του Θόδωρου Σκυλακάκη
Το σχέδιο ήταν μεγαλοφυές. Επωφελούμενος της χειρότερης οικονομικής κρίσης που αντιμετώπισε η Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες ο κ. Τσίπρας εξαπέλυσε από το 2010 μια εκστρατεία προπαγάνδας κοπιαρισμένη από τα επαναστατικά εγχειρίδια των κινημάτων της Λατινικής Αμερικής (Περονιστών και άλλων). Ταξικός και εθνικοαπελευθερωτικός «πόλεμος» μαζί. Ταξικός κατά της «ολιγαρχίας» και εθνικοαπελευθερωτικός κατά των «Γερμανών κατακτητών». Σε συνδυασμό με αφειδείς και ασύστολες υποσχέσεις το σχέδιο αυτό απέδωσε. Και μας έδωσε την πιο απίθανη κυβέρνηση των τελευταίων δεκαετιών. Ο «εθνικοαπελευθερωτικός πόλεμος κατέληξε στο απόλυτο φιάσκο. Δεν πήραμε τίποτε, φάγαμε μια ακόμα χρονιά ύφεσης χωρίς λόγο, τα capital controls και πληρώσαμε και 16-20 δις απώλειες χρημάτων των φορολογουμένων λόγω του μηδενισμού των μετοχών των τραπεζών.
Αφού έβαλε το σπαθί στο θηκάρι και την ουρά υπό τα σκέλια, ο κ. Τσίπρας συνέχισε με τον ταξικό πόλεμο. Για λόγους που ο ίδιος θα έπρεπε να εξηγήσει αντί για την «ολιγαρχία» (την οποία καταδίωξε(;) επιλεκτικά -πλείστοι όσοι που θα μπορούσαν να κατηγοριοποιηθούν εκεί κάθε άλλο παρά καταδιωκόμενοι αισθάνονται), έβαλε στο στόχαστρο την μεσαία τάξη. Εργαλείο το φορολογικό πογκρόμ με αύξηση της φορολογίας σε όλα τα επίπεδα. Φόρος εισοδήματος, ΦΠΑ, περιουσιολόγιο που περιλαμβάνει και τη χρυσή λίρα της γιαγιάς, διατήρηση των δημευτικών ψευτο-αντικειμενικών αξιών παρά την απόφαση του ΣτΕ και τελικά μαζική μετατροπή των ασφαλιστικών εισφορών σε δημευτική φορολογία, που για κάποιες κατηγορίες φτάνει το 70% και 80% του εισοδήματος των ικανότερων, ειλικρινέστερων και εργατικότερων Ελλήνων.
Αντί όμως οι λαϊκές μάζες να συσπειρώνονται σε «αυθόρμητες διαδηλώσεις», όπως τους πρώτους μήνες της κυβέρνησης Τσίπρα, η χώρα είναι γεμάτη από τους άλλους διαδηλωτές. Σε λιγότερο από ένα χρόνο ο «ταξικός πόλεμος» έχει οδηγήσει αγρότες, εργάτες (Χαλκιδική, Softex), ελεύθερους επαγγελματίες, μικροεπιχειρηματίες κ.λπ. στους δρόμους. Παρά το γεγονός ότι ο κ. Τσίπρας όντως επιδιώκει να μην επιβαρύνει κάποιες ομάδες με χαμηλά εισοδήματα, δεν αποκομίζει από αυτό, ούτε ψήφους, ούτε στήριξη.
Τι συμβαίνει και ο πόλεμος κατά των «προνομιούχων» (όσων βγάζουν από 20 μέχρι 60 χιλιάδες ευρώ), δεν αποδίδει; Γιατί ο «ταξικός πόλεμος» του κ. Τσίπρα έγινε τοξικός για τον ίδιο; Γιατί έπεσαν έξω οι δημοσκόποι του που τον διαβεβαίωναν ότι οι φόροι αυτοί δεν αφορούν τη μάζα των ψηφοφόρων του; Η απάντηση είναι απλή. Η Ελλάδα δεν είναι Λατινική Αμερική. Είναι μια χώρα χωρίς τους ταξικούς και κοινωνικούς αποκλεισμούς αυτών των κοινωνιών (που έχουν τη ρίζα τους στη σύνθεση του πληθυσμού τους, με καταγωγές από αυτόχθονες, μιγάδες, σκλάβους, αριστοκράτες και αποικιοκράτες, ευρωπαίους μετανάστες κ.λπ.). Στην Ελλάδα στα χρόνια της -πλαστής- ευμάρειας δημιουργήθηκε μια τεράστια μεσαία τάξη. Η μεσαία αυτή τάξη, φτωχότερη και σε δυσπραγία είναι πάντα εδώ. Δεν ψάχνει αυτόν που θα την κάνει προλετάριο, αλλά αυτόν που θα φέρει πίσω την ευμάρεια. Πίστεψε -μέρος αυτής- ότι ο κ. Τσίπρας θα την ανακούφιζε προσωρινά, μέχρι να βρεθεί μια κάποια λύση. Η λύση του να ζεις με 800 ευρώ καθαρά το μήνα και όταν βγάζεις παραπάνω να στα παίρνει το κράτος δεν της αρέσει καθόλου. Γιατί θεωρεί ότι αξίζει πολύ παραπάνω από 800 ευρώ το μήνα. Και αυτό το συμμερίζονται και πάρα πολλοί που σήμερα δεν βγάζουν ούτε 800 ευρώ ή είναι ολωσδιόλου άνεργοι.
Η κατάρρευση του ταξικού πολέμου του κ. Τσίπρα, που γίνεται προφανής από περιστατικά όπως η κατηγορία κατά των εργατών (στη Χαλκιδική) ότι δεν έχουν «ταξική συνείδηση», ανοίγει το δρόμο για μια διαφορετική πορεία της χώρας. Μια πορεία στην οποία τα τσεκούρια του ταξικού πολέμου θα θαφτούν και θα αντικατασταθούν από μια συνειδητή προσπάθεια κοινωνικής ειρήνης και κοινωνικής συνεργασίας. Πρόκειται για την αναγκαία -και ικανή στη φάση αυτή- προϋπόθεση για την ανάκαμψη και ανάπτυξη της χώρας. Η Ελλάδα είναι έτοιμη να ανακάμψει αν αποφασίσουμε να προσελκύσουμε επενδύσεις, αντί να τις διώχνουμε και να αφήσουμε τους ανθρώπους να εργαστούν και να δημιουργήσουν, αντί να τους λεηλατούμε.
Πηγή: Liberal.gr
