του Νότη Παπαδόπουλου
“Εξακολουθώ να πιστεύω ότι μια από τις βασικές παθογένειες της δημοκρατίας στην Ελλάδα, στην Αμερική και στην Ευρώπη, είναι η αυτονόμηση συγκεκριμένων πολιτικοοικονομικών κύκλων διά μέσου των ΜΜΕ, που κάνουν κατάχρηση του δημοσίου χαρακτήρα της ενημέρωσης. Προφανώς χρειάζεται ρύθμιση. Τι ρύθμιση; Αυτό είναι ένα άλλο θέμα».
Αυτά είπε μεταξύ άλλων από το βήμα της Βουλής ο αναπληρωτής υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης Χρ. Βερναρδάκης προκαλώντας ένα τσουνάμι αντιδράσεων από κόμματα, μέσα ενημέρωσης και πολίτες.
Προφανώς μιλώντας για κατάχρηση του δημόσιου χαρακτήρα της ενημέρωσης εννοεί αντιδεοντολογικές και ντροπιαστικές αναφορές σαν αυτή του εθνικού μας γελωτοποιού Λάκη Λαζόπουλου ο οποίος εκφράζοντας το μίσος του για τον κ. Σόιμπλε έφτασε να προσβάλει όλα τα άτομα με ειδικές ανάγκες..
«Ο Σόιμπλε έχει δύο εμμονές» είπε με ύφος καθηγητή στο prime time της τηλεόρασης του “Άλφα” ο κ. Λαζόπουλος. «Όσο και αν φανεί σκληρό αυτό που θα πω, όταν ένας άνθρωπος είναι καθηλωμένος σε μία καρέκλα, σιγά – σιγά το μυαλό του καθηλώνεται σε μια ιδέα, εγώ το λέω παράνοια, το λέω παραφροσύνη».
Με ποια ακριβώς ρύθμιση, κ. Βερναρδακη, μπορεί το δημόσιο να κάνει τον κ. Λαζόπουλο να σταματήσει να βρίζει χυδαία τον υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας ο οποίος είναι καθηλωμένος σε αμαξίδιο επειδή κάποιοι τον πυροβόλησαν στη μέση;
Με ποια ακριβώς ρύθμιση μπορεί το δημόσιο να σιωπήσει τη ρητορική μίσους στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και ομοτράπεζων δημοσιογράφων που κατηγορούσαν ως γερμανοτσολιάδες, προσκυνημένους, χουντικούς και Τσολάκογλου όσους δεν στήριζαν τα ψεύτικα λόγια της αντιμνημονιακής φούσκας του κ.Τσίπρα που παρ ολίγο να ρίξει τη χώρα στο γκρεμό της δραχμής οδηγώντας τελικά σε τρίτο μνημόνιο;
Η ελευθερία του τύπου είναι αλήθεια ότι μπορεί να οδηγήσει κάποιες φορές σε ακρότητες – θυμάστε φαντάζομαι π.χ. γνωστό μεγαλοδημοσιογράφο και εκδότη προνομιακό συνομιλητή του κ. Τσίπρα (όταν ακόμη ήταν αντιμνημονιακός γιατί μετά το «γύρισε”) που ντυνόταν τσολιάς και τάδειχνε στην Μέρκελ; Ή την εφημερίδα του κόμματος – την ιστορική “Αυγή” τρομάρα τους – η οποία φιλοξενούσε σκίτσα του κ. Σόιμπλε με στολή Eς – Ες – για τα οποία ζήτησε συγγνώμη ο ίδιος ο κ. Τσίπρας από την Καγκελάριο;
Στις δυτικές δημοκρατίες της Ευρώπης και της Αμερικής όταν “τα ΜΜΕ κάνουν κατάχρηση του δημόσιου χαρακτήρα της ενημέρωσης” αντιμετωπίζονται από τους θεσμούς που έχουν δημιουργηθεί για να κινούνται μέσα στα δημοκρατικά όρια.Όπως είναι το ΕΣΡ – που κατάργησε εν μια νυκτί σε μία έκρηξη δημοκρατικού ενθουσιασμού η κυβέρνηση – ή θεσμοί ελέγχου δημοσιογραφικής δεοντολογίας που οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι ή συγκεκριμένες εφημερίδες έχουν θεσπίσει.
Υπάρχει,όμως, πάνω απ όλα το αναγνωστικό κοινό,οι τηλεθεατές και οι ακροατές που βάζουν στην θέση τους τα μέσα ενημέρωσης που παρεκτρέπονται.Με την μοναδική δύναμη που έχει ο κάθε πολίτης να τιμωρεί – σταματώντας να τα αγοράζει ή “ρίχνοντας” τα τηλεφωνικά κέντρα ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σταθμών με τηλεφωνήματα,e – mail και επιστολές διαμαρτυρίας.
Βέβαια – είναι αλήθεια – ότι σε άλλες “δημοκρατίες” ο έλεγχος είναι ακόμη πιο απότελεσματικός. Γίνεται απ ευθείας απο το πρωθυπουργικό μέγαρο και οδηγεί στην φυλάκιση ή και εκτέλεση δημοσιογράφων, κλείσιμο εφημερίδων και καναλιών, παροχή των αδειών από την ίδια την κυβέρνηση κλπ. Φαντάζομαι ότι δεν εννοεί κάτι τέτοιο ο κ. Βερναρδάκης.
Αν και πολύ φοβάμαι, ότι με τους παραμορφωτικούς φακούς του πολιτικού φανατισμού μέσα από τους οποίους βλέπει την καθημερινότητα η κυβέρνηση, ο κ. Λαζόπουλος με τα επαναλαμβανόμενα εθνολαϊκά και πολιτικά κλισέ του και την ροπή του να χαϊδεύει την κακομοιριά αλλά και την αυταρέσκεια των τηλεθεατών του (μόνον οι Έλληνες απ όλους του Ευρωπαίους συμπονούν εκτός από τους δικούς τους και τους άλλους, έλεγε προχτές) θα προκρινόταν αυτομάτως για να πάρει την πρώτη άδεια «μη διαπλεκόμενου καναλιού πανελλαδικής εμβέλειας».
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
