του Γιώργου Παπαϊωάννου
«Δεν έχουν αλλάξει οι απόψεις μας από το καλοκαίρι. Δεν ζητάμε τίποτε περισσότερο από τον στόχο» τόνισε ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ Τζέρι Ράις την περασμένη εβδομάδα, υπογραμμίζοντας ότι ο στόχος που συμφώνησαν οι Ευρωπαίοι με την Αθήνα είναι «πολύ φιλόδοξος». Και εδώ ακριβώς είναι που βρίσκεται το κλειδί για τη στάση του ΔΝΤ.
Πράγματι το ΔΝΤ είναι συνεπές και η στάση του είναι εν πολλοίς δικαιολογημένη. Διότι η αξιοπιστία του έχει υποστεί σημαντικό πλήγμα από το ελληνικό πρόγραμμα, στο οποίο «μπήκε» το 2010 υποκύπτοντας στις πιέσεις των Ευρωπαίων που ήθελαν τη συμμετοχή του για να εκμεταλλευθούν τη τεχνογνωσία και το κύρος του. Από τότε όχι μόνο δεν κατάφερε να επαναφέρει τη χώρα σε τροχιά ανάκαμψης αλλά συνεχώς πέφτει έξω στις προβλέψεις του. Σύμφωνα με το Ταμείο η μνημειώδης αυτή αποτυχία οφείλεται στους φιλόδοξους στόχους του προγράμματος. Εξι χρόνια τώρα οι Ευρωπαίοι, σε κάθε Μνημόνιο, για καθαρά πολιτικούς λόγους, κάνουν φιλόδοξες προβλέψεις και θέτουν υψηλούς στόχους, για να τους διορθώσουν στη συνέχεια με ένα καινούργιο πρόγραμμα. Ωστόσο πρόκειται για πολιτικούς και γραφειοκράτες, οι οποίοι κρίνονται με διαφορετικά κριτήρια από αυτά με τα οποία αξιολογείται το Ταμείο.
Τώρα λοιπόν οι ίδιοι πολιτικοί λένε στο ΔΝΤ «έλα πάλι να βάλεις λεφτά και να συνδέσεις το όνομά σου με ένα πρόγραμμα για την Ελλάδα», το οποίο το Ταμείο πιστεύει ότι δεν βγαίνει. Και δεν θέλει να την ξαναπατήσει. Εχοντας να υπερασπιστεί τη φήμη και την αξιοπιστία του, ζητάει πολλά. Στην ουσία θέλει να διορθώσει το λάθος που έκανε το 2010. Δεν θέλει να εμπλακεί για άλλα τρία χρόνια χωρίς να έχει διασφαλίσει την επιτυχία του προγράμματος. Και θέτει τους όρους του προς αυτή την κατεύθυνση.
Πετώντας το μπαλάκι στους Ευρωπαίους, ο Τζέρι Ράις είπε ότι «οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις θα ήταν μικρότερες αν ήταν μεγαλύτερη η ελάφρυνση του χρέους». Για το ΔΝΤ λοιπόν τα πράγματα είναι απλά: Βρυξέλλες και Αθήνα θα πρέπει να συμφωνήσουν είτε να λάβει περισσότερα μέτρα η Ελλάδα για να επιτευχθούν οι δημοσιονομικοί στόχοι είτε να τεθεί πιο χαμηλά ο πήχης των πρωτογενών πλεονασμάτων και να δοθεί μεγαλύτερη ελάφρυνση χρέους. «Αυτή είναι η δουλειά μας. Πρέπει να βγαίνουν τα νούμερα» ξεκαθάρισε ο εκπρόσωπος του Ταμείου.
Ωστόσο, από τη στιγμή που οι Ευρωπαίοι δεν είναι έτοιμοι να προχωρήσουν σε ρύθμιση του χρέους προτού λυθεί το Ασφαλιστικό, είναι σαφές ότι ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ φωτογράφισε τις περικοπές συντάξεων. Διότι για το Ταμείο και τους Ευρωπαίους δεν υπάρχει άλλος τρόπος να σταθεροποιηθούν τα οικονομικά της χώρας παρά να μειωθεί η συνταξιοδοτική δαπάνη. Θεωρούν ότι δεν μπορεί η Ελλάδα να πληρώνει το 16% του ΑΕΠ σε συντάξεις τη στιγμή που η Γερμανία με πανίσχυρη οικονομία πληρώνει το 12,3% και η ευρωζώνη το 13,8%. Μάλιστα, όταν πάνε στους επί μέρους δείκτες η πεποίθησή τους αυτή ενισχύεται βλέποντας ότι το 25% της συνταξιοδοτικής δαπάνης αφορά συνταξιούχους 50-65 ετών!
Πού οδηγούν όλα αυτά; Στο συμπέρασμα ότι η αξιολόγηση θα «σέρνεται» όσο Ευρωπαίοι και Αθήνα δεν συμφωνούν (ο καθένας από την πλευρά του) με τους υπολογισμούς του ΔΝΤ.
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
