του Πάσχου Μανδραβέλη
Ο τίτλος της «Εφημερίδας Συντακτών» (16.02.2016) ήταν δραματικός: «Φοιτητές στο εδώλιο, πρώτη φορά μετά τη Χούντα». Οπως διαβάζουμε στο σχετικό ρεπορτάζ από την Κρήτη, «για πρώτη φορά μετά τη μεταπολίτευση φοιτητές θα οδηγηθούν σε δίκη και μάλιστα από τους ίδιους τους καθηγητές τους, εξαιτίας της συνδικαλιστικής τους δράσης…». Και ποια ήταν η συνδικαλιστική δράση των φοιτητών, για την οποία, «πρώτη φορά μετά τη Χούντα», κατηγορούνται; Μήπως μοίρασαν προκηρύξεις; Φώναξαν «ψωμί, παιδεία ελευθερία»; Μην όρθωσαν τα στήθη τους απέναντι στα τανκς; Τίποτε απ’ όλα αυτά. Απλώς κράτησαν ομήρους επί δεκάωρο είκοσι καθηγητές, διότι οι τελευταίοι αρνήθηκαν να παρανομήσουν, δηλαδή να κάνουν εξεταστική αφού είχε χαθεί το εξάμηνο. Οι απειλές και ο διά της βίας εγκλεισμός 20 ανθρώπων μέχρι τα χαράματα –«ούτε νερό δεν μας άφηναν να πιούμε αν δεν ικανοποιούσαμε τα αιτήματά τους», είπε ένας από τους ομήρους– είναι για το αριστερό newspeak «συνδικαλιστική δράση».
Ο συνήγορος των φοιτητών κ. Γιάννης Λεβέντης σε σχετική ανακοίνωση αναφέρει: «Η υπόθεση των 12 δεν είναι “ποινική” αλλά ξεκάθαρα πολιτική. Δεν δικάζονται μονάχα 12 φοιτητές. Στις 10 Μάρτη δικάζεται η ίδια η Δημοκρατία. Δικάζονται οι αγώνες των νέων… Κάτω τα χέρια από την Δημοκρατία». Στην Ελλάδα του αριστερού παραλογισμού οι «δεσμοφύλακες» είναι η «Δημοκρατία» αυτοπροσώπως, ενώ οι εγκλεισθέντες διά της βίας καθηγητές θα είναι –προφανώς– κάτι σαν τους τρομοκράτες: εχθροί της Δημοκρατίας.
Φασιστικές συμπεριφορές
Βεβαίως, τώρα, κάθε φορά που τραμπουκίζονται βουλευτές ή υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα σκούζει για φασιστικές συμπεριφορές. Και καλά κάνει. Ο προπηλακισμός ανθρώπων που έχουν διαφορετική άποψη, ακόμη κι αν ασκούν κάποια εξουσία, είναι φασιστική συμπεριφορά και οφείλουν όλοι να τον καταδικάζουν ηθικώς και η Πολιτεία να πράττει τα δέοντα, διότι αλλιώς το φαινόμενο επαναλαμβάνεται με όλο και μεγαλύτερη ένταση. Προφανώς με άλλη λογική η ομηρία 20 ανθρώπων βαφτίστηκε… «ενδοϊδρυματικές διαφορές». Αν υπάρξει ομηρία 20 βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, θα έχουν «ενδοκοινοβουλευτικές διαφορές»;
Θα περίμενε κανείς ότι μετά την πρόσφατη εμπειρία του –με τους νεοαγανακτισμένους να κυνηγούν βουλευτές και υπουργούς από χωρίου εις χωρίον– το κυβερνών κόμμα θα είχε αναστοχαστεί τη θλιβερή προϊστορία του, τα ζητήματα δημοκρατίας, δικαιοσύνης και βίας. Φευ! Το κυριότερο χαρακτηριστικό αυτού του πολιτικού οργανισμού είναι ότι δεν μαθαίνει. Δεν θέλει να μάθει διότι τα στελέχη του εν τη ημιμαθεία τους νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα. Εξακοντίζουν απίστευτες ανοησίες με αριστερή προβιά, σκυλεύουν έννοιες και αγώνες του παρελθόντος.
Το ’χουμε ξαναγράψει: η χειρότερη κληρονομιά του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είναι ούτε η οικονομική χρεοκοπία που ακόμη παλεύει να πραγματοποιήσει ούτε καν η απομόνωση από την Ευρώπη στην οποία με πράξεις και παραλείψεις οδηγεί τον τόπο. Θα είναι η χρεοκοπία των εννοιών και της λογικής: «Το μέλλον της χώρας είναι όμηρος ενός αριστερισμού που αποτρελάθηκε. Το μέλλον της, που είναι τα παιδιά μας, διδάσκονται κάθε ανοησία που κάποτε εκτοξεύτηκε στα αμφιθέατρα. Μπορεί, έπειτα από πολλούς κόπους και θυσίες, να γλιτώσουμε το ατύχημα της χρεοκοπίας, αλλά το δηλητήριο του παραλογισμού που ενσταλάζεται στη νέα γενιά θα δημιουργήσει και άλλα καταστροφικά αποτελέσματα στο μέλλον. Μια χώρα στην οποία το εκπαιδευτικό, μιντιακό, καλλιτεχνικό σύστημα διδάσκει ότι η βία δεν είναι το απόλυτο κακό, αλλά μπορεί να είναι μια “μορφή αντίστασης”, ότι η παρανομία δεν είναι a priori καταδικαστέα αλλά εξαρτάται από το τι δηλώνει ο παρανομών, ότι η Δημοκρατία (παρά τις ατέλειές της) δεν είναι Δημοκρατία, αυτή η χώρα αργά ή γρήγορα θα καταστρέψει το δημοκρατικό κεκτημένο. Και η καταστροφή δεν θα γίνει στο όνομα της Αριστεράς, όπως πιστεύουν οι ηλίθιοι της Προόδου. Το πιθανότερο να είναι χρώματος φαιού…». («Η διδαχή της παράνοιας», Καθημερινή», 14.12.2014)
Πηγή: Καθημερινή
