του Νίκου Βατόπουλου
Ακούω και διαβάζω συχνά πως η μεγαλύτερη συνεισφορά της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ είναι η απομυθοποίηση του «αντιμνημονιακού» λαϊκισμού. Θα υπήρχε δόση αληθείας σε αυτήν την εκτίμηση, αν υπήρχε επίδραση και στη συμπεριφορά του εκλογικού σώματος. Ακόμη και αν δεχθεί κανείς ότι οι κυβερνήσεις του 2015 συνέβαλαν, ακουσίως, προς αυτήν την κατεύθυνση, μένει η διαπίστωση ότι ένας ανεπεξέργαστος, χύδην λαϊκισμός παραμένει ο κυρίαρχος μοχλός για να συσπειρώσει κανείς την κοινωνία. Η σύγχυση που έχει η κοινή γνώμη, π.χ., για το μέλλον των συντάξεων είναι ένα δείγμα. Επειτα από έναν χρόνο αυτού του είδους και αυτής της ποιότητας διακυβέρνησης, θα περίμενε κανείς ότι θα είχε αναπτυχθεί ένας μελετημένος αντιπολιτευτικός λόγος που ναι μεν θα επέλεγε την κατά μέτωπον σύγκρουση αλλά δεν θα έχτιζε όλη τη φιλοσοφία του στο να είναι απλώς αντι-ΣΥΡΙΖΑ. Θα περίμενε κανείς να υπήρχε μία ανεξάρτητη θέση και πρόταση προς την ελληνική κοινωνία που δεν θα διαμορφώνεται από τον αντίλογο στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά θα κινείται αυτοτελώς και ανεξάρτητα από αυτόν.
Παρότι η καθημερινότητά μας εξαρτάται από τις επιλογές της κυβέρνησης, είναι τόσο σαφές ότι τα στελέχη της κυβέρνησης στερούνται ενημέρωσης, κατάρτισης ακόμη και ιδεολογίας και ότι, αντιθέτως, πράττουν και κινούνται με γνώμονα αόριστες υποθέσεις και ένα μείγμα κυνισμού και πανικού, ώστε το κενό που έχει δημιουργηθεί ως γέφυρα προς την κοινωνία είναι τεράστιο. Αυτό το κενό δεν μπορεί να καλυφθεί μόνο από την εφαρμογή της αντι-ΣΥΡΙΖΑ ρητορικής. Αλλά επιβάλλει τη γέννηση και διάδοση της σύνθεσης και όχι της αποδόμησης. Αυτή η σύνθεση, που θα είναι περισσότερο συμβατή με την ελληνική κοινωνία που προάγει την αξία της εργασίας, της προόδου και της αριστείας, ασφυκτιά μέσα στους δηλητηριώδεις ατμούς που τυλίγει την καθημερινότητα η πρακτική και η ρητορική της τρέχουσας διακυβέρνησης. Καθημερινά εξαντλείται τεράστιο απόθεμα ενέργειας και χρόνου, απλώς και μόνο για να απαντήσει κανείς και να εξουδετερώσει τον ιδεοληπτικό ερασιτεχνισμό. Το αποτέλεσμα είναι μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος να εκτίθεται διαρκώς και αποκλειστικά στις θέσεις και αντιθέσεις που γεννά η ασυνάρτητη και καταστρεπτική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Ελάχιστοι ψηφοφόροι ακούνε κάτι διαφορετικό ως πολιτική αντίληψη, κοινωνική θέση και αναπτυξιακό στόχο. Πολύ μικρός είναι ο αριθμός όσων έχουν την παιδεία, τα μέσα και το ερέθισμα να ενημερώνονται από πολλές πηγές και να αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει στη διεθνή σκηνή και πού βρίσκεται η χώρα μας καθώς μηρυκάζει την ατζέντα που επιβάλλει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Παρότι μεγάλος αριθμός ψηφοφόρων δηλώνουν εκ διαμέτρου αντίθετοι προς την κυβέρνηση ή απλώς απογοητευμένοι (με τους περισσότερους από αυτούς να είναι ακόμη επιεικείς και έτοιμοι να ξαναψηφίσουν), ο δημόσιος λόγος στη χώρα μας παραμένει βυθισμένος σε εντυπωσιακή στασιμότητα, εσωστρέφεια και ευτέλεια. Οι εξαιρέσεις που υπάρχουν επιβεβαιώνουν απλώς τον κανόνα.
Ο ελληνικός πολιτικός χώρος παραμένει δέσμιος μιας βαθιά αναχρονιστικής αντίληψης που επί της ουσίας παγιδεύει τις κοινωνικές εκείνες δυνάμεις που ζητούν απλώς απελευθέρωση για να δημιουργήσουν πλούτο. Ο χρόνος κυλά κατά του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά την ατζέντα αυτός την επιβάλλει.
Πηγή: Καθημερινή
