του Πέτρου Μακρή
Στο μεθαυριανό ετήσιο forum του Νταβός της Ελβετίας, η ελληνική κυβέρνηση ίσως κληθεί να δώσει εξηγήσεις, για την χειρότερη ίσως στα παγκόσμια χρονικά, αντιεπενδυτική συμπεριφορά της, με το απειλούμενο από τον κ. Πάνο Σκουρλέτη κλείσιμο των ορυχείων χρυσού της Χαλκιδικής.
Και πρώτος και καλύτερος εγκαλούμενος είναι ο ίδιος ο υπουργός Εργασίας, με το «βελούδινο χαμόγελο», που αντί, ως αυτοπροβαλλόμενος μαρξιστής της εργατικής αλληλεγγύης, να συνδράμει τους υπό απόλυσιν 2.000 μεταλλωρύχους και υπαλλήλους της εταιρείας «Ελληνικός Χρυσός», τους κατσάδιασε, με ύφος που μας παραπέμπει στις μαύρες ημέρες, του Λαβρέντι Μπέρια (ΕΣΣΔ 1950).
Απεκάλεσε λοιπόν ο κ. Σκουρλέτης εργάτες «χωρίς ταξική συνείδηση» το εργατοϋπαλληλικό δυναμικό των ορυχείων Χαλκιδικής, αντί να τους συγχαρεί για τις δυναμικές κινητοποιήσεις τους για τη συνέχιση της λειτουργίας των ορυχείων.
Ανάλογης κυβερνητικής αποδοκιμασίας έτυχαν και οι 200 απολυμένοι της SOFTEX, η οποία μετακομίζει στη Βουλγαρία λόγω της… φιλεπενδυτικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ!
Ο λόγος της υπουργικής αυτής αθυροστομίας είναι γνωστός. Οι εργατοϋπάλληλοι διαδηλώνουν υπέρ της συνέχισης της λειτουργίας των ορυχείων, που με κάθε παράνομο τρόπο την εμποδίζει ο κ. Σκουρλέτης. Και μάλιστα, με καταφανή περιφρόνηση προς τις αποφάσεις του 5ου τμήματος του Συμβουλίου της Επικρατείας (Σ.τ.Ε.), που ως αρμόδια δικαστική αρχή για το Περιβάλλον, έκρινε ότι τα ορυχεία δεν μολύνουν την περιοχή. Και κατά συνέπειαν επιβάλλεται η συνέχιση της λειτουργίας τους και η επιστροφή των υπό απόλυσιν μεταλλωρύχων στη δουλειά τους.
Μια οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση, με στοιχειώδη φιλεργατικά ανακλαστικά, θα απέλυε πάραυτα τον οποιοδήποτε υπουργό Εργασίας, για μια παρόμοια διπλή περιφρόνηση: α) προς το εργατικό δυναμικό και β) προς τους επενδυτές του κύρους των φίλων και πολλαπλώς συμμάχων Καναδών. Και μάλιστα με το απορριφθέν από το Σ.τ.Ε. κυβερνητικό πρόσχημα της μόλυνσης του περιβάλλοντος. (Ας μη ξεχνά ο κ. Σκουρλέτης, ότι οι Καναδοί με τους Νεοζηλανδούς και Αυστραλούς έχουν ποτίσει με αίμα την ελληνική γη, στη διάρκεια του αντιφασιστικού αγώνα 1941-1944. Και επιπλέον, η πολυπληθής κοινότητα των Ελλήνων μεταναστών στον Καναδά απολαύει τα ίδια δημοκρατικά προνόμια με τους γηγενείς Καναδούς).
Και τώρα λίγα λόγια για το «μάθημα» του κ. Σκουρλέτη περί «ταξικής συνείδησης». Η έλλειψη ταξικής συνείδησης πρωτίστως βαρύνει τον ίδιο τον υπουργό Εργασίας, διότι εξομοιώνει τους 2.000 βιοπαλαιστές μεταλλωρύχους με πλειάδα μελών του σημερινού υπουργικού συμβουλίου και μάλιστα με ακαδημαϊκή ιδιότητα διδασκόντων σε ΑΕΙ, αλλά και προερχομένων από κύκλους εργοληπτών δημοσίων έργων.
Οι κύριοι αυτοί, εν ονόματι της καταρρακωμένης από τον εαυτό τους ταξικής μαρξιστικής συνείδησης, παραμένουν ηθικώς, (επί του παρόντος), υπόλογοι για αδήλωτα εισοδήματα της τάξεως των εκατομμυρίων Ευρώ, για δικαστικές διεκδικήσεις εργατικών αποζημιώσεων με ποσοστά 12% δικηγορική αμοιβής, ή για συνέχιση ανάληψης εργολαβιών για δημόσια έργα, διαρκούσης της υπουργικής τους θητείας. Για να μη προχωρήσουμε, βεβαίως, σε χωρίς διαγωνισμούς προσλήψεις χιλιάδων αργομίσθων, ή σε σύσταση ΔΕΚΟ-μαϊμούδων με καλοπληρωμένους προϊσταμένους (συζύγους κυβερνητικών βουλευτών) αλλά και πολυμελές αργόσχολο υπαλληλικό επιτελείο.
Αν έτσι εννοεί ο οιοσδήποτε υπουργός «με βελούδινο χαμόγελο» την ταξική συνείδηση, ας αλλάξει ιδεοπολιτικό στρατόπεδο, συμβατό με τα ανάδελφα γούστα του. Και είναι βέβαιο, ότι αυτή την ιδεατή Αριστοφανική Νεφελοκοκκυγία θα τη βρει μόνον στη χρεωκοπημένη ψευδοαριστερή Μπανανία του Νικόλα Μαδούρο. Θυμάστε αλήθεια, πώς προσεφώνησε ο ανάξιος συνεχιστής του Ούγκο Τσάβες, τον πρωθυπουργό μας, την ημέρα της εκλογικής του νίκης; Αν όχι, σας το θυμίζουμε, με το σημερινό μας σημείωμα: “Compagnero Alexis”. Τουτέστιν: «Σύντροφε Αλέξη»!
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
