του Διονύση Γουσέτη
Ανάμεσα στα δεινά που μας άφησε η χρονιά που πέρασε, μας άφησε κι ένα καλό: μετά και το φιάσκο της «πρώτης φοράς Αριστερά», έγινε σαφές σε πολλούς ότι οι διαχωριστικές γραμμές στην κοινωνία μας δεν είναι μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς. Είναι μεταξύ κρατιστών και μεταρρυθμιστών. Αλλιώς, μεταξύ ευρωπαϊκού προσανατολισμού και καθ’ ημάς Ανατολής. Αλλιώς, μεταξύ προόδου και καθυστέρησης.
Το έχουν διατυπώσει πολλοί διανοητές. Ο ίδιος ο Μαρξ παραδέχτηκε ότι οι θεωρίες του περί καπιταλισμού, σοσιαλισμού κ.λπ. βασίζονται στον δυτικό τρόπο παραγωγής, ενώ υπάρχει και ο προκαπιταλιστικός «ασιατικός τρόπος παραγωγής», όπως τον αποκάλεσε, που χαρακτηρίζεται από απουσία ιδιωτικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής, άρα από απουσία αστικής τάξης. Η δε άρχουσα τάξη οργανώνεται συλλογικά γύρω από ένα δεσποτικό κράτος. Για τη χώρα μας, ο Αμερικανός απεσταλμένος Πολ Πόρτερ γνωμοδότησε το 1947 ότι «εδώ δεν υπάρχει κράτος σύμφωνα με τα δυτικά πρότυπα» και ο Παναγιώτης Κονδύλης διαπίστωσε το 1991 ότι εδώ δεν υπήρξε ποτέ αστική τάξη, με την έννοια της τάξης που κατέχει τα μέσα παραγωγής. Συνεπώς, δεν έχουν νόημα για τη χώρα μας οι διαχωρισμοί σε Δεξιά – Αριστερά ή σε φιλελεύθερους – σοσιαλιστές – κομμουνιστές. Πρόκειται για όρους που χαρακτηρίζουν τα διαφορετικά μοντέλα του δυτικού τρόπου παραγωγής. Τους υιοθετήσαμε και πορευόμαστε μ’ αυτούς, ενώ στην πράξη λίγοι ψηφίζουν σύμφωνα με τις ιδεολογικές τοποθετήσεις που περιέχουν.
Οι περισσότεροι ψηφίζουν σύμφωνα με την ελληνική πραγματικότητα: την ψήφο τους είτε την πωλούν (πελατειακές σχέσεις) είτε τη δίνουν σε όποιον δημαγωγό τούς υπόσχεται σωτηρία και ευημερία χωρίς δική τους προσπάθεια και ευθύνη. Στα χρόνια της κρίσης, περιφέρονται αλαλιασμένοι στα δεξιά, κεντρώα, κεντροαριστερά, αριστερά κόμματα αναζητώντας τον σωτήρα που θα τους βγάλει από το τέλμα, στο οποίο όμως βουλιάζουμε όλο και περισσότερο. Το 2015 έδωσαν την ψήφο τους στην «πρώτη φορά Αριστερά», που συμπεριφέρθηκε όπως και η Δεξιά και η Κεντροαριστερά (αν και πιο ερασιτεχνικά και γι’ αυτό πιο ζημιογόνα). Προστάτευσε όσο μπορούσε το υδροκέφαλο κράτος των αντιπαραγωγικών ή άχρηστων κρατικών οργανισμών, επιχειρήσεων και συντεχνιών, ρίχνοντας τα βάρη στην πλάτη των φορολογουμένων. Ετσι, όλο και περισσότεροι πολίτες συνειδητοποιούν την πραγματική διαχωριστική γραμμή και την τοποθέτηση όλων των κομμάτων από την ίδια πλευρά: την πλευρά του κρατισμού. Στον ΣΥΡΙΖΑ είναι επίσημη θέση. Στα λεγόμενα «φιλοευρωπαϊκά» κόμματα, ο διχασμός μεταξύ κρατιστών και μεταρρυθμιστών είναι ανιχνεύσιμος και μάλιστα με ονόματα. Αρκεί να δει κανείς ποιοι υπερψήφισαν και ποιοι όχι το σύμφωνο συμβίωσης στη Βουλή.
Η συνειδητοποίηση αυτή των πολιτών, αν κυριαρχήσει, μπορεί να αποτελέσει την κινητήρια δύναμη προς την πρόοδο. Τη δημιουργία μετώπου των δυνάμεων εκείνων που θα συρρικνώσουν το κράτος στις διαστάσεις και στη μορφή των ανεπτυγμένων χωρών. Οι εσωκομματικές εκλογές της Ν.Δ. την Κυριακή θα αποτελέσουν πρόκριμα…
Πηγή: Καθημερινή
