του Αντώνη Καρακούση
Ας μιλήσουμε καθαρά για το βάρος του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης.
Οι δαπάνες του για συντάξεις το 2009 εκτοξεύθηκαν πάνω από 33 δισ. ευρώ, για να υποχωρήσουν ελάχιστα το 2015 στα 28,6 δισ. ευρώ, παρά τις έντεκα μειώσεις – τις οποίες συνεχώς επικαλείται ο κ.Τσίπρας – στην προηγούμενη πενταετία.
Το ετήσιο βάρος των συντάξεων παραμένει ασήκωτο και αμείωτο επειδή απλά όλα τα προηγούμενα χρόνια καταγράφηκαν μαζικές συνταξιοδοτήσεις, εξαιτίας των λογικών ανησυχιών για μείωση των συντάξεων και αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης.
Το δυστύχημα είναι ότι τα Ταμεία εδώ και δεκαετίες δεν δύνανται να καλύψουν με ίδιες δυνάμεις τις συντάξεις που απονέμουν.
Οι συντάξεις δίδονταν απρόσκοπτα επειδή το κράτος διά του προϋπολογισμού επιχορηγούσε αφειδώς τα ελλειμματικά Ασφαλιστικά Ταμεία.
Από 2000 μέχρι το 2015 ο κρατικός προϋπολογισμός επιχορήγησε με 217 δισ. ευρώ το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, προκειμένου να αποδίδει τις συντάξεις και να μην καταρρεύσει το κοινωνικό ασφαλιστικό σύστημα.
Πράγμα που σημαίνει ότι ο κρατικός προϋπολογισμός δέσμευε κάθε χρόνο περισσότερα από 14 δισ. ευρώ για να πληρώνονται οι συντάξεις.
Τα περισσότερα απ’ αυτά τα δανειζόταν βεβαίως, υποθηκεύοντας το μέλλον της χώρας.
Χωρίς αμφιβολία το γαλαντόμο ασφαλιστικό σύστημα ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για την ελληνική δημοσιονομική κρίση.
Και όσοι υποστηρίζουν να μείνει προστατευμένο και ανέπαφο δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να συντηρούν και να διαιωνίζουν τη μεγάλη και αξεπέραστη οικονομική κρίση.
Για να βγούμε λοιπόν από την μεγάλη κρίση οφείλουμε να ελέγξουμε τις βασικές δημοσιονομικές ανισορροπίες, οι οποίες πηγάζουν και από το βάρος των συντάξεων.
Αν δεν ελεγχθεί το βάρος των συντάξεων η χώρα θα χρειάζεται ολοένα περισσότερους φόρους και ασφαλιστικές εισφορές.
Πράγμα που την ανάπτυξη θα πλήξει,τους οικονομικά ενεργούς πολίτες θα εξοντώσει, τους νέους θα διώξει και τη χώρα θα βυθίσει.
Στην περίπτωση αυτή, για να συντηρηθεί το σημερινό ύψος συντάξεων και να εξασφαλιστεί, έστω αναιμική, ανάπτυξη θα πρέπει να πέσουν και άλλο οι μισθοί.
Σε σημείο που να υπολείπονται των συντάξεων. Γεγονός ανορθολογικό και απολύτως υποτιμητικό για την εργασία και ιδιαιτέρως για τη νέα γενιά, η οποία θα υποαμείβεται υπέρ των συνταξιούχων.
Καμία κοινωνία δεν μπορεί να ελπίζει σε ευημερία και προκοπή όσο περιφρονεί, υποτιμά και αποκλείει τη νέα γενιά.
Με τους νέους αποκλεισμένους και περιθωριοποιημένους η Ελλάδα δεν έχει σωτηρία, μήτε ζωή. Θα φθίνει και κάποια στιγμή θα σβήσει.
Οι απερχόμενες γενιές που απήλαυσαν τα προηγούμενα πολλά χρόνια ας αποδεχθούν τώρα ελάχιστη θυσία απέναντι στις γενιές που ακολουθούν.
Η μείωση των συντάξεων είναι η μόνη ικανή επιλογή που αφαιρεί βάρος από το ασφαλιστικό σύστημα και κατ’ επέκταση από τον προϋπολογισμό, επιτρέπει τη σταδιακή μείωση φόρων και εισφορών και εγγυάται τόσο την επιστροφή στην ανάπτυξη, όσο και την ελευθέρωση των νέων από την παγίδα της κρίσης.
Αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Όλα τα άλλα είναι παραμύθια,των προπαγανδιστών εφευρήματα και των εξουσιαστών γεννήματα, που δεν νοιάζονται για τίποτε άλλο παρά μόνο για τις άγονες και αντιπαραγωγικές καρέκλες τους.
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
