του Πέτρου Λάζου
Η Ελλάδα θα πρέπει να περάσει στα παγκόσμια ιστορικά χρονικά. Δεν εννοώ το Guinness Book of Records (Βιβλίο Γκίνες) ή κάποιο παρεμφερές αλμανάκ παράξενων “κατορθωμάτων”. Μιλώ για τα επίσημα αρχεία της ιστορικής πραγματικότητας. Την κανονική Ιστορία, αν θέλετε. Η χώρα μας θα πρέπει να καταχωρηθεί, από τους ιστορικούς, σε όλα τα “κιτάπια” τους και τα βιβλία τους. Σαν η χώρα που, ενώ προσπαθούσε να αντιμετωπίσει την χειρότερη κρίση της ιστορίας της, κατόρθωσε πρώτα να την επιδεινώσει και κατόπιν να δημιουργήσει μία νέα κρίση, ακόμη χειρότερη. Θα μπορούσε κανείς να το αποκαλέσει “ρεκόρ προσπάθειας αυτοκαταστροφής”…
Τι χρειάστηκε να συμβεί για να φτάσουμε σε αυτό το οριακό σημείο; Η απάντηση μάλλον απλή, εύκολη και αβίαστη. Τα δεδομένα είναι ολοκάθαρα και αποστομωτικά. Ο πόλεμος στην Συρία ξεκίνησε το 2011. Στο Αφγανιστάν, πολύ νωρίτερα. Η Αραβική Άνοιξη σαφώς αργότερα αλλά οι ανθρώπινες ροές από τις χώρες αυτές, ελάχιστα επιβαρύνουν την Ελλάδα. Οι ξεριζωμένοι κάτοικοί τους επιλέγουν σαν χώρα εισόδου, κυρίως, την άλλη χώρα που αντιμετωπίζει σημαντικό πρόβλημα, την Ιταλία. Επί τρία χρόνια, μέχρι την 31/12/2014, δεν υπήρχε σημαντικό ζήτημα. Επειδή το πρόβλημα ήταν ουσιαστικά ανύπαρκτο. Χαρακτηριστικό είναι ότι η αναλογία αφίξεων προσφύγων και μεταναστών ανάμεσα στην Ελλάδα και την Ιταλία στο τέλος του 2014, ήταν εννιά αφίξεις στην Ιταλία για κάθε μία στην χώρα μας. Το 2015 ο λόγος έφτασε το 1 προς 1. Κοινώς μέσα σε έντεκα μήνες του 2015 (οι πολιτικές άλλαξαν μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου), εννεαπλασιάστηκε ο αριθμός των αφίξεων στην Ελλάδα! Ναι, σωστά διαβάζετε το 2015 ήρθαν εννιά φορές περισσότεροι πρόσφυγες και μετανάστες…
Το τι συνέβη το 2015 και υπήρξε αυτή η θεαματική (αλλά και καταστροφική για την χώρα) αλλαγή, το γνωρίζουμε όλοι. Η ιδεοληπτική θέση των στελεχών του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. για το θέμα έφερε το κλείσιμο της Αμυγαδαλέζας (όποιος νομίζει ότι τυχαία είχε παραμείνει το μόνο κέντρο φιλοξενίας σε άθλια κατάσταση, ας το ξανασκεφτεί), τη “διαφήμιση” των ανοικτών συνόρων και τη χαλάρωση της αστυνόμευσης στα κέντρα των μεγάλων πόλεων. Η δε αρμόδια υπουργός κυρία Τασία Χριστοδουλοπούλου διακήρυττε όπου βρισκόταν και στεκόταν ότι οι πρόσφυγες και οι μετανάστες “λιάζονταν στα λιμάνια των νησιών” και μετά “απλά εξαφανίζονταν”. Δηλαδή, σε απλά Ελληνικά, μεταδόθηκε σε όλη την υφήλιο το μήνυμα πως η Ελλάδα πλέον όχι μόνο θα καλοδεχόταν όποιον είχε όρεξη να έρθει στα εδάφη της, αλλά και θα φρόντιζε να μην έχει αυτός προβλήματα. Σιγά μην έχαναν την ευκαιρία οι Τούρκοι δουλέμποροι. Αποτέλεσμα; Γύρω στο μισό εκατομμύριο πρόσφυγες και μετανάστες, μέχρι το τέλος του καλοκαιριού…
Θα περίμενε κανείς πως, μετά τις δεύτερες εκλογές τον Σεπτέμβριο, η νέα κυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-ΑΝ.ΕΛ., θα φρόντιζε να αλλάξει τη στάση της. Να προσπαθήσει να συμμαζέψει ό,τι συμμαζευόταν και να διαμορφώσει νέο status quo. Κυρίως λόγω των γεγονότων και της συμφωνίας του Ιουλίου. Που είχαν καταδείξει και στον πλέον άσχετο ότι η χώρα ήταν σε δραματική οικονομική κατάσταση και άρα σε εξαιρετικά ευάλωτη σε οποιαδήποτε διαδικασία διαπραγμάτευσης.
