του Γιάννη Πανούση
Αρχισα να γράφω γυάλινα ποιήματα.
Απ’ αυτά τα περήφανα που γεμίζουν θραύσματα τον αέρα
και πρέπει να προσέξεις πολύ για να μην τα πατήσεις.
Αν Λου, «Ιώδιο»
Οφείλουμε να υποδεχθούμε το 2016 με (σχετική) αισιοδοξία. Σε όλα. Ακόμα και για την ασυνάρτητη, ασύντακτη, αστόχαστη, α-κυβερνώσα ημι-Αριστερά.
Ως οραματιστής γεωαρχιτέκτονας του 21ου αιώνα η Αριστερά πρέπει να αποβάλει προδιαγραμμένες ουτοπίες και εύκολες βεβαιότητες και να μη χρησιμοποιεί την παγκοσμιοποίηση ή την Ευρωπαϊκή Ενωση ως άλλοθι για τις δικές της αδυναμίες. Κανένα πολιτικό μόρφωμα που κοιτάει και υπόσχεται το μέλλον δεν πρέπει να υποτάσσεται στις όποιες «νομοτέλειες» του παρόντος.
Το ερώτημα σήμερα δεν είναι αν πρέπει να «μαραζώσει» το κράτος για να δυναμώσει η κοινωνία, ούτε βέβαια αν πρέπει να «κοκκινίσει» το κράτος για να γίνει δικαιότερη (και αγαθότερη;) η κοινωνία.
Η κοινωνία βρίσκεται σε οριακή κατάσταση ρήγματος και το τελευταίο που την ενδιαφέρει είναι ποιος εκπροσωπεί το κράτος-αφέντη. Δεν είναι ανεκτό ένα μεγάλο μέρος των Ελλήνων να είναι αποκλεισμένοι εξαρχής από το όραμα για μια καλύτερη ζωή και να τους τάζουμε ένα «άδειο ιδεολογικά πουκάμισο» (κάπου θα υπάρχει ο Παράδεισος, που κάποτε θα τον βρουν κάποιοι σύντροφοι).
Ο «πολιτισμός της φτώχειας», δηλαδή η μη ρήξη των κοινωνικών σχέσεων και των θεσμικών λειτουργιών από τους χαμένους του παιχνιδιού, δεν υφίσταται πλέον. Ο «λαός των φτωχών» έχει αρχίσει εδώ και καιρό να παίζει εκτός ορίων αφού τα δικά τους δικαιώματα και ιδίως η αξιοπρέπειά τους έχουν καταπατηθεί στο όνομα διαφόρων ψευδοδιακηρύξεων.
Το πολιτικό σύστημα πρέπει το ταχύτερο δυνατό να βρει τη δύναμη να αλλάξει εποχή. Ιδίως η Αριστερά που κρατάει τα ηνία της χώρας.
Οι ηγέτες της Αριστεράς αγαπούν για ν’ αγαπιούνται. Εμπιστεύονται για να τους εμπιστεύονται. Δεν κρύβονται από την αλήθεια. Δεν ζητάνε από τους άλλους θυσίες που οι ίδιοι δεν κάνουν. Οι ηγέτες εμπνέουν – με ελευθερία και όραμα – τη νέα γενιά και δεν «κλέπτουν» νίκες.
Το μέλλον της πολιτικής ζωής του τόπου θα στηριχθεί στα «άτακτα παιδιά» των αντιστάσεων και όχι στα «υπάκουα παιδιά» της κυβερνώσας τάξης που το μόνο που διδάχθηκαν και δίδαξαν μέσα σ’ έναν χρόνο είναι να ακολουθούν το άστρο της αναρρίχησης και της επιτυχίας με οποιοδήποτε τίμημα. Αυτά τα αστέρια όμως γρήγορα σβήνουν και χάνονται στον γαλαξία της Ιστορίας.
Ενώ τα άλλα άστρα, της ελπίδας που κινητοποιεί, του αγώνα που ματώνει, της διαφωνίας που δεν ντρέπεται να πει τ’ όνομά της θα λάμπουν όσο υπάρχουν άνθρωποι.
Καλή χρονιά και καλά μυαλά σε όλους (μας).
Ο Γιάννης Πανούσης είναι καθηγητής Εγκληματολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, πρώην υπουργός.
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
