του Μπάμπη Παπαδημητρίου
Εχει περάσει μια εικοσαετία από τότε που δύο Γερμανοί βουλευτές διατύπωσαν μια ρηξικέλευθη και πολύ ενοχλητική πρόταση για τον τρόπο λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Οι «θέσεις Σόιμπλε-Λάμερς» δεν συζητήθηκαν ποτέ σε ανώτατο επίπεδο, καταχωρίσθηκαν ως πρόταση για μια «Ευρώπη Δύο Ταχυτήτων» και όλοι, κυρίως οι Γάλλοι πολιτικοί, προσποιήθηκαν ότι το θέμα ήταν λήξαν.
Ωστόσο, αν είμαι καλά πληροφορημένος, ακόμη και σήμερα είναι πολύ εύκολο να βρει κανείς το συγκεκριμένο κείμενο στον ιστότοπο της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματος των χριστιανοδημοκρατών. Ο λόγος είναι απλός και η ουσία του επιχειρήματος που διατυπώθηκε με το δημοσίευμα της 1ης Σεπτεμβρίου 1994 δεν έχει αλλάξει: αν ειλικρινώς θέλουμε μια μεγάλη κι ενωμένη Ευρώπη, θα πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να προχωρήσουμε την πολιτική ένωση.
Που σημαίνει, πολύ απλά, ότι τα ευρωπαϊκά όργανα πρέπει να λαμβάνουν αποφάσεις που θα εφαρμόζονται παντού και με τον ίδιο τρόπο. Και αυτό, ανεξαρτήτως των δυσκολιών που μπορεί να αντιμετωπίζει μία ή περισσότερες περιοχές της Ευρώπης. Η Ευρώπη πρέπει να μπορεί να συνεχίζει τον δρόμο της, ακόμη κι αν διαφορετικά κράτη θα κινούνται με διαφορετικές ταχύτητες πάνω σε αυτόν τον δρόμο.
Τα θυμήθηκα ξανά όλα τούτα, επειδή ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών θυμήθηκε, προχθές στο Αμβούργο, την πρόταση που είχε διατυπώσει τον Σεπτέμβριο 2011 στο πολωνικό Βρότσλαβ, όπως επιβεβαίωσε με χθεσινή ανακοίνωση ο Βαγγέλης Βενιζέλος, αποδέκτης εκείνων των σκέψεων.
Από τότε, ο κ. Σόιμπλε πρέπει να έχει κάνει την ίδια πρόταση σε όλους τους ομολόγους του, αφού πρόσφατα πάλι ο κ. Βαρουφάκης επιβεβαίωσε ότι έγινε παραλήπτης του ιδίου περιεχομένου. Η Ευρώπη αποφάσισε το 2010 να ζώσει την Ελλάδα, τοποθετώντας, με ένα «cordon sanitaire», μια «ζώνη σε καραντίνα» ώστε να αποφευχθεί η διάδοση της μολυσματικής ασθένειας, η αθέτηση δηλαδή των υποχρεώσεων ενός κράτους προς τις αγορές κεφαλαίου.
Είναι προφανές ότι ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών πιστεύει ότι η επιδότηση μιας ελληνικής εξόδου από το ευρώ ισοδυναμεί με την αποκοπή του μολυσμένου μέλους, ώστε να ζήσει, έστω και με αναπηρία, το υπόλοιπο ευρωπαϊκό σώμα. Ευτυχώς, τότε και σήμερα, οι Ελληνες πολιτικοί, αδιακρίτως της κομματικής τους ετικέτας, απέρριψαν χωρίς περιστροφές την ελεήμονα πρόταση.
Ορθώς υπενθυμίζει ο κ. Βενιζέλος πως «τότε, κάποιοι έλεγαν ότι το Grexit είναι όπλο στα χέρια της Ελλάδας». Δυστυχώς, στην περίπτωση των συμπατριωτών της «Αριστεράς» ισχύει ότι «ο μεγάλος καπιταλισμός είναι έτοιμος να τους πουλήσει το σκοινί με το οποίο θα κρεμάσουν το κράτος», που τους εμπιστεύθηκαν οι ψηφοφόροι. Κύριε πρωθυπουργέ, πείτε στους υπουργούς να μην κλαυθμυρίζουσι. Ειδάλλως, άγετε την οδό της παραίτησης ενώπιον του Προέδρου, ώστε, όπως εξηγούσε προσφάτως ο πολύ «δικός σας» Νίκος Παπάς, η Βουλή να αναλάβει τις ευθύνες της.
Πηγή: Καθημερινή