“Δηλαδή οι Ευρωπαίοι δεν έχουν ευθύνες για την προσφυγική κρίση, που απειλεί ολόκληρη την Ευρώπη;”, μπορεί να αναρωτηθεί κάποιος. Η απάντηση είναι πως όχι, δεν έχουν. Τουλάχιστον όχι σημαντικές και οπωσδήποτε όχι στις πτυχές της κρίσης που αφορούν την Ελλάδα. Γιατί; Διότι όταν αρνείσαι να τηρήσεις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η χώρα σου απέναντι στους εταίρους της, γίνεσαι μη αξιόπιστος εταίρος. Όταν δε τους απειλείς ότι “θα τινάξεις την ευρωπαϊκή οικονομία στον αέρα” ή ότι “θα τη γεμίσεις τζιχαντιστές”, μεταμορφώνεσαι στα μάτια τους σε έναν κοινό εκβιαστή. Σε έναν χαζό κοινό εκβιαστή, πιο σωστά. Επειδή και οι πέτρες γνωρίζουν πως επιβιώνεις οικονομικά, χάρη στη βοήθεια που σου παρέχουν. Επομένως είναι μαθηματικά βέβαιο ότι, με την πρώτη αφορμή που αναπόφευκτα θα τους δώσεις, θα σου στείλουν τον λογαριασμό. Ολόκληρο και χωρίς να μπορείς να αποφύγεις την πληρωμή. Όπως στρώνεις, κοιμάσαι σε αυτόν τον κόσμο. Τόσο απλή είναι η εξήγηση για την (τουλάχιστον “αντιενωσιακή”, όντως) συμπεριφορά των Ευρωπαίων…
Και η Τουρκία; Η Τουρκία, σαφώς έχει ευθύνες. Αλλά, στο μέτρο που δεν πράττει κάτι διαφορετικό απ’ ότι πράττει πάντα σε ανάλογες περιπτώσεις, είναι (σχετικά) μικρές. Η Αθήνα όφειλε να γνωρίζει την μόνιμη στάση της Τουρκίας και να έχει λάβει τα μέτρα της. Πράγμα που, εκ του αποτελέσματος, δεν έκανε…
Αυτά όλα όμως, αποτελούν γεγονότα του παρελθόντος. Το μεγάλο ζήτημα είναι τι γίνεται από εδώ και κάτω. Τι κάνουμε, ποια είναι η λύση; Οι προτάσεις είναι πολλές αλλά όχι ιδιαίτερα διαφορετικές. Στηρίζονται, λίγο έως πολύ, στησυνεννόηση των χωρών για κοινή δράση και “εξαναγκασμό” της Τουρκίας σε σεβασμό των όσων έχει ήδη συμφωνήσει. Αν αυτό το πλαίσιο δεν γίνει εφικτό να υλοποιηθεί, οι εναλλακτικές δεν είναι πολλές. Ουσιαστικά είναι η εξής μία: να δοθεί, με κάθε τρόπο, το μήνυμα ότι οι πρόσφυγες και οι μετανάστες δεν είναι ευπρόσδεκτοι. Πράγμα που προϋποθέτει δράσεις που είναι κάθετα αντίθετες με το Ευρωπαϊκό ιδεώδες. Αν φτάσουμε εκεί θα δημιουργηθούν τεράστια προβλήματα, σε όλες τις χώρες. Και για την Ελλάδα, θα έχουν ξεκλειδώσει όλες οι πύλες της Κόλασης…
Πηγή: Capital.gr
