυβέρνηση αλλά με στόχο την αντι-μεταρρύθμιση. Φόροι και εξόντωση της οικονομίας για να αποφευχθούν οι μεταρρυθμίσεις. Υπουργοί της καραμανλικής χρεοκοπίας, πελατειακό Πασόκ και μετακομμουνιστική Αριστερά, ανά ένα τρίτο, έχουν επιτύχει τη νέα εθνική συναίνεση. Κάποτε υπήρχε το αστείο, όλη η Ελλάδα είναι Πασόκ. Τώρα έγινε ακόμα πιο πολύ πραγματικότητα, η κυβέρνηση είναι όλη η Ελλάδα. Είναι, όχι κάθε λέξη του συντάγματος, αλλά κάθε λέξη των εθνικών μύθων της μεταπολίτευσης. Δεξιών και αριστερών μαζί.
Την ώρα που «λυσσαλέες συγκρούσεις» λαμβάνουν χώρα προς τέρψιν του αφελούς φιλοθεάμονος κοινού, το πολιτικό σύστημα επουλώνει τις πληγές του σε θεατρικά συμβούλια αρχηγών υπό την προεδρία του προέδρου της Δημοκρατίας την οποία χρεοκόπησε. Εκλογές μούφα οδηγούν σε ξεκαθάρισμα εσωτερικών λογαριασμών με την αδελφική στήριξη των «αντιπάλων». Η αξιωματική αντιπολίτευση, παγκόσμια πρωτοτυπία, πηγαίνει σε εκλογές με μεταβατικό αρχηγό, δηλαδή χωρίς υποψήφιο πρωθυπουργό. Έχει αποφασιστεί, το τρίτο μνημόνιο θα το διαχειριστεί η τριμερής, η «κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας». Όταν ο νέος υποψήφιος αρχηγός της ΝΔ μιλάει για το τέλος του λαϊκισμού, η αντίπαλη ρητορική μέσα στο κόμμα του είναι η ρητορική Σύριζα: Είναι νεοφιλελεύθερος, θατσερικός, απολύει καθαρίστριες. Ακόμα και σήμερα, όταν ο Άδωνις αποτολμά κριτική στον αναπληρωτή υπουργό Δικαιοσύνης, ο Νικήτας τον επαναφέρει στην πραγματικότητα: Να είμαστε προσεκτικοί όταν μιλάμε για τον Παπαγγελόπουλο. Υπάρχουν πολλές πραγματικότητες, η μια μέσα στην άλλη. Κάποια ΝΔ κυβερνάει.
Η αρχηγός του Πασόκ, από την άλλη, κατηγόρησε την κυβέρνηση για ανικανότητα. Αν πρόκειται απλώς για ανικανότητα, το Πασόκ διαθέτει άφθονη διαχειριστική επάρκεια. Ενώ τη ΝΔ του Κυριάκου την έκρινε «νεοφιλελεύθερη και εθνικιστική». Ο ΓΑΠ προχώρησε ένα βήμα παραπέρα, «νομοτελειακά» στη σύσταση της κεντροαριστεράς περιλαμβάνεται και ο Σύριζα. Και αν η εκλογή Κυριάκου χαλάει ίσως το σκηνικό, άλλα «δεξιά» κόμματα είναι έτοιμα. Κατασκευάζεται πάλι μια αντίθεση που εξασφαλίζει την ακινησία και την αναπαραγωγή του χρεοκοπημένου συστήματος: Μετά το Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο, ήρθε η ώρα του Δεξιά-Αριστερά. Και ποτέ το Μεταρρυθμίσεις ή Χρεοκοπία. Το πολιτικό σύστημα μετά από 7 χρόνια καταστροφής αναπαράγει τον εαυτό του, με άλλα ονόματα, κρατώντας καθηλωμένη τη χώρα.
Ο πρωθυπουργός πήρε μέρος στη σύνοδο σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, μαζί με τον «Ολαντρέου» και τους άλλους «νεοφιλελεύθερους» σοσιαλιστές, τα «σκυλάκια της Μέρκελ». Ο Σόιμπλε και ο Σαπέν δήλωσαν ότι η κυβέρνηση εκπληρώνει τις υποχρεώσεις της καλύτερα από τους προηγούμενους. Η «Αυγή» καμαρώνει, «την εμπιστοσύνη τους στον Αλ. Τσίπρα εξέφρασαν Σόιμπλε και Σαπέν». Εδώ ήρθαμε.
Έχουν κι ένα δίκιο οι άνθρωποι. Αν αντιμετώπιση της κρίσης και μνημόνια σημαίνει μόνο να μειώσουν τις συντάξεις και να βάλουν νέους φόρους, καλύτερα ο Σύριζα. Τουλάχιστον δεν καίγεται η Αθήνα.
Οι αντιμεταρρυθμιστικές δυνάμεις της χώρας κέρδισαν κατά κράτος. Μετά από 7 χρόνια, βρισκόμαστε σε χειρότερο σημείο από την αρχή. Τότε όταν ο Στ. Μάνος μιλούσε για εθνική σύνταξη 700 ευρώ ήταν νεοφιλελεύθερος. Τώρα συζητάμε για αριστερή σύνταξη 290 ευρώ. Τα σύνορα της Ευρώπης έχουν μετατοπιστεί προς βορρά και έχουν κλείσει. Η Ευρωπαϊκή Ένωση δείχνει να έχει πάρει τις αποφάσεις της, αφού πληρώνει που πληρώνει ένα αποτυχημένο κράτος, θα το μετατρέψει σε Ellis Island της Μεσογείου. Νέες ευκαιρίες ανοίγονται στη χώρα μας, η «κατάσταση ανάγκης», λέει ο αρμόδιος υπουργός, δεν είναι κακή, απελευθερώνει τις προσλήψεις. Ωραία, θα διαχειριστούμε νέα κονδύλια, τα ανθρωπιστικά κονδύλια, τα κόμματα ιδρύουν κι άλλες ΜΚΟ, έχουμε να απορροφήσουμε το «προσφυγικό πρότζεκτ».
Η ελληνική κοινωνία θα καταλάβει τον αδιέξοδο δρόμο, όταν τελειώσουν και τα «500ρικα» στα στρώματα. Όταν κανείς δεν θα υπάρχει με δουλειά για να πληρώσει τους φόρους που χρειάζεται αυτό το κράτος. Τότε θα είναι μάλλον αργά. Η Ελλάδα κινδυνεύει να μετατραπεί σε μια no man’s land στην άκρη της ευρωπαϊκής ηπείρου, αποκομμένη και ρημαγμένη.
Πηγή: Athens Voice
