του Δημήτρη Ρηγόπουλου
Ηταν 7 Μαρτίου του 2004, όταν ο Κώστας Καραμανλής πετύχαινε μία από τις μεγαλύτερες εκλογικές νίκες του κόμματός του. Διαδεχόταν στην πρωθυπουργία τον Κώστα Σημίτη, ο οποίος παρά τις σημαντικές επιτυχίες της δικής του θητείας (είσοδος στην ΟΝΕ, ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ενωση) εμφάνιζε δημοσκοπική και πολιτική κόπωση ύστερα από σχεδόν οκτώ χρόνια στο τιμόνι της χώρας.
Πολλούς μήνες πριν από τις εκλογές αλλά και τη χρησιμοθηρική «στρατολόγηση» του Γιώργου Παπανδρέου ως υποψηφίου πρωθυπουργού εκ μέρους του ΠΑΣΟΚ, είχε γίνει σαφές ότι είχε φτάσει η «στιγμή» του Καραμανλή του νεότερου. Εκτός από το επώνυμο, ο τότε αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας διέθετε ένα μεγάλο επικοινωνιακό χάρισμα που επέτρεψε στο κόμμα της ελληνικής κεντροδεξιάς να εισχωρήσει σε ευρύτερα ακροατήρια. Με πιάνει ίλιγγος αν αναλογιστώ την κατάσταση της χώρας την άνοιξη του 2004 σε σύγκριση με τα όσα ζούμε σήμερα. Η οικονομία αναπτυσσόταν με ρυθμούς μεγαλύτερους του 4%, επίδοση, πάντως, που σε μεγάλο βαθμό οφειλόταν στις ασυγκράτητες δημόσιες δαπάνες εκείνης της εποχής λόγω των κατασκευαστικών έργων της Ολυμπιάδας που πλησίαζε.
Από αυτή την άποψη, ο Κώστας Καραμανλής ήταν ένας τυχερός άνθρωπος: ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας σε μια ανοδική στιγμή που όλα έδειχναν ότι μπορούν να πάνε καλύτερα για την Ελλάδα και τους Ελληνες. Η ανέλπιστη κατάκτηση του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου λίγους μήνες αργότερα και η επιτυχημένη, τελικά, διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων τον Αύγουστο του 2004 διαμόρφωσαν σε επίπεδο ψυχολογίας ένα ασυνήθιστο κοκτέιλ εθνικής αυτοπεποίθησης και πίστης στο μέλλον. Ολα αυτά δεν σημαίνουν ότι η χώρα είχε θεραπεύσει χρόνιες δυσλειτουργίες και εκτεταμένες παθολογίες στον χώρο της δημόσιας διοίκησης, κυρίως. Οπως θα θυμάστε, εξάλλου, βασική προεκλογική δέσμευση του Κώστα Καραμανλή ήταν η «επανίδρυση του κράτους».
Πέντε χρόνια μετά, οι προσδοκίες διαψεύστηκαν. Κατά την περίοδο 2004-2009 το κράτος μεγάλωσε ακόμη περισσότερο, με τους δημοσίους υπαλλήλους να αριθμούν 511.913 άτομα το 2009 από 447.520 το 2004. Το πρωτογενές έλλειμμα εκτοξεύτηκε το 2009 στο 15,6% του ΑΕΠ και το δημόσιο χρέος άγγιξε το 127,9% του ΑΕΠ (από 99,8% το 2004). Συνεργάτες του πρώην πρωθυπουργού έχουν κατά καιρούς υπερασπιστεί τις δύο θητείες του Κώστα Καραμανλή, επιρρίπτοντας τις ευθύνες σε αβαρίες και δεσμεύσεις από την προηγούμενη περίοδο, αλλά και στη διεθνή συγκυρία (κρίση 2008 κ.λπ.).
Ανεξάρτητα, όμως, από τις επιμέρους επιτυχίες ή αποτυχίες, η διακυβέρνηση Καραμανλή συνιστά άλλη μία χαμένη ευκαιρία στη μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας. Οι σημαντικές μεταρρυθμίσεις που χρειαζόταν η Ελλάδα δεν προχώρησαν (με ευθύνη και της αντιπολίτευσης), οι «παραδοσιακές» αμαρτίες του δημόσιου βίου συνεχίστηκαν και η χώρα έχασε την τελευταία της ευκαιρία να αλλάξει σε συνθήκες ομαλότητας και οικονομικής ευημερίας.
Τη συνέχεια τη γνωρίζουμε όλοι.
Πηγή: Καθημερινή
