του Σήφη Πολυμίλη
Ηταν απολύτως αναμενόμενο ότι οποιαδήποτε πρόταση για το Ασφαλιστικό θα προκαλούσε αναταράξεις και πολιτικές αντιπαραθέσεις. Θα περίμενε όμως κανείς ότι κυβερνητικά στελέχη και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ θα επιδείκνυαν λίγο περισσότερη σοβαρότητα και λιγότερη αλαζονεία για να υποστηρίξουν ένα σχέδιο που βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με τα όσα κραύγαζαν λίγους μήνες πριν. Οσο και να παριστάνουν τους νέους μεταρρυθμιστές, είναι τραγικό να εκστομίζουν επιχειρήματα του τύπου «δεν σας πείραξαν οι 11 περικοπές στις συντάξεις και σας πειράζει η δωδέκατη…».
Επειτα από τόσες επιτόπιες στροφές, μετά την πλήρη κατάρρευση των λαϊκίστικων υποσχέσεων και προσδοκιών που είχαν καλλιεργήσει, τόσο ο κ. Τσίπρας όσο και τα στελέχη του επιμένουν να παριστάνουν τις αθώες περιστερές και να μεταθέτουν μονίμως τις ευθύνες τους. Εξπέρ στην προπαγάνδα, διαστρέφουν μονίμως την πραγματικότητα, θεωρώντας ότι οι πολίτες εξακολουθούν να τρώνε το κουτόχορτο που σερβίρουν. Αυτοί κάνουν… σκληρή διαπραγμάτευση, υιοθετώντας τις μνημονιακές υποχρεώσεις, αλλά για όλα φταίνε οι προηγούμενοι που έσπευδαν να υποταχθούν ασμένως στην τρόικα.
Είναι αυτονόητο ότι στην κατάσταση που βρίσκεται το Ασφαλιστικό, η οποιαδήποτε μεταρρύθμιση δεν θα μπορούσε παρά να έχει οδυνηρές επιπτώσεις σε νυν και μελλοντικούς συνταξιούχους. Για να συνεχίσει ο σημερινός συνταξιούχος των 700 ή των 1.000 ευρώ να παίρνει τη σύνταξή του πρέπει ο αντίστοιχος εργαζόμενος των 600 ή των 1.000 ευρώ να πληρώνει μεγαλύτερες εισφορές, φόρους και ταυτόχρονα να ζει ο ίδιος και η οικογένειά του. Η εξίσωση δεν μπορεί παρά να είναι σε βάρος του εργαζομένου, όσο ωραιοποιημένη και αν παρουσιαστεί…
Κάποιοι – σχεδόν όλοι δηλαδή – πρέπει να πληρώσουν αν θέλουμε να έχουμε ένα στοιχειωδώς βιώσιμο ασφαλιστικό σύστημα. Αλλά κάποιοι πρέπει να τους πουν την αλήθεια και να τους πείσουν ότι οι θυσίες που προτείνουν είναι τουλάχιστον δίκαιες. Και αυτό δεν γίνεται κάνοντας το άσπρο μαύρο, ούτε μεταθέτοντας τις ευθύνες που σου αναλογούν. Γιατί ας μην ξεχνάμε ότι και η Αριστερά υπήρξε διαχρονικά πρωτοπόρος στην προάσπιση συντεχνιακών και πελατειακών διεκδικήσεων.
Και αν σε κάτι έχει δίκιο η αντιπολίτευση, που της ζητείται τώρα η συναίνεση, είναι ότι κανείς από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν τολμά να ψελλίσει έστω ένα mea culpa για όσα έκανε και έλεγε στο παρελθόν, αλλά επιμένουν να παριστάνουν τους αγνούς και αμόλυντους αγωνιστές.
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
