του Σήφη Πολυμίλη
Η Αριστερά στην Ελλάδα, με εξαίρεση φυσικά μειοψηφικές ομάδες, είχε πάντα αλλεργία στην κριτική, ενώ εξακολουθούν να ενδημούν οι ολοκληρωτικές αντιλήψεις που οδήγησαν εν τέλει στην κατάρρευση του κομμουνιστικού οικοδομήματος ανά την υφήλιο. Η κριτική και, πολύ περισσότερο, η διαφωνία με όσα πίστευαν ο εκάστοτε αρχηγός και η ομάδα του ισοδυναμούσαν με έγκλημα καθοσιώσεως και οδηγούσαν στον εξοστρακισμό ή και στην εξόντωση των διαφωνούντων.
Η ριζοσπαστική Αριστερά που μας κυβερνά, ως πιστός και αυθεντικός εκφραστής αυτής της παράδοσης όχι μόνο δεν αντέχει την κριτική αλλά με την αίσθηση δύναμης που αποκομίζει από τη διαχείριση της εξουσίας αντιγράφει τις χειρότερες καθεστωτικές αντιλήψεις και πρακτικές. Στοχοποιεί αντιπάλους και πρώην συντρόφους, χρησιμοποιεί τα κοινωνικά δίκτυα για μαύρη προπαγάνδα και βέβαια προσπαθεί με κάθε τρόπο να ελέγξει τα μέσα ενημέρωσης και τη Δικαιοσύνη για να επιβάλει τη δική της ιδεοληπτική πραγματικότητα σε όλη την κοινωνία.
Εκεί που αρχίζει να ανησυχεί κανείς για το πού πηγαίνουμε είναι όταν πρόσωπα τα οποία υπηρετούν κορυφαίους θεσμούς, ελέγχου υποτίθεται της εκτελεστικής εξουσίας, συνταυτίζονται με κυβερνητικές αντιλήψεις και πολιτικές. Με χαρακτηριστικό παράδειγμα την Πρόεδρο του Αρείου Πάγου, η οποία υπερβαίνοντας τον θεσμικό της ρόλο όχι μόνο έσπευσε να κοινοποιήσει τις κυβερνητικές θέσεις στους ομολόγους της, αλλά σε μια κίνηση γενικότερου εκφοβισμού, προχώρησε σε μήνυση κατά του καθηγητή Τσακυράκη γιατί της άσκησε κριτική για μια καθαρά πολιτική της παρέμβαση.
Ως τώρα είχαμε συνηθίσει στη βιομηχανία αγωγών κατά του Τύπου κάθε φορά που δικαίως ή αδίκως ένας πολιτικός δεν άντεχε την κριτική. Τώρα περνάμε σε νέο ανώτερο στάδιο, όπου ανώτατος δικαστής όχι απλώς ταυτίζει μια απολύτως θεμιτή κριτική σε ένα δημόσιο πρόσωπο με αξιόποινη πράξη αλλά ουσιαστικά καλεί τους υφισταμένους του να τον δικάσουν. Αν αυτό λέγεται κράτος δικαίου, ζήτω που καήκαμε…
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
